Lohusa depresyonu lütfen yardım

1gazoz

Üye
Kayıtlı Üye
31 Ocak 2024
297
96
18
25
Merhaba ben 12 günlük anneyim ,kendimi kafese konulmuş gibi hissediyorum,gurbete evliyim annem yanımda şuan ama 1 ay sonra gidecek ,ve annem gidince ben kafayı yerim gibi düşünüyorum,hiç annemden ayrılmak istemiyorum.bu şehirdede yaşamak istemiyorum,ailemin olduğu şehire taşınmak istiyorum,ama eşim sıcak bakmıyor,burda kimsem yok denecek kadar az ,olsada aile gibi olmuyor .ailemle gidip kalmak istiyorum çocuk biraz büyüyene kadar ama bi andanda eşimi burda tek bırakmak istemiyorum.onada üzülüyorum ,çok bunalmış hissediyorum sürekli ağlıyorum .içim sıkılıyor, ne yapmalıyım lütfen birşey söyleyin .
 
bir an önce bebeğinizle yalnız kalın. ne kadar erken yalnız kalırsanız o kadar her sey düzene giriyor. ben 24.günden sonra bebeğimle ve esimle yalnız kaldım ve bir baktım huzurum geri gelmiş, bebeğin bakımı aslında korktuğum kadar zor değilmis, kendime vakit ayırabiliyormusum.. her seyden önce kendimden nefret etmiyormusum

stres yapmayın. hiçbir sey korktuğunuz kadar kötü veya zor değil
 
Bencede yalnız kaldığınızda aslında hicde okadar kotu olmadığını göreceksiniz. Eşinizden ayrı bir hayat iyi fikir değil zaten
Ne zamana kadar sürecek . Yalniz kalınca Zamanla Bebeğinizin dilinden anlayacaksınız. Bunalmaniz ve korkularınız normal . Merak etmeyin zamanla düzeliyor.
 
Ben sezeryan olduğum halde 4. Günden annemle kayınvalidemi eve gönderdim (aynı şehirdeyiz ikisiyle de aramız max 20 dk) dedim ki ben çok bunaldım gidin çekirdek aileyimle kalayım. İlk çocuğum ve acemilik vardı ama yıkamayı gaz masajlarını vs hep internetten açtım baktım yaptım kızım şuan 9 aylık.. Kolik bebekti üstelik eşimin de çok katkısı yoktu tek başıma büyüttüm çiçeğimi Anneleri gönderme sebebim her koltuktan kalktığımda dur sen biz yaparız muhabbetiydi… Yemek ütü bulaşık çamaşır temizlik bebek bakımı hiçbir şeyle ilgilenmiyordum izin vermiyorlardı dinlenmem için.. Ben de diyordum ya bu kadar zorsa ben ne b.k yicem Onlar gidince bi baktım aaaaaaaa ne kadar kolaymış.. Kızımla başbaşa daha iyiymiş sen de anlayacaksın farkı. Tabiki bazen zorlanacaksın ama emin ol aradaki bağınız daha güçlü olacak
 
Annem var ama yok hasta idi. Eşimin desteği nerdeyse hiç yok idi o ara o da ameliyat olmuştu üstelik. K.validem sağolsun o yardım etti. Lohusa depresyonuna ben de girdim. Her gece ağlıyordım sonradan geçiyor güçleniyorsun
 
çok kötüyseniz yardım istemekten çekinmeyin. gerekirse doktora gidin.
zamanla geçiyor, hatırlamayacaksınız bile.
 
Bir de yaşınız daha genç ne güzel birlikte büyüceksiniz çocuğunuzla. Ben 36 yasımda anne oldum. Her şeye olumlu yönden bakmak lazım. Ben de kendimden yaşlı anne olmuş kişilere bakıp şükrediyorum. Kayınvalidemin olmasına bakmasına şükrediyorum. Siz de anneniz için şükredin anne çok önemli
 
Aynı yollardan geçtim seninle...Aslında yaşadığımız sorunları dünyada aynı anda ya da farklı zamanda mılyonlarca kişi yaşıyor..

Farklı şehire gittim..Tektim...Eşimin işle alakalı yükselme çabası vardı kendi yaşadığım şehire gitme durumu yoktu..Bebeğim oldu...Annem 40 gün kaldı...Bez baglamayı bıle annemden ogrenmıstım...

Annem gittiği günün akşamı bebegı susturamadım ve kucagımda ıkımızde aglarken esım işten geldi..Strese gırmıstım çünkü onun kucagında susmustu..

Sonraları evet ben anne oldum ve bunu başarabilirim gibi bir kafaya girdim..Bir de Tracy Hogg 'un bebek ansiklopedisini aldım...Altını çize çize okudum...Bebeğim ayağımda uyurken çılgınlar gibi kitaplar okudum...Tv'de açmadım..Kendime bir dünya kurdum..O kitapta bebeğin ayına göre ne yapman gerekiyor bütün çözüm yolları illaki biri uyuyor..Mesela gece çok kalkıyor,öğlen bu ayda bu kadar uyumalı diyor denedim..Oldu...



Hayatımı düzene soktum..Eşimin her izninde 1 saatlik bile olsa dışarı çıktım gezdik hava aldım...Kahve içtim..Üç beş kendime ödüller aldım hediyeler

Neyse hayat bir şekilde benden yana oldu ve bişiler benim lehime gelişti ve bebeğim 8 aylıkken benim memlektime tasındık..O olayda zorluydu aslında ama şuan hersey yolunda....


Evde bebegımı alıp hareketlı sarkılar acıp dans edıyordum..Buarada ciddi bir lohusa depresyonu gecmısım var bazı sayfalarda yazmısımdır hatta...Artı psikologa da gıtmıstım bıara...

Kendine bir düzen kuracaksın...Bebegıne bır duzen kuracaksın...Sen artık eski sen degılsın bunu yavas yavas anlayıp ona gore yasamaya baslayacaksın güçlü anne
 
Kayınvalidem yüzünden ben de girdim çıkamıyorum. İlk hafta geldi evet destek oldu ama sürekli benimle annelik yarışına girdi ve çocuğumu vermek istemedikçe ben ona vermedim en son gerildik baya gerildik gitti. Maalesef yetmezlik kırığı oluşunca geldi iki gün sonra ağlama krizlerine girdim ve annemlere gittim. Benim ailemde geliyordu ama kalamıyorlardı babam kalp hastası annem tek bırakmak da istemedi. 1 buçuk ay aile evimde kaldım mentali de topladım. Bebek bakımı bence hiç zor değil beni fiziksel rahatsızlığım etkiliyor ki onu da hallediyorum ama kayınvalidemin sesini dahi duymaya tahammülüm yok. Hatta çözülmezse boşanacağım o kadar nefret ediyorum kendisinden
 
Bu dediğinizden ben aşırı korkuyorum. Ben de 17 günlük lohusayım, şu an annemde kalıyorum. Bebeğimle yalnız kalsam ne yapacağımı şaşırırım gibi geliyor. Sanki çaresiz kalacakmışım gibi. Özellikle geceleri. Ben uykuma çok düşkünüm. Şu anda bebeğimi gece annem uyandırıp mama ile besliyor( antidepresan kullandığım için emziremiyorum), ben uyuyakalırım bebeğim aç kalır diye korkuyorum yalnız kalırsak. Ama dediğiniz gibi aslında ne kadar erken yüzleşsek o kadar iyi. Şu an ben resmen kaçıyorum.
 
Hiç öyle düşünmeyin uyanıp besledikçe bağınız güçleniyor ki sadece beslemek olarak düşünmeyin bazen sadece sarılıp evi dolaşmanız gerekecek böyle böyle alışacaksınız birbirinize
 
hiç öyle olmuyor emin olun benim kadar uykusuna düskün kimse yoktur. alarmlar, kapı çalması vs hiçbir sey uyandıramazdı beni. ama bebeğim olunca alarm bile kurmadan direkt kalkıyordum benim de bebeğimde sarılık vardı, 2 saatte bir beslemem gerekiyordu. bazen 3 saat uyuyakaldığım olurdu. uyanıp ağlardım ne yapicam diye bir sey de olmadı. 40 günden sonra ben hiç uyandırmadım zaten bebeğimi. eğer o uyanırsa besledim. çok sükür çok uyanan bir bebek değildi. hala daha öyle. gecede bir kez belki uyanır.

diyorum ya ömür boyu anneniz bakmayacak. bir o sorumluluğu alsanız aslında hiç korktuğunuz gibi olmadığını göreceksiniz. ben eğer çok yorgunsam besleyip esime veriyorum. ben o ara uyuyorum. ya da dısarı çıkacaksam, kendime vakit ayıracaksam vs.

yani kendinize yüklenmeyin ama o bebeğe de sizden daha iyi kimsenin bakamayacağını bilin. onun size ihtiyacı var
 
Kızlar selam bir şey soracağım.Şu an evim annemden araba ile yarım saat kırk dakika kadar uzaklıkta.İlk bebeğim doğacak ve annemin ilçesine taşınma ihtimali oluştu.Annem bir yandan da anneannem yaşlı olduğu için sık sık onun evine gidip ona destek olmak bakım vermek zorunda.Sizce ona yakın taşınmam mantıklı mı eşimle ikimiz de çalışıyoruz yani bir noktada bebeğe annem bakacak hayat planında sizce taşınmak mantıklı mı
 
Evet cok mantıklı desteğe ihtiyacınız olucak
 
o derece
 
Sürekli laf sokan birini düşünün. Gülüp eğlendiğiniz çok tatlı bir ortamı buz eden. Geçen gün gittik bebeği tutarken diyor ki oğlumu benden aldın demek. Aslında bana diyor ve asla öyle biri değilim. Herkesin yeri ayrı. Sürekli ama sürekli iyi anne olamayacağını söylüyordu ve tartışmıştık eşim konuşuyor elbette ama kadın cidden normal değil. En son arasa da açmıyorum mecburen eşimin hatrıja haftada bir gün birkaç saatliğine gidiyorum ama devam ederse onu da yapmayacağımı söyledim. Anormal biri. En baştan beri yıldızımız barışmadı söylediklerine bende şaka yollu cevap veriyordum bazen duymazdan geliyordum ama hamileliğimin son günlerinden ve doğumdan sonra tahammül edemiyorum artık. Bırakın yüzünü duymaya sesini daha duymak istemiyorum
 
araya mesafe koymakla en güzelibi yapmışsınız bazen bazı şeyler özellikle doğum yaptıktan sonr psikolojik olarak hiç çekilmiyor. amaan onlamı uğraşcam diyosun kestirip atıyorsun. büyük rahatlık ve kendine geldiğini rahatladığını farkediyorsun :)
 
Ben senelerdir mesafe koymaya çalışıyorum da olamadı bir türlü. Eşim güneydoğulu ben Selanik göçmeniyim ve bu kadar iç içe bir kültürleri olduğunu bilmiyordum ya da aşktan gözüme perde inmiş kocamı çoookk seviyorum ama annesini görmeme pahasına bazı gemileri yakmaya hazırlandığımda işin ciddiyetini kavrayabildi. Milletin yanında bana laf soktu annesi geçen gün ben de cevap verdim tartıştık babası da vardı. Geçti o devir dedim anlasın diye ki hiç ama hiç hoşlanmıyorum bu tarzdan. Rezalet mahalle kavgası gibi. Ama beni mecbur bırakıyor laflarıyla o an.
 
Cogu yeni annenin hissettigi duygular bunlar. Benim de yaklasik 40 gun kadar surdu. Hergun agliyordum, uykusuzluk beni bitirmisti. Cocugu benimseyemedim, alisamadim. Esimden bosanmayi dusundum. Ne halt ettim ben diye kafami vurdum. Gece olmasini hic istemiyordum, inanilmaz bir kasvet. Herkes yataginda misil misil uyurken sen ayaktasin
Hala yeni hayatima adapte olmaya calisiyorum 5 aylik bebegim var. Ara ara kafese kapatilmis gibi hissediyorum. Hayatim tamamen bebegimin duzenine gore suruyor. Esimle sosyal hayatimizi surdurmeye calisiyoruz. Herhafta birseyler planliyoruz, tatil, yemek, gezi vs. Bebegimde yanimda oluyor ama nefes almak inanilmaz iyi hissettiriyor bana. En azindan eski hayatimizin ucundan, kiyisindan birseyler yasiyor olabilmek mutlu ediyor beni.
Anneniz henuz gitmemisken bebisi birakip esinizle basbasa disari cikin, degerlendirin bu firsati. Gun icinde kahve icmeye cikin, durup oyle dumduz oturmak icin bile cikabilirsiniz. Daha iyi hissettirecek.
 
Ah emzirme sorunu olmasa 1 dk durmam evde o kadar ihtiyacım varki ,biberon versem memeyi reddeder diyorlar bilemiyorum
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…