doğru diyosun ben kendi kendimi tanıyamıyorum.. o kadar güçlü bi kızdım ki bu çocukla evlilik hayalleri kurdugumdan onca güzel şeyler yüzünden kopamadım ondan.. saatlerce telefonlarıma cvp vermedi diye ağladım.. hergün oturup deli gibi ağladım.. kendimden korktum artık hastalık sahibi olcam diye.. en yakın arkadasıma anlattım o da dedi yapma, o çok sinirli sende öylesin ama kendini mahvetme sana bişey olsa herkes üzülür ama sonra herkes kendi hayatına bakar dedi... doğru.. bugün ona resti çektim dedim yeter artık senin küfürlerin yetti artık, onca şey yaşadık diye beni eziyosun artık yeter ezemiceksin beni bu hayatta ilk ben varım dedim! bana dediği cvp tamam bende sende daha iyisini buluruz, sevmiyorum ya zorla mı, bitti dedi.. suratına kapadım telefonu ama biraz geçince yine aradı ama asla özür yok yine bitti tarzı konusuo küfrediyo.. sinirden mi artık gerçekten mi bilmiyorum ama ben kendimi kaybettim.. tek istediğim akıllanıp bana özür dilese, peşimden koşsa biraz söz verse onu affederdim ama o asla kabul etmiyo.. ben ağlatısun beni hiç mi vicdanın yok dediğimde sen kendi hatana ağlıosun diyo... nasıl pişkin biri ya.. bu arada benim dışımda herkese o kadar iyi komik neşeli bi insan ki... başkaları duysa şaşar kalır o mu hayır o çok efendi biiri diye.. ama sinirden gözü dönüyo...
((
