Aradı tabii ki aramaz mı, 2 sene boyunca her fırsatta aradı, yazdı, mail attı... İlk 1 aygüzel güzel neden olamayacağımızı anlattım ona ama baktım olacak gibi değil tamamen kestim cevap vermeyi çünkü kabullenmiyordu.
Güzel şeyler hissetmedim tabii, neticede alışkanlık vardı ve sevmiştim de ama anlaşamayınca sevginin bir hükmü kalmıyor biliyorsun. Biz hiç kavga etmedik onunla, çünkü ikimizde saygıda kusur etmezdik birbirimize ama fikir ayrılıklarımız o kadar çoktu ki bir sabah uyanıp biz niye evlendik ki, anlaşamadığımız ortada boşanalım gitsin demekten korktum, çünkü olacağı buydu.
Diğer konunda babanın olmadığından ve bir nevi baba yerine koymak istediğinden bahsetmişsin, benim de babam yok belki bu yüzden ne kadar güçlü olursak olalımyine de şefkate, yanımızda olduğunu bilmemize ihtiyacımız var...
Zor günler geçirdik ikimizde, üzüldük, acı çektik ama boşanmanın getireceği yükleri, acıları yaşamak zorunda kalmadık en azından...
Bu yüzden iyice düşün, mantığını ve kalbini iyice tart canım. Doğru kararı vereceğine eminim, hakkınızda hayırlısı olsun.