Zeynep hanım, Allah sizin yardımcınız olsun. Çocuklarınıza sarılın. İş için üzülmeyin, orası olmazsa başka yer olur. Benim annem de ilk defa 33 yaşındayken çalışma hayatına girmişti. Girmek zorunda kalmıştı daha doğrusu. İlkokul mezunu bir kadın üstelik annem. Siz kendinizi güzel anlatın yeter, işi çok istediğinize, iyi yapacağınıza karşı tarafı inandırın. Hem ne güzel sigortanız da işler (sakın sigortasız işlerde çalışmayı kabul etmeyin), yaşınız gelince güzelce emekli de olursunuz. Kimseye muhtaç olmazsınız. Çocuklarınız da sizin bu mücadelenizi görerek büyüyecek ve çocuklar aptal değildir, her şeyi kazırlar hafızalarına. Babanın ettiğini de unutmazlar siz anlatmasanız bile merak etmeyin. O adam çocuklarını bir zaman sonra hatırlayacak, bu zaman belki birkaç seneye olur, belki iki büklüm olup yaşlanıp çocuklarına muhtaç olduğunda olur, belki kendisine bir hastalık geldiğinde olur. İşte o zaman ektiğini biçer.
((
