Cok cok cok zor yasananlar suan bile yazarken ve hep o kiz cocugu geliyor gozumun onune agliyorum. Kendimi surekli oyalıyorum aklima gelmesin diye. O sureti hep gözümde.
Bakmamaya calisiyorum beni en etkileyen o cocuktu belki kizim yaslarinda oldugu icin bilmiyorum.
Icimi ciz ettirdi keske benim yanimda olsa ben baksaydim ona kemik sulari icirsem iyi etseydim (cok kiriklari varmis yavrumun) koynumda baksaydim sarıp  sarmalasaydım diye cok ama cok agladim hala agliyorum.
Ben normallesmek zorundayim cunku hem panikatak hastasiyim hemde anksiyatem var
Pazartesi günü tum gun neredeyse hastanedeydim nefes alamiyorum carpintilarim hat safhada.
Elden bisi gelmiyor ancak ağla dur.
Ben cabuk etkileniyorum bakmamam görmemem  lazim dayanamıyorum.
O sebeple buraya gunluk rutinlerimi yazicam yine.
Kim ne dusunurse düşünsün olan o ölenlere ve sevdiklerini topraga koyanlara oldu.
Annesiz babasiz kalan yavrucaklara, annesine babasina doyamayan evlatlara oldu.
Hic bir zaman onlarin acısını  anlayamayız
Allahda yasatmasın.
Herkes evine döndüğünde  acılarıyla  basbasa kalacak hepsi.
Benim icim cok dolu deprem ya da o goruntuleri gordugum an bile aglamaya başlıyorum.
Cocugum yemek yemiyor diye kafama taktigimda o yavrular gunlerce aç kaldı lelli şuna  uzuluyorsun diye kendimi yiyorum..
Cocugun kucuk bebenin gocuk altinda yalniz kalmasını birak hemen surda yan odaya yani sicak yere kitle gunlerce dursun nasıl ya nasıl aklımı kacircak gibi oluyorum.
Nefesimi kontrol edemiyorum artık
Her gece sicriyorum
Saat 4 de tam 4lerde uyanıyorum
Dua edip teheccud kılıp  cocuklarimi kontrol edip uyuyorum  geri.
Kizimin nefesini bile defalarca kontrol ediyorum.
Benim gibiler icin gercekden hersey duble zor.
Esime alyayi alsam o an suraya kapansam ezermiyim diye soruyorum.
Benim uzerime bizi düşse  ya ezersem?
Eminim ki bizim gördüklerimiz  hic bisi
Orda olmadim olmakda istemezdim görsem hayatımın  geri kalanını  daha beter ataklarla gecirecegime eminim.
Tek duam Allahım bir daha yaşatmasın
Kimseyi kimseden ayırmasın
Kimse aglamasın 
