Öncelikle başınız sağolsun. Ben evlenince eşim ailemin bi parçası oldu gibi hissetmek isterim. Dahil olsun, bizden olsun isterim. Anamın babamın oğlu olsun her derde koşsun çözsün halletsin demek istemiyorum. Fakat bu büyük bi kayıp. Komşumun böyle kaybı olsa her akşam yemek yapınca onlarla da paylaşırım. İhtiyaçlarını gözetirim. Bunu yapmayı öğrenerek büyüdük. Zaten acıları var ufak tefek şeyleri düşünmesin insanlar, insan insanın acısını görebildiği sürece insandır öğretisini aldık. Eşiniz gitmiyo ve davet bekliyosa ayıp. Ben de üzülürdüm ama karşılığında onun ailesiyle herhangi bi sorunum yoksa misilleme yapmazdım. Ona doğru olanı anlatır, ailemin ona ihtiyacı olabileceğini, benim yetemediğim noktada beni temsilen var olabildiğini söylerdim. Siz yokken bi ihtiyaca cevap vermesinden daha güzel ne olabilir. Kardeşimi, annemi kocamdan daha çok kime güvenerek emanet edebilirim ki? Olması gereken arada bir araması, ihtiyaçlar için çabalaması değil mi? Neden evleniyoruz o zaman?