- 12 Ekim 2017
- 5.270
- 17.390
- 248
Ya neden ki
Evet kabul ediyorum ana kuzusuyum
Ya neden kiçok şaşırarak okudum..
o sebeple ne yazsam bilemedim:))
Evet kabul ediyorum ana kuzusuyum32 yaşında evlenince ayrıldım ama keşke ayrılma şansım olsaydı ay ne macera ve zevkli bir olay ben çok severimyakışmadı sana hanmadi
İnanın ben de 1 hafta öncesine kadar gayet rahat ve gitmeye hevesliydim. Ne zaman ki "haftaya bugün burada olamayacağım" dedim, sonrası hep hüzün... Yani o ayrılık vakti yaklaşırken çok değişik oluyor. Haklısınız ama. Teşekkürler yorumunuz için :)Bu cok mu dramatik bir olay bilemiyorum. Sebebi hep gidip yalnız yasama isteğimin olması. Vardı diyorum yapamadım, ailem fazlaca düşkün hep onları düşündüm. Nasıl olur, psikolojileri alısabilirler mi vs diye. Yurtdısına sadece 3 4 Ay gidip kalabildim.Şimdi de saglık sıkıntıları var gidemem. Ayrılmak bazen iyi gelir insana, yeni yerler ,yasamlar kesfetmek gerekir. Siz daha denemeden üzülüyorsunuz. Tecrübeleyin, sevmezseniz ailenizin kapısı size her zaman acık.
Umarım ben de böyle güzel anlatabilirim ilerde serüvenimi :) Hayatın döngüsü bu farkındayım ama bu ayrılık çanları noktasında çok ağır geliyor işte. Çok teşekkür ederim gerçekten, umarım senin için de hayatın hep iyiye iyiye doğru devam eder :)Ben üniversite için gittim başka bir şehre, senden daha küçüktüm. Ben senin tersine çok hevesliydim gitmeye ama gittikten sonra çok kötü oldu benim için. Ne şehre alışabildim ne okula. Bazen yatakta ağlardım. 18 yaşındaydım sonuçta, her şeyi bir başıma yapmam gerekiyordu. Şehre alıştım, yavaş yavaş arkadaş edindim derken daha sonra yurttan ayrıldım, ayrı eve çıktım. Bu sefer de ayrı eve alışamadım, evde ses arıyordum; rüzgar sesinden bile korkuyordum. Köpek sahiplendim. Ondan sonra ayrı eve alışmam daha kolay oldu sanki; mezun oldum, geri dönmedim memlekete. İşimi burada buldum, burada nişanlandım, kız kardeşim üniversite okumaya buraya geldi. Düzenimi burada oluşturdum ben de tersine. Hep ailemle olsaydım, onların dizinin dibinde; belki bu fırsatlar elime geçmeyecekti, mutlu olamayacaktım. Denemeden bilemezsin ama, önünde sonunda ailenden ayrılacağın bir zaman gelecek. Senin de kendi aileni kuracağın bir zaman gelecek en basiti. Biraz hayatı tanı, ki bu kadar bağımlı bir düzenin varsa gerçekten ayrılma zamanın gelmiş demektir. Merak etme bu hayatta alışılmayan hiçbir şey yok. Umarım senin için her şey beklediğinden daha güzel olur :)
Ben de sabah iyi oluyorum akşamları ağlıyorum son günlerde. Normal demek ki :))) Umarım güzel şeyler olur ve güçlü olmak için aldığım karar gerçekten güçlendirir beni. Teşekkür ederim :)ilkokuldan sonra ailemden ayrıldım. Korkudan ziyade heyecan ve merak duygusu yaşamıştım.Gittikten sonra akşamları yatarken üzülüyor hatta ağlıyordum. Sabah olduğunda bambaşka biri oluyordum mutlu, umutlu, heyecanlı...Üniversiteye tek başıma kayıt yaptım. ebeveynleriyle gelenleri yadırgıyordum:)hala yadırgıyorum.Kısacası zamanla daha güçlü bir yapıya sahip oluyorsunuz.Güzel şeyler olacak öyle düşünün...
Sevgili Mune çok çok teşekkür ederim güzel dilekleriniz için :) Annem de böyle mi hissediyor acabaYazınızı okuyunca anneliğin verdiği duyguyla içimden bir şeyler koptu, kendi evladım gidiyor gibi hissettim, umarım gittiğiniz yere çabuk alışırsınız, umarım hak ettiğiniz ve istediğiniz kariyere ulaşırsınız, hakkınızda hayırlısı olsun, bahtınız da yolunuz da açık olsun
Yaaa gerçekten mi ne zaman? Çok az zaman kalınca benim gibi devreler yanmaya başlıyorBen de ayrılıcam ben de korkuyorum. Aynı hisleri paylaşıyoruz. Çaktırmıyorum ama garip duygular içerisindeyim.
Benim tarihim de belli değil, her an aranabilirim gelin diye. Hiç ayrı kalmadım daha önce, orda her şey bana bakacak. Tek başıma olucam. Hem buralardan ayrılmak, hem de gittiğim yerde mutlu olamazsam hissi.Yaaa gerçekten mi ne zaman? Çok az zaman kalınca benim gibi devreler yanmaya başlıyor
Aynı, aynı hislerdeyim :/ Çok sevdiğim bir yeri bırakmak ve belirsizlik... Nasıl birbirimize destek oluruz bilemedim şuan ama başarabileceğimize inansak yeterli olur gibi.Benim tarihim de belli değil, her an aranabilirim gelin diye. Hiç ayrı kalmadım daha önce, orda her şey bana bakacak. Tek başıma olucam. Hem buralardan ayrılmak, hem de gittiğim yerde mutlu olamazsam hissi.
İyi akşamlar herkese.
Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hiçbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum öncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum çalışmak için. Öncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları çok seviyorum. Dünyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık içinde özgüven problemim olduğunu düşünüyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı düşünerek böyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım üzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta öncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır özellikle akşamları çok kötü oluyorum. Bugün sürekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı geçirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar süre görüşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Çok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek düşünebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Düşüncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak için de çok geç artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kaç yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gerçekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı görüp üzülmelerini istemiyorum. Çok saçma bir durumdayım...
Ya neden ki
Evet kabul ediyorum ana kuzusuyumNalet olsun ki çok duygusalım, hiç sevmiyorum hiçbir yararı yok duygusallığın. Bazen gereksiz çok fazla anlam yüklüyorum her şeye
Sekiz yasında evden cıktım koyde oturyorduk yatılı okula bır gırdım 22 yasında unıversıteden mezun oldum yurtdan cıktım 24 yasında evlendım bır bucuk yıldır evlıyım. Ev benım ıcın evlenınce anlam kazandıİyi akşamlar herkese.
Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hiçbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum öncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum çalışmak için. Öncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları çok seviyorum. Dünyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık içinde özgüven problemim olduğunu düşünüyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı düşünerek böyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım üzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta öncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır özellikle akşamları çok kötü oluyorum. Bugün sürekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı geçirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar süre görüşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Çok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek düşünebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Düşüncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak için de çok geç artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kaç yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gerçekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı görüp üzülmelerini istemiyorum. Çok saçma bir durumdayım...
Öğretmensiniz sanırım arkadasım bu hafta arandı gel başla diye hayırlı olsun size deBen de ayrılıcam ben de korkuyorum. Aynı hisleri paylaşıyoruz. Çaktırmıyorum ama garip duygular içerisindeyim.
İstanbul değil ya, kendi evime de çıkamıyorum :/ Lojmanda kalacağım önce. Duruma göre eve çıkmak istiyorum ama o apayrı bir mevzu zaten başlı başına. Keşke İstanbul'a gelseydimAğlamak mi?
Benim hayalimi yapıyorsun. O kadar isterim ki kendi evimde kaldığım zamanlara dönmeyi...
Bence cooook şanslısın. Artık hayatının dümeni sadece senin elinde.
Umarım geldiğin şehir İstanbul'dur, eğer öyleyse her daim yaz bana^^ yaz da geldi, piknik yapariz,mangal falan yakariz
Yazdıklarınızı bende düğün öncesi eşyalarımı toparlarken hissetmiştim ve günlerce ağlamıştım evlenmesem mi diye defalarca tartmıştım eşimi aşkımı kafamda. Sonuçta 27 yıl boyunca o evde yaşadım her yerde paylaşılmışlıklar ve anılarım derken mantığımla herşey güzel olacak diyerek evlendim ve iyi ki de evlenmişim her gününe şükrediyorum İnşallah sizde adımınızdan her zaman mutlu olursunuz ve hergün iyi ki dersinizİyi akşamlar herkese.
Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hiçbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum öncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum çalışmak için. Öncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları çok seviyorum. Dünyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık içinde özgüven problemim olduğunu düşünüyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı düşünerek böyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım üzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta öncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır özellikle akşamları çok kötü oluyorum. Bugün sürekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı geçirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar süre görüşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Çok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek düşünebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Düşüncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak için de çok geç artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kaç yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gerçekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı görüp üzülmelerini istemiyorum. Çok saçma bir durumdayım...
Çok teşekkürler yalnız olmadığımı bilmek durumumu normal hissettiriyor :) Umarım sizin de ağzınızın tadı, mutluluğunuz hiç bozulmaz bir ömür böyle hissedersiniz sağolunYazdıklarınızı bende düğün öncesi eşyalarımı toparlarken hissetmiştim ve günlerce ağlamıştım evlenmesem mi diye defalarca tartmıştım eşimi aşkımı kafamda. Sonuçta 27 yıl boyunca o evde yaşadım her yerde paylaşılmışlıklar ve anılarım derken mantığımla herşey güzel olacak diyerek evlendim ve iyi ki de evlenmişim her gününe şükrediyorum İnşallah sizde adımınızdan her zaman mutlu olursunuz ve hergün iyi ki dersiniz
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?