- 12 Ekim 2017
- 5.270
- 17.390
- 248
İyi akşamlar herkese.
Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hiçbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum öncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum çalışmak için. Öncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları çok seviyorum. Dünyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık içinde özgüven problemim olduğunu düşünüyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı düşünerek böyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım üzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta öncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır özellikle akşamları çok kötü oluyorum. Bugün sürekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı geçirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar süre görüşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Çok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek düşünebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Düşüncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak için de çok geç artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kaç yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gerçekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı görüp üzülmelerini istemiyorum. Çok saçma bir durumdayım...
Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hiçbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum öncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum çalışmak için. Öncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları çok seviyorum. Dünyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık içinde özgüven problemim olduğunu düşünüyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı düşünerek böyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım üzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta öncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır özellikle akşamları çok kötü oluyorum. Bugün sürekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı geçirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar süre görüşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Çok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek düşünebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Düşüncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak için de çok geç artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kaç yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gerçekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı görüp üzülmelerini istemiyorum. Çok saçma bir durumdayım...