Merhabalar.29 yaşındayım. Daha once basimdan sagliksiz bir iliski gecti.Nisanlandim ve ayrildim.Derdim su:O gunden sonra evlilik icin kimseye adim atamadim.Evlenmekten cok korkuyorum.Aslinda sebep bu nisan da degil.O anda yasadiklarimi tekrar yasamaktan cok korkuyorum. Kimseye adim atamiyorum.Adim gorsem karsilik veremiyorum.Yalnillzliga o kadar alismisim ki.Ama evlenmek de istiyorum.Yuvam olsun istiyorum.Bir insani artisiyla eksisiyle kabul etmek cok zoruma gidiyor.Kendimi bile zar zor kabul etmisken bunj bir baskasi icin de yapmak cok zor.
Bu ozelliklerimi yenmem lazim ama yenemiyorum. Korkulu hallerimi belki de yansitiyorum karsi taraflara ,ciddi adimlar da goremiyorum.Gorduklerimden de kaciyorum.
Yakın zamanda yakin arkadasimdan hoslandigimi soyledigim pek cok konu acmistim.Bu konuda düşüncelerimi paylasmistim.O bana ciddi bir adim atmadi .Ben de gitmedim.Muallakta kaldi.Birbirimizden hep kactik.Ortada arkadaslik da kalmadi.Ama o bana gekseydi de benim korkularim gecmeyecekti.Korkularimdan en uzak oldugum an o andi yine de..
Simdi benden hoslanan birisi var.Ama ben ondan hoslanmadim.Bazen yuregimi hos ettigi anlar olmuyor degil ama tanıma ihtiyavi bile hissetmiyorum.Tanisam belki sevecegim.Ama tanimadigim insanlara adim atmak icimden gelmiyor.Tanimadan da anlayamayiz ki birbirimizi.Tanimaya bile korkuyorum birini..
Ya uzersem,ya uzulursem,ya soyle olursa,boyle olursa...Sorular sorular..En com da sevememekten ,butun kalbimle sevememekten korkuyorum..Sevmek bu kadar zor mu..Arkadaslarim var.Benim sevecan birisi oldugumu hep soylerler.Acaba ben onlari seviyor muyum ki onlar bana boyle soyluyorlar?Bazen onlar da bile hosuma gitmeyen seyler buluyorum.Ne de olsa arkadas diyorum..Ama evlenmeye gelince is degisiyor..
Bebegim olsun istiyorum.Beni butun kalbiyle sahiplenenen ve seven ayni duygularla yaklaşabileceğim,sevecegim birini istiyorum.Saf bir sevgi istiyorum..Isim icin degil de ben oldugum icin seven birini istiyorum ama ben bunlari isterken karsi tarafa bu duyguyla kabullenememekten korktuğum icin kaçıyorum.
Mesela son gorustugum kisi kisa zamanda acildi bana.Baktim is baglanmaya gidiyor. Geri cektim kendimi.Mutlu korkmadan yaklas dedim ve yaoabolecegimden daha fazla zaman tanidim bu iliskiye.Ama direndim kaçmamak icin. Sonuc uzaklastim.Sevemedim..Oysa cok seviyordu..Istedigim gmher sey olabilirdi..Benim gonlumu hos etmek icin elinden ne gekiyorsa yapmaya hazirdi.Peki neyi veremedi de ben istemedim.Bu sorunun cevabını bulamiyorum?Eskiden sadece sevilmek yeter derdim.Ben ne de olsa severim derdim..Simdi oyle olmuyor..Hic olmuyor..Ve hep tek tarafli olan iliskilere koşuyorum. Bir de kendimi burdan vuruyorum.Daha cazip geliyor.Belki gelse bu kisiler yine bir sey degismeyecek.Mutlu yine kacacak.Evlenme,nişan,sadakat,bir erkekle ayni evde yasamak gozumde büyüyor. Her seyin buyusu bozulacakmis gibo geliyor...Kalbimin sesini dinleyemiyorum..
Ruyalarimda bebek goruyorum.Aile olmayi görüyorum bir yandan da..Yanj iste bilincaltimda yatan bir sorun var da ne..Bulamiyorum.
Bu ozelliklerimi yenmem lazim ama yenemiyorum. Korkulu hallerimi belki de yansitiyorum karsi taraflara ,ciddi adimlar da goremiyorum.Gorduklerimden de kaciyorum.
Yakın zamanda yakin arkadasimdan hoslandigimi soyledigim pek cok konu acmistim.Bu konuda düşüncelerimi paylasmistim.O bana ciddi bir adim atmadi .Ben de gitmedim.Muallakta kaldi.Birbirimizden hep kactik.Ortada arkadaslik da kalmadi.Ama o bana gekseydi de benim korkularim gecmeyecekti.Korkularimdan en uzak oldugum an o andi yine de..
Simdi benden hoslanan birisi var.Ama ben ondan hoslanmadim.Bazen yuregimi hos ettigi anlar olmuyor degil ama tanıma ihtiyavi bile hissetmiyorum.Tanisam belki sevecegim.Ama tanimadigim insanlara adim atmak icimden gelmiyor.Tanimadan da anlayamayiz ki birbirimizi.Tanimaya bile korkuyorum birini..
Ya uzersem,ya uzulursem,ya soyle olursa,boyle olursa...Sorular sorular..En com da sevememekten ,butun kalbimle sevememekten korkuyorum..Sevmek bu kadar zor mu..Arkadaslarim var.Benim sevecan birisi oldugumu hep soylerler.Acaba ben onlari seviyor muyum ki onlar bana boyle soyluyorlar?Bazen onlar da bile hosuma gitmeyen seyler buluyorum.Ne de olsa arkadas diyorum..Ama evlenmeye gelince is degisiyor..
Bebegim olsun istiyorum.Beni butun kalbiyle sahiplenenen ve seven ayni duygularla yaklaşabileceğim,sevecegim birini istiyorum.Saf bir sevgi istiyorum..Isim icin degil de ben oldugum icin seven birini istiyorum ama ben bunlari isterken karsi tarafa bu duyguyla kabullenememekten korktuğum icin kaçıyorum.
Mesela son gorustugum kisi kisa zamanda acildi bana.Baktim is baglanmaya gidiyor. Geri cektim kendimi.Mutlu korkmadan yaklas dedim ve yaoabolecegimden daha fazla zaman tanidim bu iliskiye.Ama direndim kaçmamak icin. Sonuc uzaklastim.Sevemedim..Oysa cok seviyordu..Istedigim gmher sey olabilirdi..Benim gonlumu hos etmek icin elinden ne gekiyorsa yapmaya hazirdi.Peki neyi veremedi de ben istemedim.Bu sorunun cevabını bulamiyorum?Eskiden sadece sevilmek yeter derdim.Ben ne de olsa severim derdim..Simdi oyle olmuyor..Hic olmuyor..Ve hep tek tarafli olan iliskilere koşuyorum. Bir de kendimi burdan vuruyorum.Daha cazip geliyor.Belki gelse bu kisiler yine bir sey degismeyecek.Mutlu yine kacacak.Evlenme,nişan,sadakat,bir erkekle ayni evde yasamak gozumde büyüyor. Her seyin buyusu bozulacakmis gibo geliyor...Kalbimin sesini dinleyemiyorum..
Ruyalarimda bebek goruyorum.Aile olmayi görüyorum bir yandan da..Yanj iste bilincaltimda yatan bir sorun var da ne..Bulamiyorum.