Siz bence benim yazdıklarımdan yanlış anlamlar çıkarmışsınız. Siz bana sevseydiniz orası burası mükemmel gelirdi diyorsunuz , farkındaysanız ben zaten duygularımın eskisi gibi olmadığını belirttim. Zaten yazılanlara ve yapılan yorumlara bakarsanız severken böyle değildi, sonrasında böyle olduğunu söyleyip duruyoruz. Yazdıklarınız benim cümlelerim zaten. Kendini değiştirme ve kalıba sokmaya gelirsek, ben onu olduğu gibi 5 yıl kabul ettim, hatalarını kendinin görmesi için bekledim ama ben istediğim için değil kendi hayatına zarar verecek şeyler olduğu için . Yapamadı bu uzun sürede. Ben yollarımızı ayırmak isteyince hatalarının farkına vardı , ama bu kez de duygular aynı kalmadı yıpranmaktan, alttan almaktan. Ayrıca şuna da değineyim , 25 yaşındayım ve "imkansızken güzeldi , elde edince güle güle" diyecek kadar acımasız olamadım. Ruhundaki değişime de gelirsek, her an sinirli öfkeli, önündeki ağaca bile sayıp söven, öfke kontrolü olmayan birinin değişmesini istemek kadar da doğal birşey yok bence. Bunu olduğu şekilde kabul edecek bir bayanda yoktur sanırım, ki olmamalı da bence. Bence siz o ruh ve imkansızlık olayını şimdi tekrar değerlendirin.
sizlerden bir konuda fikir almak istiyorum. 25 yaşındayım.6 yıllık inişli çıkışlı bir ilişkim vardı. Şu an var mı yok mu belli olmayan bir durum söz konusu. Sorun şu ki hatalarını anlayıp tam istediğim olmasını hayal ettiğim insana dönüşmüşken ben ben değilim sanki. Birkaç yıl önce herşeyiyle severdim , can atardım yanına gitmek için. Şu an içi boş bir kutu gibi kalbim. Anlamlandıramıyorum. Fiziksel özellikleri içten içe sorun yaratmaya başladı. Parmakları ince değil, burnu büyük galiba gibi şeyler düşünmeye başladım istemsiz olarak. Herşeyi batıyor kısacası. Geçmişte yaşanan sorunlar sebebiyle tükendim galiba. Sabrım kalmadı artık.Soğudum, tahammülsüzleştim. Farklı arayışlar içine girdim sanki. Yeni bir hayat yeni bir insan yeni bir düzen ister oldum. Ben bırakmak isterken o bırakmıyor, bu kadar yıllık emek verildi ben sen kendini iyi hissedene kadar eskisi gibi olana kadar beklerim diyor. Ama ben bunu ona yapamam, yani sonu belli değil, eskisi gibi olabilir miyim bilemiyorum. Ne yapacağımı nasıl davranacağımı şaşırmış durumdayım. Bir yandan da acaba yeni bir insanı tanımaya , çözmeye, sevmeye sabrım ve gücüm var mı diye kendimi sorguluyorum. Ya kötü bir insan çıkarsa karşıma, ya pişman olursam , ya gelen gideni aratırsa diyorum bir yandan da . Hayatıma giren ilk insandı ve sanki ondan başkasıyla yapamam gibi geliyor, çok zor geliyor yeni birini tanıma ihtimali. Tecrübelerinizle bana bir çıkış yolu gösterir misiniz?
