Ben 15 yaşına gelen kadar oturduğumuz apartmanda eskilerin hep anlattığı "komşuluk" hikayelerini bizzat yaşadığım için kendimi şanslı sayıyorum. O semtin eski sakinleriydi birçoğu ve ev sahibi ya da senelerdir orada kiracı olanlar...
Daha sonra ise birkaç ev değiştirdik, hiçbirinde o ortam olmadı, zaten olması da beklenemezdi belki de... Bizler büyümüş, annemler yaşını almış ve o saatten sonra kim kimi ne kadar tanıyabilir, ya da güvenilir, der annem.
Hele şu anda oturduğumuz apartmanda, taşındığımız ilk gün yan komşu küçük oğluyla pat diye eve dalıp, bütün apartmanın dedikodusunu monolog şeklinde sayıp gidince, annem ve ben ağzımız açık kalmıştık :1shok: :1shok: O anda karar vermiştik, "merhaba"dan öteye gidilmeyecekti. :1closedeyes: