merhaba, ilk defa konu açıyorum yanlışlık yaparsam affola.
belki içimi hiç bilmediğim insnlara dökersem iyi gelecek diye yazmak istedim, hassas bi dönemdeyim lütfen herkes yorum yapmak zorunda veya okumak zorunda değil.
bi süredir gerçekten hayattan zevk alamıyorum sanki yaşayamıyorum. son 2 yıla kadar kadar gaytte gezip tozan mutlu olan arkadaşlarıyla planlar yapan insandım, yakın arkadaşlarımın evlenmesi , iş değişikliği - çevre değişikliği vs derken kendmi çok yalnız hissetmeye başladım yine bir yerlere gidiyorum ama hiç keyif alamıyorum (son tatlimi bile değerlendiremedim) bir de hybrid çalışıyorum neredeyse çoğu zaman evdeyim. evde zaman geçirmekten sanırım artık ailemle çok çok iyi anlaşamadığımın farkındayım. eskiden öğrenciyken ailem giriş çıkış saatime bile karışmazken şimdi kendimi kısıtlanmış gibi hissediyorum halbuki ne tuhaf tam tersi olmalıydı? annem-babam beni hiç anlayamıyor aramızda baya bir yaş farkı var (zaten geç anne baaba olmuşlar) annem evden çalışıyoum diye çoğu işi bana yaptırmaya kalkıyor babam ise hala çocukmuşum gibi davranıyor bana hiç karşısında genç bir kadın varmış gibi davranmıyor resmen daha evlenmdğim için (kaldı ki aday adayı bile yok uzuun yıllardır hala aradığım gibi biri çıkmadı karşıma ), diyeceksiniz ki ayrı eve çık :) insanlar evlilik hazılrlığında ev arayışına girerken ben yine tek başıma kira arayışına girdim inanın konuşmadığım emlakçı kalmadı. ben daha yeni iş değişikliği yaptım ve açıkcası iyi bir maaş almıyorum çünkü bu alanda uzun yılar tecrübem yok tüm maaşımı versem orta halli bir semte kiraya çıkabiliyorum kaldı ki yol fatura yemek ihtiyaç falan hakgetire, kalanları bir kadının yalnız başına yaşamayacağı tekin olmayan yerler çok üzgünüm ama gerçekler bu. kız arkadaşlarımla çıkmak istesem bekar olanı yok, resmen hayat bana sen daima teksin tek olarak devam et diyor keşke maddi imkanı verse tek olmaktan hiçbir zaman gücenmedim. insanın ailesinden destek alamaması ailesi tarafından yalnız olması daha zormuş, şaştım kaldım resmen 30 yaşına geldim tek yaptığım şey çalışmak oldu ne bir aile düzenim ne özel hayatım ne de maddi-manevi destek sağlayan ailem var, çok kırgınım.
yanlış yazımlar için kusura bakmayın, o kadar daralmışım ki düzeltmeye bile isteğim yok.
belki içimi hiç bilmediğim insnlara dökersem iyi gelecek diye yazmak istedim, hassas bi dönemdeyim lütfen herkes yorum yapmak zorunda veya okumak zorunda değil.
bi süredir gerçekten hayattan zevk alamıyorum sanki yaşayamıyorum. son 2 yıla kadar kadar gaytte gezip tozan mutlu olan arkadaşlarıyla planlar yapan insandım, yakın arkadaşlarımın evlenmesi , iş değişikliği - çevre değişikliği vs derken kendmi çok yalnız hissetmeye başladım yine bir yerlere gidiyorum ama hiç keyif alamıyorum (son tatlimi bile değerlendiremedim) bir de hybrid çalışıyorum neredeyse çoğu zaman evdeyim. evde zaman geçirmekten sanırım artık ailemle çok çok iyi anlaşamadığımın farkındayım. eskiden öğrenciyken ailem giriş çıkış saatime bile karışmazken şimdi kendimi kısıtlanmış gibi hissediyorum halbuki ne tuhaf tam tersi olmalıydı? annem-babam beni hiç anlayamıyor aramızda baya bir yaş farkı var (zaten geç anne baaba olmuşlar) annem evden çalışıyoum diye çoğu işi bana yaptırmaya kalkıyor babam ise hala çocukmuşum gibi davranıyor bana hiç karşısında genç bir kadın varmış gibi davranmıyor resmen daha evlenmdğim için (kaldı ki aday adayı bile yok uzuun yıllardır hala aradığım gibi biri çıkmadı karşıma ), diyeceksiniz ki ayrı eve çık :) insanlar evlilik hazılrlığında ev arayışına girerken ben yine tek başıma kira arayışına girdim inanın konuşmadığım emlakçı kalmadı. ben daha yeni iş değişikliği yaptım ve açıkcası iyi bir maaş almıyorum çünkü bu alanda uzun yılar tecrübem yok tüm maaşımı versem orta halli bir semte kiraya çıkabiliyorum kaldı ki yol fatura yemek ihtiyaç falan hakgetire, kalanları bir kadının yalnız başına yaşamayacağı tekin olmayan yerler çok üzgünüm ama gerçekler bu. kız arkadaşlarımla çıkmak istesem bekar olanı yok, resmen hayat bana sen daima teksin tek olarak devam et diyor keşke maddi imkanı verse tek olmaktan hiçbir zaman gücenmedim. insanın ailesinden destek alamaması ailesi tarafından yalnız olması daha zormuş, şaştım kaldım resmen 30 yaşına geldim tek yaptığım şey çalışmak oldu ne bir aile düzenim ne özel hayatım ne de maddi-manevi destek sağlayan ailem var, çok kırgınım.
yanlış yazımlar için kusura bakmayın, o kadar daralmışım ki düzeltmeye bile isteğim yok.