Merhaba hanımlar.
Bu konuyla ilgili daha önce açılmış bir konum daha var. Orada tavsiyeler durumu kontrol altına almıştım ama bugün anlıyorum ki mesele sandığımdan çok daha derin.
Özetle; eşimin abisinin oğlu kayınvalidemle yaşıyor. Eşimin babası yok, evin babası hep eşim olmuş. Abi başkasıyla evlenmiş çocuğu almamış. Çocuk (12 yaşında) hep eşimle olmak istiyor, bir tek onun sözünü dinliyor, maddi manevi her şeyi ondan bekliyor.
Buraya kadar sorun yok. Ben bunu biliyordum, ve yeğenini de hep sevdim.
Ancak yeğeni kaynanamla da mutsuz. Ve artık beni darlıyor bu ailevi konuları. Hep eşimle olmak, ama yalnız olmak istiyor ve ben de zaten farklı milletten olan ve çok sevmediğim kaynanamla başbaşa kalmak zorunda kalıyorum.
Evlerimiz ayrı. Haftada birkaç kere görüşüyoruz, ama onlarla beraber hiçbir şey yapmak istemiyorum artık. İki arabayla mi gidilecek, paylaştırıyoruz herkesi, ben kaynimla kaynanamla yolculuk yapmak zorunda kalıyorum mesela. Yeğen eşimle. O an ben eşimle gitmek istesem yeğeni ağlıyor. Ben çok ama çok kötü hissettiriliyorum.
Ya da ben bazı günlerde eşimle dışarı mı çıkıyorum, instagramda paylasirsam tavır yapıyor eşime beni niye götürmedin diye. Onda bile rahat edemiyorum artık.
Ben yoruldum. Eşime daha orta yollu olmasını, yeğenine biraz daha normal davranmasini, hep paşam paşam yaparak hem beklentilerini tavana çıkardığını hem de onu daha mutsuz bir çocuk yaptığını söylüyorum ama eşim kabul etmiyor.
Sizce ne yapmalıyım? Derdim eşimle, yeğeniyle asla değil. Bunu da vurgulayayim...
