Merhaba arkadaşlar..
Nasıl içimi dokebilirim nereden baslayabilirim bilmiyorum..
Çok yalnızım ailemle zaten aram iyi değil arkadaşlarımda pek yok sosyal medya kullanmıyorum.. üni okuyorum. Kitap yazıyorum çok kitap okuyorum bilgili biriyim . Her şeyin hakkından geliyorum iş yemek herkese bir psikolog karşılıyorum herkese derman bulabiliyorum. Ama gün geçtikçe içimden hiç bir şey yapmak gelmiyor . Kendime yeni uğraşlar bulamıyorum. Her şeyi bir kenara koyuyorum benim kendimle skntilarim var anladım. Bütün derdim benim diye düşünüyorum .. güzel insanlar tanıdım öyle ya da böyle ayrılıklar gerçekleşti . Hep kötü insanlara denk gelmeye başladım. Şimdi her şeyden soyutlanmak istiyorum hedeflerim hayallerim var ama bir türlü gerceklestirmek için cabalayamiyorum kendimi bir çok konuda dizginleyemiyorum. Kayıplarm var bu hayatta bir türlü kendime bunu kabullendi reemiyorum geçmişe takılıyorum aslında yapı olarak kendi doktorluğu mu yapabilecek bir insanım. Kendime yeni bir yol çiziyorum ama bir türlü o yola baslayamiyorum bir söz okumuştum yüzme biliyorum ama ilerleyemiyorum diye tam olarak öyleyim. Her şeyin sorusu cevabı var ama ben olmuyorum . Planlar yapıyorum uyamiyorum plansız yaşıyorum uygun gelmiyor . Açık konuşmak gerekirse geçmişi temiz biri değilim ama tüm kötülüğüm kendime oldu aslında. Şimdi her şey güzel olsun istiyorum güzel geçireyim günümü geleceğim güzel olsun bunları duslerken geçmişim önümde durup bir tokat atıyor. Güzel şeyler basaramiyorum her şey kötü olmak zorunda mı? Yeniden birini hayatıma almaya korkuyorum . Sadece samimi bir kaç arkadaşım olsun istiyorum (Buradada kendini benim gibi hisseden insanlarla tanışmak isterim belki ortak fikirlerimiz olur kendimize yön veririz. )
Anlayacaginiz kendime ytemiyorum ne yapsam da kendime derman olamıyorum kendim kendimi yaktım sonduremiyorum.icimde bir ukte kaldı alev aldı iyi gibi gorunsemde günden güne yok oluyorum .. eğer bu geçici bir durumda ne zman geçecek ne zaman bitecek?
Nasıl içimi dokebilirim nereden baslayabilirim bilmiyorum..
Çok yalnızım ailemle zaten aram iyi değil arkadaşlarımda pek yok sosyal medya kullanmıyorum.. üni okuyorum. Kitap yazıyorum çok kitap okuyorum bilgili biriyim . Her şeyin hakkından geliyorum iş yemek herkese bir psikolog karşılıyorum herkese derman bulabiliyorum. Ama gün geçtikçe içimden hiç bir şey yapmak gelmiyor . Kendime yeni uğraşlar bulamıyorum. Her şeyi bir kenara koyuyorum benim kendimle skntilarim var anladım. Bütün derdim benim diye düşünüyorum .. güzel insanlar tanıdım öyle ya da böyle ayrılıklar gerçekleşti . Hep kötü insanlara denk gelmeye başladım. Şimdi her şeyden soyutlanmak istiyorum hedeflerim hayallerim var ama bir türlü gerceklestirmek için cabalayamiyorum kendimi bir çok konuda dizginleyemiyorum. Kayıplarm var bu hayatta bir türlü kendime bunu kabullendi reemiyorum geçmişe takılıyorum aslında yapı olarak kendi doktorluğu mu yapabilecek bir insanım. Kendime yeni bir yol çiziyorum ama bir türlü o yola baslayamiyorum bir söz okumuştum yüzme biliyorum ama ilerleyemiyorum diye tam olarak öyleyim. Her şeyin sorusu cevabı var ama ben olmuyorum . Planlar yapıyorum uyamiyorum plansız yaşıyorum uygun gelmiyor . Açık konuşmak gerekirse geçmişi temiz biri değilim ama tüm kötülüğüm kendime oldu aslında. Şimdi her şey güzel olsun istiyorum güzel geçireyim günümü geleceğim güzel olsun bunları duslerken geçmişim önümde durup bir tokat atıyor. Güzel şeyler basaramiyorum her şey kötü olmak zorunda mı? Yeniden birini hayatıma almaya korkuyorum . Sadece samimi bir kaç arkadaşım olsun istiyorum (Buradada kendini benim gibi hisseden insanlarla tanışmak isterim belki ortak fikirlerimiz olur kendimize yön veririz. )
Anlayacaginiz kendime ytemiyorum ne yapsam da kendime derman olamıyorum kendim kendimi yaktım sonduremiyorum.icimde bir ukte kaldı alev aldı iyi gibi gorunsemde günden güne yok oluyorum .. eğer bu geçici bir durumda ne zman geçecek ne zaman bitecek?
yapar. Ama o zamanlarda ben ne kendimi biliyordum nede hayatla ilgili bir fikrim vardi. Üstüne cocukluktan kalma travmalar ve korkular cok vardi. Sonuc olarak: Herkesin yardimina kosan ve herkesin sevgisini kazanmaya calisan ben, kendimi terk ettim bu yolda. Tabi psikolojik olarak bunu yapmak fiziksel sorunlari da getirdi hastanelik oldum felan. Yani cöktüm cökebildigim kadar. Ordan cikmak hic kolay olmadi. Bu yüzden kendi cocuklarimi yetisitirirken bazi psikolijik ve fiziksel faktörlere cok dikkat ediyorum ve hayata en iyi sekilde hazirlamak gayretindeyim. Mesele onlara cok para kazandirmak degil. Kendilerini kesfedip yasayabilmek icin firsat ve yer veriyorum. Ben konu sahibinin yazisini okudugumda üzüldüm, cünkü hala kendini suclayip üzüyor, halbuki zamaninda elinde olanlarla verilmis kararlari hala kafasinda döndürüp duruyor. Halbuki hayatini hala istedigi yöne cevirebilir.
