Benim eşim gebelikte, doğunca kadın ararsın dedi. Doğunca da annem bakacak, kadın madın olmayacak dedi. Eşimin tarafına göre bebeği vakıcıya bırakmak aslan dolu kafese atmak gibi birsey. Bir de eline bebek verip annesini oyalamayı amaclıyorfu zannımca.
Ben de lohusa psikolojisi ile bu işin altından kalkamadım. Baktım olmayacak eşim kendi görsün istedim. Kv üçüncü gün bebeği (11 haftalıktı) terketti. Allah büyük ya o gün eşim de evdeydi. Eşim bi baktı annesi bagırıp çagırıyor. Hatta kv kapıdan o sinirle cıkıyorken az kaldı parmagım kırılıyordu.
Burada konu okurken ben de öyle yap böyle yap diyorum ama yasarken insan bazen gögüs geremiyor. Zaten ilk anneliğimdi. Bebegi ve kendimi tanımıyorum uykusuzluk vs derken güçsüzdüm.
Neyse gecti gitti. O kızım suan 11 yasında. Kv ile o olay milat oldu. Eşim ondan sonra tek bir kere bile annem baksın ne dedi ne de agzını actı.
Şuan mesela büyük bir hastalık içindeyim. 8 aydır evimin idaresi için yardım alıyoruz. Annem gelsin demesini bırak sakın sakın annen duymasın dedim. Kv kızlara eve bakar demedi. 6 ay bu iş için ödeme yaptık. Şuan mesela hergün hastaneye gideceğim radyotterapiye. Kv aklımızdan bile gecmiyor. Eşim biliyor ki kv etrafımda olsa kanserim tetiklenir