uzun zamandır bir derdim var'a bir şeyler yazmamıştım ama.. kısmet bugüneymiş.
ablalarım, evet benim bir derdim var, ama kendimle.. kimseyle değil..
..
aynı gün onlarca kez ruh halim değişiyor.. mesela bugün ne güzel geç kalktım, akşam sınavım vardı ona gidecektim.. yoldayken öyle kötü öyle iğrenç hissettim ki. dünyanın en iğrenç insanı, en tahammül edilemez, keşke ölse de kurtulsak denilesi insanı benmiş gibi hissettim.. okuldayken de "ben buraya ait değilim, iğreti duruyorum" diye kasıldım durdum.. oysa bölüm birincisiyim, saygı duyulan biriyim.. belki bu hafta derslerde öyle hissetmeyeceğim ama arada böyle hissediyorum..
mesela kendimi hiç genç kız gibi hissedemiyorum bazen.. daha onsekiz yaşındayım halbuki, sanki dışarıdan görse biri, şuna bak bu mu onsekiz yaşında, ne yaşlı ruhu var" diyecekmiş gibi geliyor.. benden 3-4 yaş büüyk arkadaşlarım, onları bile küçük yaşta gibi görüyorum kendimi yaşlı yaşlı.. aslında öyle davranışlarımda yaşlılık vs yok, arkadaşlarımın yanında mantıklı ve eğlenceliyimdir.. her daim gülmeye çalışırım..
mesela itiraf etmeye utansam da sanki sınıfta, yemekhanede, okulun neresinde karşı cinsten birini görsem "bu da kız mı şimdi, bu okuldakiler kızsa bu ne" diyecekmiş gibi geliyor.. sınıftaki erkek arkadaşlar bu aralar benimle daha samimiler, seviyelerini koruyarak arkadaşça konuşuyoruz ya, minnet duyuyorum pek alışık değilim zaten.. mesela amfideki bir dersimiz vardı, bir çocuk soru sordu bana, dinlerken böyle gülümseyip durdu teşekkür etti, nasıl garibime gitti... nasıl bana gülümser, ben gülümsenecek bir kız mıyım diye.. belki bu durumum size çok çocukça ve toyca gelecek ama böyle durumlarda mutlu oluyorum, hayata karşı daha dik duruyorum sanki.. öyle çirkin de değilim, birçok arkadaşım boyumu yüzümün güzelliğini söyler ama ne bileyim..
ablalarım, evet benim bir derdim var, ama kendimle.. kimseyle değil..
..
aynı gün onlarca kez ruh halim değişiyor.. mesela bugün ne güzel geç kalktım, akşam sınavım vardı ona gidecektim.. yoldayken öyle kötü öyle iğrenç hissettim ki. dünyanın en iğrenç insanı, en tahammül edilemez, keşke ölse de kurtulsak denilesi insanı benmiş gibi hissettim.. okuldayken de "ben buraya ait değilim, iğreti duruyorum" diye kasıldım durdum.. oysa bölüm birincisiyim, saygı duyulan biriyim.. belki bu hafta derslerde öyle hissetmeyeceğim ama arada böyle hissediyorum..
mesela kendimi hiç genç kız gibi hissedemiyorum bazen.. daha onsekiz yaşındayım halbuki, sanki dışarıdan görse biri, şuna bak bu mu onsekiz yaşında, ne yaşlı ruhu var" diyecekmiş gibi geliyor.. benden 3-4 yaş büüyk arkadaşlarım, onları bile küçük yaşta gibi görüyorum kendimi yaşlı yaşlı.. aslında öyle davranışlarımda yaşlılık vs yok, arkadaşlarımın yanında mantıklı ve eğlenceliyimdir.. her daim gülmeye çalışırım..
mesela itiraf etmeye utansam da sanki sınıfta, yemekhanede, okulun neresinde karşı cinsten birini görsem "bu da kız mı şimdi, bu okuldakiler kızsa bu ne" diyecekmiş gibi geliyor.. sınıftaki erkek arkadaşlar bu aralar benimle daha samimiler, seviyelerini koruyarak arkadaşça konuşuyoruz ya, minnet duyuyorum pek alışık değilim zaten.. mesela amfideki bir dersimiz vardı, bir çocuk soru sordu bana, dinlerken böyle gülümseyip durdu teşekkür etti, nasıl garibime gitti... nasıl bana gülümser, ben gülümsenecek bir kız mıyım diye.. belki bu durumum size çok çocukça ve toyca gelecek ama böyle durumlarda mutlu oluyorum, hayata karşı daha dik duruyorum sanki.. öyle çirkin de değilim, birçok arkadaşım boyumu yüzümün güzelliğini söyler ama ne bileyim..