- 20 Ağustos 2014
- 3.435
- 9.511
- 358
- Konu Sahibi Nastasya flipovna
- #1
Arkadaşlar, eşime karşı kinimi bir türlü yenemiyorum, ne kadar maziye sünger çekmeye çalışsam da bir noktadan sonra bir bakıyorum yine aynı yere dönmüşüm.
Lohusalığımda çektiğim şeyleri bir türlü unutamadım unutamıyorum.Bebeğim dünyaya geldiğinde eşimin ayağı kırıktı, evde iki yaşına bile girmemiş bir bebeğim vardı, eski konularımı hatırlayanlar vardır lakin bilmeyenler için hatırlatayım, mecbur annesini çağırmıştı eşim, ama kadının taaa hastanede başlayan hareketleri evde işkenceye dönüştü, lohusa yatağını aldı, çok hastayım deyip hiç kafasını kaldırmadı, ancak laf sokmak ve komşu gezmesi için o yataktan kalktı, hastaneden geldiğim gün başladı, dolabı çek oyuncak kaçtı, git ışık açık kalmış söndür, bardağı yıkamadan koymuşsun gibi laflara.yemeklerimin hepsini ilk günden itibaren ben yaptım, çocuk ağlasa beşiği bile sallamadı, ben bulaşık yıkarken salla diye mutfaktan beni çağırdı, bebeğim sarılık olmuştu hastaneye gittik kucağımda bebek ordan oraya koşturdum, bir su alacağım vakit bile bebeği tutmadı, tutmadığı gibi su almaya da gitmedi, eşimin yanınızda dursun diye verdiği parayı cebinden çıkarttırıp bir çay bile içemedim hastanede.aynı gün sağlık ocağında, ben başımı kaldıramıyorum gidip yatacağım deyip beni yalnız bırakıp gitti.Üç günlük sezeryanlı halimle tek başıma kucağımda bebeğim karlı yolda eve gittim.Düşüp bayılabilirdim, bebeğime bir şey olabilirdi.Umuruna bile takmadı.
Diğer bebeğimin dişi ağrıyordu, her şey üst üste geldi o sıra, gene üç günlük sezeryanlı halimle hastaneye bebeğimi yalnız götürdüm, tek başıma gidemem yardım et dediğimde yiyecekler mi seni dedi.Eşim de hiçbirini görmedi duymadı, bana göre umursamadı, eşime göre annesine güvendiği için gözüne perde inmişti.Boşanma aşamasından döndük, bana bir şans vermemi, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını söyledi ben de şans verdim.Ve evet gerçektende bu zaman zarfında telafi etmeye çalıştı her şeyi, ailesiyle arasına kesin bir sınır çizdi, hoşlanmadığım şeyleri düzetti, sürekli özür diliyor geçmişte olan şeyleri görmeyip bana bunları yaşattığı için.Eskiden ne kadar körmüşüm diyor af diliyor.
Ama gel gelelim ben içimdeki kini bir türlü susturamıyorum, eğer bir şans verdiysem artık sünger çekmem gerek ama yapamıyorum.Ne zaman bir şey olsa kinim ortaya çıkıyor, bu sefer de ben evliliğimi kendi elimle bitirmek üzereyim.Bir yanım eşime merhamet duyarken aniden diğer yanım ortaya çıkıyor ve kinimi susturamıyorum.Geçen gün hasta olduğunu söyledi üzüldüm hastalığına ama çocuklar ne zaman yanına gitse söylenmeye başladı bende en son "sen prens misin, geçmişte en kötü anımda ben sizin her şeyinizi çektim, altı üstü soğuk algınlığında bile böyle yapıyorsan ben tam aptal olmalıyım dedim". çok ciddi kavga ettik.Ona merhametim olmadığını eğer geçmişi unutamayacaksam bu işe bir çözüm bulmamız gerektiğini söyledi.Haklı bana göre, ben de her şeyi unutmak ve normal duygular beslemek istiyorum ama başarılı olamıyorum.Sizce ne yapmalıyım.Bir uzman bana yardım edebilir mi acaba? Bu kinimi nasıl yenebilirim?
Lohusalığımda çektiğim şeyleri bir türlü unutamadım unutamıyorum.Bebeğim dünyaya geldiğinde eşimin ayağı kırıktı, evde iki yaşına bile girmemiş bir bebeğim vardı, eski konularımı hatırlayanlar vardır lakin bilmeyenler için hatırlatayım, mecbur annesini çağırmıştı eşim, ama kadının taaa hastanede başlayan hareketleri evde işkenceye dönüştü, lohusa yatağını aldı, çok hastayım deyip hiç kafasını kaldırmadı, ancak laf sokmak ve komşu gezmesi için o yataktan kalktı, hastaneden geldiğim gün başladı, dolabı çek oyuncak kaçtı, git ışık açık kalmış söndür, bardağı yıkamadan koymuşsun gibi laflara.yemeklerimin hepsini ilk günden itibaren ben yaptım, çocuk ağlasa beşiği bile sallamadı, ben bulaşık yıkarken salla diye mutfaktan beni çağırdı, bebeğim sarılık olmuştu hastaneye gittik kucağımda bebek ordan oraya koşturdum, bir su alacağım vakit bile bebeği tutmadı, tutmadığı gibi su almaya da gitmedi, eşimin yanınızda dursun diye verdiği parayı cebinden çıkarttırıp bir çay bile içemedim hastanede.aynı gün sağlık ocağında, ben başımı kaldıramıyorum gidip yatacağım deyip beni yalnız bırakıp gitti.Üç günlük sezeryanlı halimle tek başıma kucağımda bebeğim karlı yolda eve gittim.Düşüp bayılabilirdim, bebeğime bir şey olabilirdi.Umuruna bile takmadı.
Diğer bebeğimin dişi ağrıyordu, her şey üst üste geldi o sıra, gene üç günlük sezeryanlı halimle hastaneye bebeğimi yalnız götürdüm, tek başıma gidemem yardım et dediğimde yiyecekler mi seni dedi.Eşim de hiçbirini görmedi duymadı, bana göre umursamadı, eşime göre annesine güvendiği için gözüne perde inmişti.Boşanma aşamasından döndük, bana bir şans vermemi, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını söyledi ben de şans verdim.Ve evet gerçektende bu zaman zarfında telafi etmeye çalıştı her şeyi, ailesiyle arasına kesin bir sınır çizdi, hoşlanmadığım şeyleri düzetti, sürekli özür diliyor geçmişte olan şeyleri görmeyip bana bunları yaşattığı için.Eskiden ne kadar körmüşüm diyor af diliyor.
Ama gel gelelim ben içimdeki kini bir türlü susturamıyorum, eğer bir şans verdiysem artık sünger çekmem gerek ama yapamıyorum.Ne zaman bir şey olsa kinim ortaya çıkıyor, bu sefer de ben evliliğimi kendi elimle bitirmek üzereyim.Bir yanım eşime merhamet duyarken aniden diğer yanım ortaya çıkıyor ve kinimi susturamıyorum.Geçen gün hasta olduğunu söyledi üzüldüm hastalığına ama çocuklar ne zaman yanına gitse söylenmeye başladı bende en son "sen prens misin, geçmişte en kötü anımda ben sizin her şeyinizi çektim, altı üstü soğuk algınlığında bile böyle yapıyorsan ben tam aptal olmalıyım dedim". çok ciddi kavga ettik.Ona merhametim olmadığını eğer geçmişi unutamayacaksam bu işe bir çözüm bulmamız gerektiğini söyledi.Haklı bana göre, ben de her şeyi unutmak ve normal duygular beslemek istiyorum ama başarılı olamıyorum.Sizce ne yapmalıyım.Bir uzman bana yardım edebilir mi acaba? Bu kinimi nasıl yenebilirim?
