Hayırlı ramazanlar. Ben öncelikle belirtmek istiyorum burda anlamsız çok konu açtım. Bir türlü iyileşemiyorum. Bir teşhis konulacak kadar hasta mıyım, o yüzden mi hep aynıyım bilmiyorum. Ben doğuştan sessiz, aşırı derecede utangaçtı. Bebekken de böyleymişim. Hareketli bi bebek değilmişim. Benim yapımda insanla hayatım boyunca hiç karşılaşmadım. Herkes hep cin gibiydi. Ortamın en farklı, göze batan, niye böylesin denilip tuhaf bakışlara maruz kalan hep ben oldum. İlk okulda, lisede, üniversitede hep işkence çektim. Her gün ağlaya ağlaya okula gittim. İşkence çekerek okudum. Yaşamayan anlayamaz, basit gelir. Çevremdeki herkese basit geldi çünkü. Bir iki kez psikiyatriste gittim onlara da basit geldiğini hissettim. Ben anlattıkça çevren gibi olmak zorunda değilsin gibi şeyler söylediler ilk muayene olmaya gittiğimde. Bu bnim bitmeyn ~kabusum, hayat sorunum.
Ben okul hayatım bittikten iki yıl sonra çalışmaya başlayabildim. Çok uzak bir şehirdeyim. Ailemden uzakta olmaya dayanamıyorum, bırakıp gitmenin yollarını arayıp duruyorum kendi içimde. İş yerinde benimle aynı zamanda başlayan kisilere buyuk sorumluluklar verilmeye başlandığı halde bir iki aydır, bana verilmiyor. İş yerinde dalga geçiliyorum. Küçük görülüyorum. Çocuk muamelesi oluyor. 25 yaşındayım bu arada. Yapamıyorum diye istifa etmeyi düşünüyorum artık. Boğuluyorum dayanamıyorum artık. Zoruma gidiyor. Kişiliği oluşmamış olmak, konuşamamak. Memleketime gidip orda mucize eseri iş bulsam, çünkü bana iş bile vermezler özeller, orda da bu şekilde olacam. İnsanları suçlamıyorum. Böyle olmak benim suçum. Bu kişilikle daha fazla nefes alamıyorum. Resmen psikolojik değil fiziksel olarak nefes alamıyorum. İnsanlarla konuşmaya korkuyorum. Kendimden nefret ediyorum.