- 10 Aralık 2014
- 60
- 52
- 38
- Konu Sahibi cikolatalipastacik
- #1
İnsanlara bazen sadece çok iyi olduklarını düşündüğüm için sempati duyuyorum, böyle hayatıma kabul ediyorum ta ki aramızda bir anlaşmazlık çıkana kadar. İnsanlar bir süre sonra gerçek yüzünü gösteriyor ve böyle olunca insanların iyi olduğuna dair inancım azalıyor. En yakınım dediğin insan bile seni değil başkasını senden daha yakın olarak görünce insan gerçekten üzülüyor. Çevremde hiç insan kalmadı diyebilirim. Olanları da ben tüketiyorum. İnsanlarla konuşmadığım zamanlarda sürekli benim hakkımda bir şeyler düşündüklerini söylediklerini düşünüp sinirleniyorum. Erkeklerden nefret etme durumuna geldim. Önceden her arkadaşım erkekti yani ben arkadaşım olarak görüyordum onları ama onlar da karşı cins olduğumdan böyle iyi davranıyorlarmış. Yani bir kadının bir erkekle konuşması neden hemen "kesin benden hoşlanıyor" algısı yaratıyor ki. Ben kadınlarla anlaşamıyorum. İlla bir sıkıntı çıkıyor kıskançlık, çıkar vs. Ortamlara da giremiyorum orada istemediğimi düşünüyorum. Artık sevgili de istemiyorum hayatı zindan etmek gibi geliyor. Eski sevgilim bana kafayı yedirdi tam anlamıyla. Kısıtlamalar, kıskanmalar, kasiyer adamla bile konuşmamı istemeyecekti neredeyse. Bir ay sonra okul açılacak iki çift muhabbet edecek bir arkadaşım yok. Hiçbirinden hoşlanmıyorum, onlar da benden hoşlanmıyordur muhtemelen. Nasıl aşılır bu durum var mı bir öneriniz?
