Kızlar,
Arkadaşım içini buraya dökmek istedi, yeni hesap aldığı için şu an konu açamadı, derdini buradan dinlerseniz içini rahatlatmış olacak..
" Selam kızlar,
Ben zepzep'in diğer konularında bahsettiği, hani şehrime gelmiyor musun o zaman başkasıyla evlenirim mağduresiyim :)
Hayatıma girmiş olan bu insan için ailemi, arkadaşlarımı, akrabalarımı herkesi karşıma aldım mücadele ettim.. İnanın gözüm hiçbir şey görmez oldu.. Varsa o yoksa oydu. Onunla olsun da mutsuz da olsam onunla olsundu... Oysa ki onunla huzurlu geçirdiğim tek bir gün bile yoktu. İlişkimiz ilerledikçe şehir meselesi o kadar büyüyordu ki.. Burada yaşadıklarımı anlatsam sayfalar sürer...
İşitmediğim hakaret kalmadı,hayatımda görmediğim kadar egolu bir insan gördüm, aileme karşı yapılan saygısızlıkların sonu yoktu, bencildi, ufak hesaplar peşindeydi... Ailem ve arkadaşlarım beni defalarca uyarmasına rağmen bunları görmek istemiyordum, gözümü ondan başka her şeye kapatmıştım. Hakaret de etse affediyordum. Beni ezse de haklı diyordum. Kendimi devamlı küçük görüyordum.
O kadar inanmıştım ki doğru insan olduğuna. Onu Allah benim için yaratmış diyordum. Bu bir mucize. O bana lütuf diyordum...
Fakat gelin görün ki ben kandırılmaktan, oynatılmaktan ve aptal yerine konulmaktan başka gerçek hiçbir duyguyu yaşamamışım...
Kolay olmadı bunları görmem bir anda çark ettim herşeyden. Ve istemeye gelecekleri günden 3 gün önce şimşekler çaktı. Ufacık bir tartışmamız olmuştu ve bana SEN KİMSİN Kİ dedi. Benim ipler koptu.. Eşi olacak insan değil miydim ben?... Ve sonrasında gözüm açıldı..
Şimdilerde düşünüyorum bir insan nasıl bu kadar yanılabilir, nasıl hayalimin tam tersi çıkabilir? Aslında ilişkinin başlarında o bi maske takmıştı ve ben nasıl bir insan görmek istiyorsam öyle davranıyordu. Ama toz pembe ortadan kalkıp gerçekler hayata girince, yalanlar, hakaretler hep gün yüzüne çıktı...
Kızlar ben nasıl bu kadar kör olabildimmm?? Ve hiç haketmeyen birine nasıl bu kadar sevgimi verdimm???
Şimdi ona karşı hiçbir sevgim saygım kalmadı, nefret de etmiyorum.. Bir şey hissetmiyorum. Hiç yaşamamış olmayı dilerdim sadece...Ben zaman geçtikçe kötülükleri unutan ve kolay affeden biriyim, dilerim bu yaşattıklarını unutmam ama..
Size sorum şu, BEN BU KADAR BÜYÜK SEVERKEN ŞİMDİ ZERRE BİR ŞEY HİSSETMİYORUM BUNU BİLİYORUM, NORMAL Mİ BU KADAR HİSSİZLEŞMEM BIÇAK GİBİ KESİLDİ HERŞEY... :Tek korkum zaman geçtikçe olanları unutmam ve vicdan yapmam... "
Arkadaşım içini buraya dökmek istedi, yeni hesap aldığı için şu an konu açamadı, derdini buradan dinlerseniz içini rahatlatmış olacak..
" Selam kızlar,
Ben zepzep'in diğer konularında bahsettiği, hani şehrime gelmiyor musun o zaman başkasıyla evlenirim mağduresiyim :)
Hayatıma girmiş olan bu insan için ailemi, arkadaşlarımı, akrabalarımı herkesi karşıma aldım mücadele ettim.. İnanın gözüm hiçbir şey görmez oldu.. Varsa o yoksa oydu. Onunla olsun da mutsuz da olsam onunla olsundu... Oysa ki onunla huzurlu geçirdiğim tek bir gün bile yoktu. İlişkimiz ilerledikçe şehir meselesi o kadar büyüyordu ki.. Burada yaşadıklarımı anlatsam sayfalar sürer...
İşitmediğim hakaret kalmadı,hayatımda görmediğim kadar egolu bir insan gördüm, aileme karşı yapılan saygısızlıkların sonu yoktu, bencildi, ufak hesaplar peşindeydi... Ailem ve arkadaşlarım beni defalarca uyarmasına rağmen bunları görmek istemiyordum, gözümü ondan başka her şeye kapatmıştım. Hakaret de etse affediyordum. Beni ezse de haklı diyordum. Kendimi devamlı küçük görüyordum.
O kadar inanmıştım ki doğru insan olduğuna. Onu Allah benim için yaratmış diyordum. Bu bir mucize. O bana lütuf diyordum...
Fakat gelin görün ki ben kandırılmaktan, oynatılmaktan ve aptal yerine konulmaktan başka gerçek hiçbir duyguyu yaşamamışım...
Kolay olmadı bunları görmem bir anda çark ettim herşeyden. Ve istemeye gelecekleri günden 3 gün önce şimşekler çaktı. Ufacık bir tartışmamız olmuştu ve bana SEN KİMSİN Kİ dedi. Benim ipler koptu.. Eşi olacak insan değil miydim ben?... Ve sonrasında gözüm açıldı..
Şimdilerde düşünüyorum bir insan nasıl bu kadar yanılabilir, nasıl hayalimin tam tersi çıkabilir? Aslında ilişkinin başlarında o bi maske takmıştı ve ben nasıl bir insan görmek istiyorsam öyle davranıyordu. Ama toz pembe ortadan kalkıp gerçekler hayata girince, yalanlar, hakaretler hep gün yüzüne çıktı...
Kızlar ben nasıl bu kadar kör olabildimmm?? Ve hiç haketmeyen birine nasıl bu kadar sevgimi verdimm???
Şimdi ona karşı hiçbir sevgim saygım kalmadı, nefret de etmiyorum.. Bir şey hissetmiyorum. Hiç yaşamamış olmayı dilerdim sadece...Ben zaman geçtikçe kötülükleri unutan ve kolay affeden biriyim, dilerim bu yaşattıklarını unutmam ama..
Size sorum şu, BEN BU KADAR BÜYÜK SEVERKEN ŞİMDİ ZERRE BİR ŞEY HİSSETMİYORUM BUNU BİLİYORUM, NORMAL Mİ BU KADAR HİSSİZLEŞMEM BIÇAK GİBİ KESİLDİ HERŞEY... :Tek korkum zaman geçtikçe olanları unutmam ve vicdan yapmam... "
Son düzenleme: