okuduğum kitaptan beni çok etkileyen bir bölümü paylaşmak istedim
Deneyimlerim, her zaman yardıma ve önerilere hazır olan "bencil olmayan" dürtüler ve "komşunu sev" tümcesi karşısında güven duymama hakkını veriyor. Bu bana zayıflık, uyarılara karşı direnç yetersizliğinin özel bir durumu olarak görünüyor. Acıma yalnızca düşkünler için bir erdemdir. Acıma duyanları kınıyorum, çünkü utanç, saygı ve onları farklı kılanı sezme duygusunu ortadan kaldırır, anında düşkünlüğün kokusu çıkar ve kötü davranışlardan ayırt edilemeyecek bir biçimde belirir -bazı koşullarda, acımanın elleri büyük bir alın yazısına, yaraların sarıldığı bir yalnızlığa, büyük bir suç için imtiyaza doğru yok edercesine insanı sürükler. Acıma duygusunun aşılmasını soylu değerler arasında kabul ediyorum. "Zerdüşt'ün baştan çıkartılması" sahnesinde, büyük bir sıkıntı çığlığının ona ulaştığı bir durum yarattım. Burada acımak onu kendisinden caydırmak için sanki nihai bir günah gibi ona saldırır. Egemen kalabilmek, yüksek görevi sözde bencil olmayan eylemlerin içindeki basit ve dar görüşlü dürtülerle kirletmemek için bu, Zerdüştün geçmesi amacıyla ortaya konan sınav belki de nihai sınavdır ve gücünün gerçek kanıtı olacaktır.
Ecco Homo - F. Nietzsche