Merhaba :)
Konularıma baktınız mı bilmiyorum ama konunuzla ilgili yorum yapmak istedim.
6 ay önce 8 aylık evliliğimi bitirdim. Boşanma aşamasındayım. Ex eşim saygısız, sevgisiz, merhametsiz, anlayışsız, hoşgörüsüz bir insandı. Senin ailen şunu dedi, senin ailen bunu yaptı diye diye beynimin etini yedi 8 ayda. İlk aylar alışma evresidir diye sabrettim, alttan aldım, idare ettim ama değişen hiçbir şey olmadı. 3 gün iyiysek 4 gün tartışmalı, gergin olurduk. 5 aylık evliyken düşünmeye başladım sonumuz ne olur, şimdiden böyleyse ömrümü nasıl geçiririm bu şekilde diye. Ve 8 aylık evliyken sağlık durumumdan dolayı ameliyat olmam gerekti, ameliyatımda yanımda olmayışı son noktayı koymamı sağladı.
Şimdi geriye dönüp baktığımda iyiki bu kararı vermişim diyorum, iyi ki hayatımdan çıkarmışım bu boş insanı. Hatta öyle ki hayatta verdiğim en doğru 2 karar; çocuk yapmamak ve boşanmak:)
Üstelik benim boşanma serüvenim sancılı ve sıkıntılı sürecek. Kk'ya ibret niteliğinde diyebilirim. Ben davayı açmadan önce evlendikten sonra aldığımız arabayı, ben hak talep edemiyim diye abisinin üzerine geçirmiş, ortak kasada duran altınlarımızı çalmış ve araba için krediyi ben çekmiştim (ihtiyaç kredisi), krediyi de ödemiyor. Her ay 1435 TL onun kullandığı arabanın borcunu ödüyorum.
Bunların hiç önemi yok, giden mal olsun, para olsun ben ömrümün geri kalanını kazandım. Bu paha biçilemez birşey:)
Size tavsiyem ilerisi için durup düşünün. Ben bu adamla yaşlanmak istiyor muyum? Ömrümü geçirebilirim miyim? Bu insana güveniyor muyum? Tüm bu soruların cevaplarına göre hayatınıza yön verin. Boşanın veya boşanmayın diyemem size ama bu hayat mutsuz olmak için çok kısa, lütfen kendinize değer verin ve mutsuz bir hayata mahkum etmeyin kendinizi.
