Mesleğim aslında okul öncesi öğretmenliği.
Üzerine PDR yani 'Rehberlik ve Psikolojik Danışmanlık' yüksek lisansı yaparak okul öncesi dönemdeki çocuklarla çalışan bir uzman oldum.
Son 10 yıldır özel anaokullarında yöneticilik yapıyorum.
Ben uzaktan,telefonla danışmanlık vermiyorum çünkü bunu etik bulmuyorum.
Bu platformdan tanıştığım hiç kimseyle de ticari bir ilişki kurmuyorum çünkü bu da etik değil.
Vakit ve fırsat buldukça, elimden geldiğince, dilim döndüğünce bildiklerimi burda paylaşıyorum naçizane.
Bununla birlikte web üzerinden danışmanlık veren meslektaşlarım var.
Size mutlaka psikolojik destek özellikle de aile danışmanlığı almanızı öneririm.
Bahsettginiz kadar kötü bir durumda miyim?
Yani kisisel olrak bunaliyorum gecici bir dönem gözüyle bakiyordum ama basa cikamadim bir an. cünkü zaman yavas geciyor
Yok büyüsün gecer, yok okula baslasin biter diyorduk
Ben cok eziliyorum baktigimda, cocuklar pasa gibi
Yurt disindayim dile hakim degilim bu derdimi paylasacak kadar, ki kültürel yakinligim olan birileriyle konusmak istiyorum bu yüzden de fazla secenegim yok, hatta secenegim yok
Bulundugum yerde zaten hersey kati bir disiplinle ilerliyor, cocuklara böyle davrandigimi bilseler cok tuhaf karsilarlar
Bu yüzden bu konusu acmaya da cekiniyorum, gücsüz görünmek de istemiyorum
Ama yardima da ihtiyacim var
Türkiye ye gidip bunlarla ugrasacak vaktim olmadi, ancak büyüttüm cocuklari
simdiden sonra kendim icin adim atmaya calisiyorum iste
Telefondan bu yardimi yapan güvendiginiz birileri varsa da seve seve denemeyi düsünürüm
Cünkü yapmam gerekiyor birsey
En azindan sucluluk hissinden kurtulmam lazim, söyle bir bakinca cocuklarim gercekten sahaneler sorun benim kendi icim
Örgümü yapıyorum canim diyorum hemen koşup tekrar ablalarinin yanına gidiyor.
Yani şöyle soyleyim on erkek çocuğuna bedel bir kız. İnan askeri okula yollasam dereceye girer yani.Duz duvara tırmanan bir kız.Ama taviz yok valla.Ben ne dersem 
benim değil,ben onun annesiyim.Bu evdeee ben ne desem o olur
