Ya neden ki
Evet kabul ediyorum ana kuzusuyum32 yaşında evlenince ayrıldım ama keşke ayrılma şansım olsaydı ay ne macera ve zevkli bir olay ben çok severimyakışmadı sana hanmadi
Nalet olsun ki çok duygusalım, hiç sevmiyorum hiçbir yararı yok duygusallığın. Bazen gereksiz çok fazla anlam yüklüyorum her şeye 
İnanın ben de 1 hafta öncesine kadar gayet rahat ve gitmeye hevesliydim. Ne zaman ki "haftaya bugün burada olamayacağım" dedim, sonrası hep hüzün... Yani o ayrılık vakti yaklaşırken çok değişik oluyor. Haklısınız ama. Teşekkürler yorumunuz için :)
Umarım ben de böyle güzel anlatabilirim ilerde serüvenimi :) Hayatın döngüsü bu farkındayım ama bu ayrılık çanları noktasında çok ağır geliyor işte. Çok teşekkür ederim gerçekten, umarım senin için de hayatın hep iyiye iyiye doğru devam eder :)
Ben de sabah iyi oluyorum akşamları ağlıyorum son günlerde. Normal demek ki :))) Umarım güzel şeyler olur ve güçlü olmak için aldığım karar gerçekten güçlendirir beni. Teşekkür ederim :)
Sevgili Mune çok çok teşekkür ederim güzel dilekleriniz için :) Annem de böyle mi hissediyor acabaYazınızı okuyunca anneliğin verdiği duyguyla içimden bir şeyler koptu, kendi evladım gidiyor gibi hissettim, umarım gittiğiniz yere çabuk alışırsınız, umarım hak ettiğiniz ve istediğiniz kariyere ulaşırsınız, hakkınızda hayırlısı olsun, bahtınız da yolunuz da açık olsun
Sizin evlatlarınızın da ömrü şansı bahtı açık olur umarım :)
Yaaa gerçekten mi ne zaman? Çok az zaman kalınca benim gibi devreler yanmaya başlıyor
Benim tarihim de belli değil, her an aranabilirim gelin diye. Hiç ayrı kalmadım daha önce, orda her şey bana bakacak. Tek başıma olucam. Hem buralardan ayrılmak, hem de gittiğim yerde mutlu olamazsam hissi.Yaaa gerçekten mi ne zaman? Çok az zaman kalınca benim gibi devreler yanmaya başlıyor
Aynı, aynı hislerdeyim :/ Çok sevdiğim bir yeri bırakmak ve belirsizlik... Nasıl birbirimize destek oluruz bilemedim şuan ama başarabileceğimize inansak yeterli olur gibi.
İyi akşamlar herkese.
Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hiçbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum öncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum çalışmak için. Öncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları çok seviyorum. Dünyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık içinde özgüven problemim olduğunu düşünüyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı düşünerek böyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım üzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta öncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır özellikle akşamları çok kötü oluyorum. Bugün sürekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı geçirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar süre görüşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Çok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek düşünebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Düşüncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak için de çok geç artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kaç yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gerçekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı görüp üzülmelerini istemiyorum. Çok saçma bir durumdayım...
Pazara zor dayandım gittim,evde de baya ağladım şu an ne saçma geliyor.
Ya neden ki
Evet kabul ediyorum ana kuzusuyum
Sekiz yasında evden cıktım koyde oturyorduk yatılı okula bır gırdım 22 yasında unıversıteden mezun oldum yurtdan cıktım 24 yasında evlendım bır bucuk yıldır evlıyım. Ev benım ıcın evlenınce anlam kazandıİyi akşamlar herkese.
Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hiçbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum öncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum çalışmak için. Öncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları çok seviyorum. Dünyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık içinde özgüven problemim olduğunu düşünüyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı düşünerek böyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım üzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta öncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır özellikle akşamları çok kötü oluyorum. Bugün sürekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı geçirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar süre görüşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Çok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek düşünebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Düşüncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak için de çok geç artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kaç yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gerçekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı görüp üzülmelerini istemiyorum. Çok saçma bir durumdayım...
olene kadar aılenın kucuk kızı olamazsn kozandan cıkman lazm hakkında hayırlısı olsunÖğretmensiniz sanırım arkadasım bu hafta arandı gel başla diye hayırlı olsun size de
İstanbul değil ya, kendi evime de çıkamıyorum :/ Lojmanda kalacağım önce. Duruma göre eve çıkmak istiyorum ama o apayrı bir mevzu zaten başlı başına. Keşke İstanbul'a gelseydim
Yazdıklarınızı bende düğün öncesi eşyalarımı toparlarken hissetmiştim ve günlerce ağlamıştım evlenmesem mi diye defalarca tartmıştım eşimi aşkımı kafamda. Sonuçta 27 yıl boyunca o evde yaşadım her yerde paylaşılmışlıklar ve anılarım derken mantığımla herşey güzel olacak diyerek evlendim ve iyi ki de evlenmişim her gününe şükrediyorum İnşallah sizde adımınızdan her zaman mutlu olursunuz ve hergün iyi ki dersinizİyi akşamlar herkese.
Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hiçbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum öncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum çalışmak için. Öncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları çok seviyorum. Dünyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık içinde özgüven problemim olduğunu düşünüyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı düşünerek böyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım üzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta öncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır özellikle akşamları çok kötü oluyorum. Bugün sürekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı geçirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar süre görüşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Çok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek düşünebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Düşüncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak için de çok geç artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kaç yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gerçekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı görüp üzülmelerini istemiyorum. Çok saçma bir durumdayım...
Çok teşekkürler yalnız olmadığımı bilmek durumumu normal hissettiriyor :) Umarım sizin de ağzınızın tadı, mutluluğunuz hiç bozulmaz bir ömür böyle hissedersiniz sağolunYazdıklarınızı bende düğün öncesi eşyalarımı toparlarken hissetmiştim ve günlerce ağlamıştım evlenmesem mi diye defalarca tartmıştım eşimi aşkımı kafamda. Sonuçta 27 yıl boyunca o evde yaşadım her yerde paylaşılmışlıklar ve anılarım derken mantığımla herşey güzel olacak diyerek evlendim ve iyi ki de evlenmişim her gününe şükrediyorum İnşallah sizde adımınızdan her zaman mutlu olursunuz ve hergün iyi ki dersiniz
