Korkuyorum.

Çoğu insanin hayalini yasiyorsunuz.
Şuanda duygulariniz mantiğinizin önüne geçmiş bu sizi vazgeçirmesin.
Gidin, sonucu iyi olmasa bile en azından bir denemiş olursunuz.
Ileride acaba gitseydim nasil olurdu demezsiniz.
Insallah her şey çok güzel olur, başarilar :)
 
Aynı düşünceleri üniversite ye gideceğim zaman yaşadım.. okadar ağlıyordum ki bilet alındı valizler hazır ben gitmekten vazgeçtim sonrası çok pişman oldum tabii. Gidin bence hayırlısı olsun
 
Zamanla alisirsin. Bir arkadasim 2 yildir avustralya da. Bildigim kadariyla turkiyeye o zamandan beri gelmedi. Elbette ozluyordur ama hayatinin firsatini yasiyor. Her guzel seyin bedeli var malesef
 
Geç bile kalmışsınız :) 18 yaşımda ilk kez ailemden ayrılıp üniversiteye gittim. 17-18 saatlik mesafeydi istediğim gibi gidip gelemiyordum bile ilk zamanlar çok ağladım yapamıyorum geri dönecem diye . Hep bana dediler bu günleri gülerek arıcaksaksın diye öyle de oldu. Hayatımın en güzel zamanlarıymış iyi ki de yapmışım. Kendi ayaklarınızın üstünde durmanın tadı bambaşka tarif bile edilemez. Size tavsiyem zorlansanız bile sakın vazgeçmeyen alışacaksınız hatta öyle bir alışacaksınız ki geri dönmek bile istemeyeceksiniz :) şimdi beni görenler bile anlayabiliyorlar olgunlaştığımı. Özgüvenin yerine gelmiş diyorlar. Darısı size emin olun çok faydasını göreceksiniz :)
 
Umarım gittiğiniz yerde çok mutlu olursunuz, işler ters giderse de eviniz aileniz hep sizi bekliyor olacak, hep sizinle olacaklar. Bunu yeni maceralar için bir süreliğine ayrılık olarak düşünün. Kendiniz ve kararınızla gurur duyun bence..
 
Bende uzun uzun yıllardır aileden uzakta yasayan taraftayim.

Alisma sürecinde cok fazla yanliz kalmayin , sosyal olun daha çabuk alisacaksiniz.

Canınız istemese bile kendinizi sosyal olmak icin zorlayın.

Hic keske ailemle olsaydim gibi bir düşüncem olmadı.
Daha özgüvenli , daha güçlü, daha özgür bir kadın olacaksınız.
Kolay gelsin.
 
hanmadi .!.:
Sevgili Mune çok çok teşekkür ederim güzel dilekleriniz için :) Annem de böyle mi hissediyor acaba Sizin evlatlarınızın da ömrü şansı bahtı açık olur umarım :)
Genişletmek için tıkla...
Anneniz gideceğiniz için üzgündür ama bunu yüreğinin içine hapsetmiştir çünkü bizler sizlerin bir gün kendi kanatlarıyla uçmayı başaran kelebekler olacağınızı bilerek büyütüyoruz, tıpkı zamanı gelince bizlerin uçtuğu gibi.
O yüzdendir ki eminim anneniz evladından ayrı kalacağının üzüntüsünü yaşasa da kendi ayaklarınız üzerinde durmayı öğreneceğiniz için sizinle gurur duyuyordur, her annenin hissettiği güzel duyguları hissediyordur sizin için, anne babanızın gurur kaynağısınız, ayrı bir yaşam kurmak zorunda kalsanızda onların yüreği de duaları da hep sizinle olacaktır.
 
Gecer biliyorsun degilmi bu hisler,hepimiz ozluyoruz ailemizi,dunyanin bir ucundaki bir ulkeden yaziyorum bunlari ben 18 yasinda ayrildim ailemden,daha buyumeden evlenip hic tanimadigim insalarla hic bilmedigim bir ulkede buldum kendimi,aradan on sene gecmesine ragmen aileme icten ice bu evlilige on ayak olduklari icin cok kiziyorum,esimi sevmedigimden degil,cok sukur esimle mutluyum ama en azindan 20li yasima kadar okulumu bitirip sonrasinda on ayak olsalardi bu evlilige,sen sanslisin ki,evlilik sebebiyle gitmiyorsun islerini ayarladikca gider gelirsin...ne mutlu sana ailen dahi olsa kimseye minnet etmeden calisip yasama gibi bir gayen var,bu olay seni olumlu anlamda cok degistiricek goreceksin,kendi duzenini kurmayi,sorumluluk almayi,kendine yetebilmeyi ogreniceksin!yeni insanlar taniyacaksin,yeni arkadasliklar kurucaksin,yeni hayatlar kesfedeceksin;bunlar cok guzel degilmi?bakis acini bu yonde tutarsan hersey cok daha olumlu gelicektir sana,umarim.yeni hayatinda hersey umdugun gibi olur...
 
Yeni işiniz, hayatınız hayırlı olsun, bol şans diliyorum öncelikle size.

Çok şükür anneniz, babanız hayatta, arkanızdalar. Yuvadan dışarı atılan ilk adımların insanı tedirgin etmesi çok normal. Çok cesurca, kendiniz için harika bir karar vermişsiniz. Bu adımı atmak bir çok korkunuzu yenmenizi sağlayacak emin olun. Kim bilir ne zaman görüşebileceğiz diyorsunuz ama hasretlerinden deliye dönerseniz, iş bir bilete bakar. Kim tutabilir sizi? İmkansız engeller yok aranızda. Olmadı bir otobüse atlar, bir gece yanlarında kalır, sonra işinize geri dönersiniz. Hiç alışamazsanız, aileniz orada, her zaman dönebileceğiniz yuvanız da öyle.

Durumlarımız benzemiyor ama belki size biraz cesaret olur diye anlatmak istedim. 16 yaşımda ailemi kaybettim. Bir başıma yobazlığın nirvanasında akrabalarla baş başa kaldım. Hem okumak, zorla evlendirilmemek için onlarla savaşmam, hem kendi hayatımı inşa etmem gerekiyordu. Üstelik o zamana kadar anne&babamın dizinin dibinden ayrılmamış, dünyadan bihaber, çekingen, asosyal, kendine pek güveni olmayan, liseli bir ergendim sadece. Yuvadan dışarı uçmadım, resmen itildim yani, öyle ani oldu ki, hazır mıyım değil miyim diye düşünmek aklıma bile gelemedi. Ve başaramazsam gönül rahatlığıyla dönebileceğim bir yuva da yoktu, bir kara delik vardı sanki. O kara deliğin korkusu pes etmemi engelledi. 16 yaşımda başardım ayakta kalmayı, kendime bir yol tutturmayı. Üniversiteyi kazandım, burslar buldum, akrabalarla mahkemeler cabası... Bakınız, hala hayattayım. =) Siz 22 yaşında, elinde mesleği olan, korkularının üstüne gidebilen genç bir kadınsınız. İleri bir adım atma cesaretinizi kaybetmediğiniz sürece her şeyin üstesinden gelirsiniz. Bir gün geri adım atmak isterseniz, o hakkınız da hala duruyor.
 
liseyi yatılı okudum, 18 yaşımda da kendi evime çıktım ama ailemle aynı şehirdeydim. 1 buçuk sene önce dünyanın öbür ucuna gidene kadar kendimi “ben zaten hep ailemden ayrı yaşadım ki” diye telkin ediyordum. ama öyle değilmiş.

ankarada olunca her yer evim gibi kendimi inanılmaz rahat hissediyorum, başıma bir şey gelse babamı arasam saniyesinde işimi çözer biliyorum, en basiti yol biliyorum ya canım isteyince çıkıp geziyorum.

ciddi anlamda dünyanın öbür ucuna gittim ve hala da alışamadım ben. bir huzursuz oluyorum her gittiğimde ilk birkaç gün. şimdi bana bir şey olsa babam yardım edemez ki diyorum. ama ben buraya ilk geldiğimde kayboldum ve 2 gün sokakta kaldım belki onun da etkisi vardır.

tek tavsiyem güzel başla, benim gibi sürekli “her şey çok kötü ühühühüh” drama queenliği yapma :) umarım her şey çok güzel olur.
 
Bende ayrıldığım ilk yıl çok ağlamıştım ama sonra alıştım sanki hep böyle yaşıyormuşum gibi oldu hiç yadırgamadım. Duygularınız normal ama size tavsiye iş dışında boş zamanlarınızda farklı aktiviteler yapın eve kapanıp ailenizi düşünmeyin sürekli alışamazsınız yoksa. Ben 19 yaşında ayrıldım okul eğitimi için üniv üzerinden 16 yıl geçti o zamandan beri ayrıyım
 
Alıştığında aldığın tat ve kazandığın yeti seni fazlasıyla tatmin edecek emin ol.Korkman normal ama ailene bağlı değil bağımlısın resmen.Bu özgüven düşüklüğüne neden olan bir kavram.Sen artık evlat olmaktan BİREY olmaya ve kontrolü ele almaya geçiş yapmalısın..Bunun tadı hiçbirşeyde yok emin ol
 
Üniversiteyi ailemin yanında okudum. 25 yaşında üniversiteden sonra iş için ailemden ayrıldım. 6 yıldır uzaktayım. Şu anda bulunduğum şehirde de mutluyum ama her ailemin yanına gittiğimde o şehre doya doya bakıyorum hala o şehre ait hissediyorum kendimi. Bir gün orada yaşamayı, çocuklarımı orada büyütmeyi çok isterim. Sanırım bu his hiç değişmeyecek.
 
Ben alıştı isem herkes alışır bende üni okumak için hiç ayrılmadığım ailemden ayrıldım ilk hafta çok dert ettim ağladım ama sonra iyi ki ayrı okula gittim dedim özgpvenim yerine geldi olumlu anlamda çok etki etti şimdi de göreve başladım aileden uzak şehre güçlü ol
 
Konuyu okurken nekadar şanslı olduğunu düşündüm.
Bu yaşlarda herkes aileden kaçmanın yollarını arar genelde dırdırcı anne, kısıtlayan baba olur. Ayrılmak istemeyecek kadar iyi ebeveyn olmuşlar.
Umarım benim kızım da ilerde böyle düşünür birgün evden gittiğinde güle oynaya gitsin istemem ne yalan söyliyim, dilerim senin ailen gibi bi aile olabiliriz ona
 
Herkese tek tek cevap veremedim ama çok teşekkür ederim tüm yorumlarınızı okudum Pazar günü :) fırsat olmadı yorum yazmaya.
8993 .!.:
hanmadi nasılsın :)
Genişletmek için tıkla...
Bomba Herşey güzel, biraz zor tabi ama benim o kasvetli mutsuz halimden eser kalmadı. İş ortamımı sevdim hepsi benimle ilgileniyor hatta 3 kişi lojmana bıraktılar beni ilk gün çok mutlu oldum. Kaldığım yer de harika değil ama kötü diyemem. Yani gayet iyiyim ve desteğinize minnettarım güzel, güçlü kadınlar
 

O kadar sevindim ki aklıma geldikçe dua ettim senin için :)

Darısı başıma benim de mezun olunca senin gibi güzel bir ortamım olur inşallah :)
 
8993 .!.:
O kadar sevindim ki aklıma geldikçe dua ettim senin için :)

Darısı başıma benim de mezun olunca senin gibi güzel bir ortamım olur inşallah :)
Genişletmek için tıkla...
Canım benim Hatırlanmak güzel dua almak ne kadar iyi hissettirdi bilemezsin çok sağol :) İnşallah sen de severek çalışacağın bir iş ortamı ve güzel keyifli bir hayata kavuşacaksın. Azmetmen kafana koyman yeterli bak bir yolu bulunur, umarım hep iyi insanlarla karşılaşırsın. Sen de ilerleme oldukça haber et olur mu? :)
 

Ederim hanmadi güzel hayatın hiç bozulmasın :)
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

B
  • Kilitli
çok derdim var nolur yardım edinnn
2 3
Yorumlar
47
Görüntüleme
1K
Bbyyss
S
Sizce ayrılmalımıyım
2 3
Yorumlar
56
Görüntüleme
1K
Adakumru
P
  • Kilitli
Eşimin ailesi beni istemiyor mu?
4 5 6
Yorumlar
100
Görüntüleme
3K
accessdenied
B
  • Kilitli
LÜTFEN BAKIN Eş seçimi ve kendimle savaşım
7 8 9
Yorumlar
164
Görüntüleme
5K
Mune
  • Kilitli
KOCAMIN HİZMETÇİYİM - 2 (GÜNCELLENDİ)
Yorumlar
19
Görüntüleme
2K
Mune
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…