- 6 Şubat 2009
- 2.989
- 161
- 688
Bence burda bizeanlattıgıın gibi bu durumdan hoslanmadgnı sakince anlatmalısın konusmadan olmaz.Kızlar, içimi kemirip duran bir derdim var, oldukça huzursuz ve mutsuz hissediyorum. Kocamın her tartışmada günlerce hatta haftalarca küsmek gibi çok kötü bir huyu var. Artık bu durumdan bıktım usandım. 6,5 yıldır evliyiz, 2,5 yaşında bir de çocuğumuz var. Aslında genel olarak kötü bir insan değil ama bu huyu beni çok bunalttı. Çok basit bir konudan tartıştık, daha doğrusu yine ortada bir şey yokken olay çıkardı. Tam 10 gün önce, 5 Kasımda ailesinin yanına gidecektik. Farklı şehirlerde oturuyoruz, ailesiyle aramızda 1 saatlik yol mesafesi var. Aynı gün önce arabayı bakım için servise bırakıp, sonra ailesinin yanına geçecektik. Sabah 7.30 da yola çıkalım demişti akşam. Tamam demiştim. O gece de çocuğumuz gece sabaha karşı huysuzlandı, uykumu alamadım yani. Saat çaldı, biraz daha uyuyup öyle kalkayım diye kapattım saati geri yattım. Sonra çocuk uyandı, hala huysuzluğu üstündeydi, beni dinlemiyordu bir türlü. Kocam da kalkıp yardımcı olmaya çalışmıyordu. Ben de sinirlendim çocuğuma laf dinletemeyince ve tekrardan yatağa girdim. Ama kesinlikte ard niyetli değildim. Kocam hemen parladı ben yatınca. Çocuğa sözümü dinletemiyormuşum. Onun ailesinin yanına gideceğimiz için söylediği saatte hazır olmamışım. Başka bir yere gidilecek olsa erkenden hazır olurmuşum ama özellikle onun ailesinin yanına gidilecek diye erken kalkmamışım falan filan. İncir çekirdeğini doldurmayacak bir olay yani. Bir sinirle kalktı, söylene söylene hazırlandı, çıktı gitti kendisi. Bizi evde bıraktı. Üstelik ailesinin yanına gideceğiz diye akşamdan hazırlık yapmıştım, hafta içi çalıştığım için, hafta sonu yapılması gereken işlerimi akşamdan yapıp bitirmiştim vs.. Kesinlikle ard niyetli olmadığım halde beni bununla suçladı, çekip gitti tek başına. Akşam geldiğinde de haliyle ben de sinirliydim ve karşılamadım onu. Yine suçlamalarına devam etti. Ben de karşılık verdim. Biraz sesler yükseldi. O gün bu gündür 10 gün oldu ve hala konuşmuyoruz. Daha doğrusu iki yabancı gibi konuşuyoruz. Aynı evin içinde iki yabancı gibi davranıyoruz birbirimize. Artık ben de yaklaşmak istemiyorum çünkü evlendiğimizden beri bıktım artık her olayda alttan almaktan. Hiç gönül almayı bilmiyor. Şimdiye kadar her şeyde hep ben alttan aldım. Ama artık bıktım usandım bu durumdan. Bu defa alttan almak istemiyorum.Doğru mu yapıyorum bu şekilde onu da bilmiyorum. Sizce ne yapmalıyım?
akşam yattık herşey yolunda sabah küskahvaltıya çağırıyorum yok ben yemiyorum diyor yorganı sıyırdım ne oldu karıcım neden naz yapar bu kocanı üzersin yetti şu kaprislerin kendimi intahar edicem adam kahkalarla gülüyor çocuklar ne oldu diye koştular ben bile bu tepkiyi beklemiyordum
sorunlarımızı kah konuşarak kah gülerek kah küserek atlattık şimdi hiç küsmüyoruz
Çocuktur ağlar,kimse zor kullan demiyor zaten. Kapının önüne çıkıp giydir mesela,dışarıya çıkacğını anlayınca mutlu olur belki.. benim kızımda giyinmekten hiç hoşlanmıyor kapıyı açıp öyle giydiriyorum montunu pantolonunu.. annenin çözümü yatağa girip yatmak olmamalı.. hem çocuğun huysuzluğu hem sizin tavrınız adam kaçmış evden..Giydiremedim işte, öyle giydir demekle olmuyor. Zor kullanmak istemiyorum çocuğuma karşı, çok ağlıyor, ortalığı ayağa kaldırıyor ayrıca bağırarak. Ben de çocuk sakinleşsin diye biraz bıraktım kendi haline ve yatağa girdim. Bunda bu kadar büyütecek ne var, anlamıyorum
Yazdıklarınızı okurken ben mi yazdım acaba bunları diye düşünmeden edemedim:) Malesef benim kocamın da küsme huyu var yaklasık 2 yıldır evliyim ilk başlarda çok üzülüyordum ama biraz alıştım aynı evin içinde küslük çok zor oluyor sizi anlıyorum insanın hayatı zehir oluyor. Ben küstüğü zaman önceleri konuşmaya iletişim kurmaya çalısırdım daha cok sinir olurdu simdi kendi haline bırakıyorum zamanla düzeliyor ama tabi süreç biraz sıkıntılı aynı evin içinde iki konusmayan insanKızlar, içimi kemirip duran bir derdim var, oldukça huzursuz ve mutsuz hissediyorum. Kocamın her tartışmada günlerce hatta haftalarca küsmek gibi çok kötü bir huyu var. Artık bu durumdan bıktım usandım. 6,5 yıldır evliyiz, 2,5 yaşında bir de çocuğumuz var. Aslında genel olarak kötü bir insan değil ama bu huyu beni çok bunalttı. Çok basit bir konudan tartıştık, daha doğrusu yine ortada bir şey yokken olay çıkardı. Tam 10 gün önce, 5 Kasımda ailesinin yanına gidecektik. Farklı şehirlerde oturuyoruz, ailesiyle aramızda 1 saatlik yol mesafesi var. Aynı gün önce arabayı bakım için servise bırakıp, sonra ailesinin yanına geçecektik. Sabah 7.30 da yola çıkalım demişti akşam. Tamam demiştim. O gece de çocuğumuz gece sabaha karşı huysuzlandı, uykumu alamadım yani. Saat çaldı, biraz daha uyuyup öyle kalkayım diye kapattım saati geri yattım. Sonra çocuk uyandı, hala huysuzluğu üstündeydi, beni dinlemiyordu bir türlü. Kocam da kalkıp yardımcı olmaya çalışmıyordu. Ben de sinirlendim çocuğuma laf dinletemeyince ve tekrardan yatağa girdim. Ama kesinlikte ard niyetli değildim. Kocam hemen parladı ben yatınca. Çocuğa sözümü dinletemiyormuşum. Onun ailesinin yanına gideceğimiz için söylediği saatte hazır olmamışım. Başka bir yere gidilecek olsa erkenden hazır olurmuşum ama özellikle onun ailesinin yanına gidilecek diye erken kalkmamışım falan filan. İncir çekirdeğini doldurmayacak bir olay yani. Bir sinirle kalktı, söylene söylene hazırlandı, çıktı gitti kendisi. Bizi evde bıraktı. Üstelik ailesinin yanına gideceğiz diye akşamdan hazırlık yapmıştım, hafta içi çalıştığım için, hafta sonu yapılması gereken işlerimi akşamdan yapıp bitirmiştim vs.. Kesinlikle ard niyetli olmadığım halde beni bununla suçladı, çekip gitti tek başına. Akşam geldiğinde de haliyle ben de sinirliydim ve karşılamadım onu. Yine suçlamalarına devam etti. Ben de karşılık verdim. Biraz sesler yükseldi. O gün bu gündür 10 gün oldu ve hala konuşmuyoruz. Daha doğrusu iki yabancı gibi konuşuyoruz. Aynı evin içinde iki yabancı gibi davranıyoruz birbirimize. Artık ben de yaklaşmak istemiyorum çünkü evlendiğimizden beri bıktım artık her olayda alttan almaktan. Hiç gönül almayı bilmiyor. Şimdiye kadar her şeyde hep ben alttan aldım. Ama artık bıktım usandım bu durumdan. Bu defa alttan almak istemiyorum.Doğru mu yapıyorum bu şekilde onu da bilmiyorum. Sizce ne yapmalıyım?
Benimle insan gibi konuşmasını, her olayda hemen parlayıp kalbimi kırmamasını isterdim... Biraz kadın ruhuna hitap etmesini ve gönül almayı bilmesini isterdim. Ben geceden hazırlığımı yapmışken, gitmek için çocuk o kadar heveslenmişken hevesimizi kırmasın, bağırıp çağırmasın isterdim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?