Özür dilerim .Çok uzun bir konu oldu, okumak istemezseniz anlarım.
Merhaba değerli arkadaşlarım. Bu olay dün yaşandı ama hala etkisindeyim. Eşimle 6 yıldır evliyiz, Allah bağışlarsa iki tane meleğimiz var. Bugüne kadar birbirimizi üzmedik çok şükür. Eşim bana , arayıp bulamadığım huzuru veren kişidir. Onu hem seviyorum hem de minnet duygularıyla bağlıyım.
Biz kvnin evinde oturuyoruz evlendiğimizden beri. Bu evde eşimin kardeşlerinin de hakkı var. Evlenirken borca girmedik, yarım yamalak ucuz bir ev kurduk. Beş yıl boyunca burayı yine pahalısına kaçmadan toparlamaya çalıştık bütçemize göre. Ama benim hep bir ev alma, en azından peşinat biriktirme çabam oldu.önceki konumda bundan bahsetmiştim. Hatta kendimi çok yıprattım ve yordum. Eşim tam tersine çok rahat bir harcama içindeydi, playstation, otellerin spor salonları, görümce ,kv ve çeşitli akrabalara iphone, tablet vb hediyeler, pahalı takım elbiseler.
Ben bebeklerimize bakmak için geçici olarak evdeyim, normalde çok yoğun ve zor bir mesleğim var.Artık eşim sadece evimizin geçimini çözebiliyor, tek maaş ile.
Evet bu bilgilerden sonra asıl mevzuya geçelim. Apartmanımız kentsel dönüşüm kapsamında yıkılacak (büyük ihtimalle ). İmza aşamasında şu anda. Kv imzayı atacağını, evin değerleneceğini çok iyi olacağını söyledi. Kiraya çıkarmışız ya da eşyaları depoya koyup onlarla otururmuşuz. Ben de projeyi hiç begenmediğimden, eksilerinden bahsettim. Beni her zaman ki gibi ustaca bozdu. Canım gülüm diyerek "sen kim köpeksin de konuşuyorsun " ayarında haddimi bildirdi. Ve işin aslı haklı. Neticede 300lük ev 500 lük olacak, tabi ki kabul eder.Ama benim içimde bir yangın var ki tüm şehri yakıp kavurabilir. Ben para biriktirelim derken birsürü paramız çöpe gidecek.iki kere taşınma masrafı, 2 yıl kira, bizim olmayan eve perde masrafı, pencere ve balkonlara yüksek demir .30 bin hesapladım.Malesef kocama kimi zaman bağırarak, kimi zaman ağlayarak isyan ettim. O da çözümsüzlüğün verdiği hislerle ağlamaya başladı. Bu defa bir de suçluluk hissettim. Kendimden nefret ettim.bana çare söyle ne dersen yapıcam diyor. "Söyle bugün yapayım" dedi susup kaldım.Hepimiz sağlıklıyız çok şükür, bu bana yeter diye kendimi teskin ediyorum. Ama hep ben susuyorum, ben harcanıyorum, ben başkalarının kuklası gibi yaşıyorum. Kenara çektim, boşa aldım bekliyorum.
Annemin evinde çok çok çok kötü bir hayatım vardı. İnanın hayatta kimseyi kırmadım, kimseye kıyamadım, köprüleri atamadım. Ama hayat benimle hep dalga geçti. Ben talepkâr olmadıkça, beni boş poşet gibi ordan oraya savurdular.
