Biz bunca senedir hep birseyleri düzeltmeye calistik ama insanlar degismiyor. Alttan almadim mi aldim, yüzüme bakmadi benim ilk seneler, sürekli sikayetci oldu benden. Oglunu elinden almisim tribine girdi, benimle olmasindan büyük rahatsizlik duydu, bunlari hadi sindirdim birsey demedim. Inanin disari cikmamiza, nefes almamiza kadar karisti. Hep annesidir diye orta yolu bulmaya calistik. Esim zaten annesiyle iyi olmak istiyor, gözünün icine bakiyor. Eski anilari kapatmak istiyor yenileriyle ama yirmi yil önce nasilsa hala ayni annesi. Bir de cok özele girmiyorum ama gercekten kücük bir cocukken cok cektirmis yazmak beni utandiriyor bir anne olarak.
Denedi olmadi, dün artik annen degilim senin diye cikisinca esim de cok üzüldü. Bitti artik yani. Bize bunu senelerdir yapiyor zaten ama bu cok fazla oldu, iki torunu var onlara aciyin dedik, hadi esimi sevmiyorsun torunlarini sev bari diyoru esim. Olmayinca olmuyor, beni sucluyorlar anlamiyorum zaten.
Neler yasadigimi ben biliyorum. Aynen dediginiz gibi hersey, eskiyi acmak degil bu. Bu eskinin bugüne getirdigi miras. Ne ekersen onu biciyorsun.