kızlar kayınvalidemin yaptıklarını bilen bilir...inanınki bu sorunlar cinselliğimizi bile etkilemeye başlamıştı...ancak eşimin ailesi bana yüklendikçe ben hep susuyordumki onların istediğide zaten bu huzurumuzu kaçırmak falan diye..hiç eşime yansıtmıyordum...ancak en son bayramda kaynanam ve kayınbabam neredeyse beni döveceklerdi hakaretler bağırmalar iftiralar..eşimde yanımızda baktımki eşim susmuş oturuyo..kafamdan aşağı kaynar sular döküldü..çektim çıktım eşimde geldi eve gittik..ama ogünden sonraa eşim annesini arıyo babası arıyo eşimi..eşim diyoki.sen aartık annemle görüşme gitme falan tamam ben gitmemde ya sen...ben ailemle görüşemiyorum senin yüzünden..yalnızda gitmiyorum eğer beni seviyorlarsa eşimide kabul etmek zorundalar diye ancak sen beni bırakıp gideceksin...tepkini belli etmezsen onlar zaten bunu istiyorlardı benim gelmemi istemiyorlardı dedim..beni evde yalnızmı bırakacaksın kime emanet edeceksin dedimki...panik atak hastası oldum evlendikten sonra ve asla yalnız kalamıyorum...sonra düşündüm taşındım ve madem öyle onlar beni benii nasıl huzursuz ediyorsa bende seni edeceğim dedim...ve bayramdan beri ev cehenneme döndü..hayatını zehir ettim..anla beni dedim..tek taraflıymış bak bu evlilik ben sustukça geçim oluyormuş huzur oluyormuş...bak nasılmış hakarete uğramak kovulmak odaya kısılıp kalmak bak nasılmış dedim..eğer evimizin huzurunun bozulmasını istemiyorsaydın o insanlara engel olacaktın dedim...acaba iyimi yaptım ama kızlar inanınki canıma bağrıma tak dedi...hala aileme hakaret ediyorlar.her gitmeme..aç bırakıp üzerime yorgan vermiyo...ve kadın kesinlikle sadec oğlundan koorkuyo ben nekadar karşılık versemde mücadele etsemde kadına gücüm yetmiyor ve biliyorumki yetmicek..şuan moralim çok kötü...ağlamaktan gözlerim şişti...ayrılmaya gücüm yok..korkuttu hayat beni...bazan ölmeyi düşünüyorum...tek kurtuluş bu..tam 5 bayram oldu ailemin yanına gidemedim..bu nasıl bir merhamettir...