Herkese merhabalar,
Yalnızlığıma, daha da yalnızlaşıyor olmama, insanların benden kaçarcasına tavırlarına dayanamıyorum artık. Uzun olur belki ama bu gece içimi size dökmeye geldim.
24 yaşında bekar mühendis bir bayanım, ailemden farklı büyük bir şehirde yalnız başıma yaşıyorum.
Hayatta hiçbir zaman sevecan, ağzı güzel laf yapan, ortamı olan bir insan olamadım. Soğuktum, insanlara karşı tahammülsüz, haksızlığa gelemeyen, hep karşıt bir insandım.Çok arkadaşım oldu fakat hepsi birer birer gittiler hayatımdan, aramadılar sormadılar bana ihtiyaç duymadılar çünkü ben hiç insanların ihtiyaç duyacağı iyilikler yapan bir insan olamadım ve ufak hatalarında bile sildim attım insanları hemen cephe aldım. İnkar edemem kinci bi insan oldum hep.Gelip geçiciydi arkadaşlıklarım. Etrafıma baktım öyle tuhaftı ki birbiri arkasından atıp tutan insanlar yüzyüze kankaydılar utanmadan dosttular ben bunu hiç yapamadım hiç bu kadar uyanık olamadım bedeli yalnızlık bile olsa. Dedim kendime boşver en azından biri seni üzemez dost kazığı yemem yalnız erkek arkadaşımla, ailemle mutlu olurum. Ama öyle olmuyormuş çünkü insana insan lazımmış. Yalnız yaşıyorum yanıma arkadaş bulamıyorum ailem burda değil, bir dostum olsa hep arasak sorsak birbirimizi keşke diyorum gezsek tozsak. Arkadaşlarım var 3-4 tane arada konuştuğumuz görüştüğmüz. Ama hiçbiri bana bayılmıyor eminimki. Öyle sıradan bir arkadaşlık.
Kişiliğim bu benim yapıcı değilim kırıcıyım, üstelik haksızlığa da gelemiyorum. Ailemle de aram iyi değil bu aralar. Onları da üzüyorum Allahım sen içimdeki kötülük ateşini söndür diye dua ediyorum. Babaannem 20 yıldır bizimle yaşıyor ne amcam ne halam misafir bile etmiyor bize yerleşti annem yıllardır bakıyor ben anne babamla başbaşa yemek yediğimi bilmem. Şimdi de anneannem geldi rahatsız biraz annem baksın diye geldi. Annem hangi birisine baksın 6 tane çocuğu var hiçbiri istemiyor gelin istemiyor bi bahaneyle çağırmıyorlar anneannemi . Annem herşeyi üstleniyor ve insanlar resmen bizi kullanıyor artık. Annemin yorulduğunu kimse görmüyor herkes kendi keyfini rahatını düşünüyor ben delirmek üzereyim bu haksızlığa. Haftasonu ailemin yanına gittim söylendim durdum anneme, teyzelerimden dayılarımdan nefret eder oldum ister istemez kin besliyorum annem hep koşturuyor onların umrunda bile değil yazık günah ama. Annemi de üzdüm böyle yapma kızım etrafında insan kalmıycak dedi. En çok bana bu koydu evet etrafımda insan kalmıyor farkındayım. Evdeki bu haksızlık durumu sinirlerimi öyle bozdu ki somurttum oturdum hep 15 yaşındaki kız kardeşim bana niye geldin sen ya kal orda gelme böyle davranıcaksan dedi. Ben sadece annemi kullandıklarını düşündüğümden böyle tepki verdim kardeşlerinle konuş azıcık da onlar baksın dedim. İstenmeyen ben oldum yine annem kardeşim bile beni istemiyor sanırım.
Napıcağımı nereye sığınacağımı bilemiyorum. Yalnız yaşayıp yapayalnız ölmekten korkuyorum. O değil insanlar mana buluyorlar senin çevren ortamın yok mu diye, yok diyemiyorum. Kavgacı, kinci bi insanım ama aslında kötü değilim ben gerçekten değilim.
Beni eleştirebilirsiniz o kolay, ama bana yardımcı olun istiyorum. Psikolojik tedavi olmayı bile düşünüyorum. Hiç iyi durumda değilim.
Şimdiden teşekkürler okuduğunuz, yorumladğınız için..
Yalnızlığıma, daha da yalnızlaşıyor olmama, insanların benden kaçarcasına tavırlarına dayanamıyorum artık. Uzun olur belki ama bu gece içimi size dökmeye geldim.
24 yaşında bekar mühendis bir bayanım, ailemden farklı büyük bir şehirde yalnız başıma yaşıyorum.
Hayatta hiçbir zaman sevecan, ağzı güzel laf yapan, ortamı olan bir insan olamadım. Soğuktum, insanlara karşı tahammülsüz, haksızlığa gelemeyen, hep karşıt bir insandım.Çok arkadaşım oldu fakat hepsi birer birer gittiler hayatımdan, aramadılar sormadılar bana ihtiyaç duymadılar çünkü ben hiç insanların ihtiyaç duyacağı iyilikler yapan bir insan olamadım ve ufak hatalarında bile sildim attım insanları hemen cephe aldım. İnkar edemem kinci bi insan oldum hep.Gelip geçiciydi arkadaşlıklarım. Etrafıma baktım öyle tuhaftı ki birbiri arkasından atıp tutan insanlar yüzyüze kankaydılar utanmadan dosttular ben bunu hiç yapamadım hiç bu kadar uyanık olamadım bedeli yalnızlık bile olsa. Dedim kendime boşver en azından biri seni üzemez dost kazığı yemem yalnız erkek arkadaşımla, ailemle mutlu olurum. Ama öyle olmuyormuş çünkü insana insan lazımmış. Yalnız yaşıyorum yanıma arkadaş bulamıyorum ailem burda değil, bir dostum olsa hep arasak sorsak birbirimizi keşke diyorum gezsek tozsak. Arkadaşlarım var 3-4 tane arada konuştuğumuz görüştüğmüz. Ama hiçbiri bana bayılmıyor eminimki. Öyle sıradan bir arkadaşlık.
Kişiliğim bu benim yapıcı değilim kırıcıyım, üstelik haksızlığa da gelemiyorum. Ailemle de aram iyi değil bu aralar. Onları da üzüyorum Allahım sen içimdeki kötülük ateşini söndür diye dua ediyorum. Babaannem 20 yıldır bizimle yaşıyor ne amcam ne halam misafir bile etmiyor bize yerleşti annem yıllardır bakıyor ben anne babamla başbaşa yemek yediğimi bilmem. Şimdi de anneannem geldi rahatsız biraz annem baksın diye geldi. Annem hangi birisine baksın 6 tane çocuğu var hiçbiri istemiyor gelin istemiyor bi bahaneyle çağırmıyorlar anneannemi . Annem herşeyi üstleniyor ve insanlar resmen bizi kullanıyor artık. Annemin yorulduğunu kimse görmüyor herkes kendi keyfini rahatını düşünüyor ben delirmek üzereyim bu haksızlığa. Haftasonu ailemin yanına gittim söylendim durdum anneme, teyzelerimden dayılarımdan nefret eder oldum ister istemez kin besliyorum annem hep koşturuyor onların umrunda bile değil yazık günah ama. Annemi de üzdüm böyle yapma kızım etrafında insan kalmıycak dedi. En çok bana bu koydu evet etrafımda insan kalmıyor farkındayım. Evdeki bu haksızlık durumu sinirlerimi öyle bozdu ki somurttum oturdum hep 15 yaşındaki kız kardeşim bana niye geldin sen ya kal orda gelme böyle davranıcaksan dedi. Ben sadece annemi kullandıklarını düşündüğümden böyle tepki verdim kardeşlerinle konuş azıcık da onlar baksın dedim. İstenmeyen ben oldum yine annem kardeşim bile beni istemiyor sanırım.
Napıcağımı nereye sığınacağımı bilemiyorum. Yalnız yaşayıp yapayalnız ölmekten korkuyorum. O değil insanlar mana buluyorlar senin çevren ortamın yok mu diye, yok diyemiyorum. Kavgacı, kinci bi insanım ama aslında kötü değilim ben gerçekten değilim.
Beni eleştirebilirsiniz o kolay, ama bana yardımcı olun istiyorum. Psikolojik tedavi olmayı bile düşünüyorum. Hiç iyi durumda değilim.
Şimdiden teşekkürler okuduğunuz, yorumladğınız için..