geçiyo demi yalvarırım geçiyor deyin ben bunların kat kat fazlasını yaşıyorum ağlamadığım gün yok sütüm kesilecek diye korkuyorum ne menem bişeymiş bu lohusalık anne olduğuma bile sevinemyrum bebeğimi sevemiyorum ağla ağla doymuyor gazı var kustu offffff aynalara küs kocaya hasret beşiğn başında darmadağınık geçen 24 saat ne olur bu bunalım geçiyor deyin ne olurrrrrrrrDoğumdan sonra eve geldiğimde Ben bu çocuğa bakamıycam galiba bile diyecek kadar kötü bi psikolojideydim. 63 gün geçti doğum yapalı ancak düzene giriyor herşey. Ağlama krizlerim, annemden başka kimseyi görmek istemeyişlerim, kocama katlanamayışlarım, kendimi çirkin bulmalarım, emzirme sıkıntıları.. pfffff.... Ne beter bi durummuş.. Çocuğumu bile ilk günlerde, bu benim mi diye süzüyordum. Ne zamanki yüzüme bakıp gülümsedi içim öyle bir garip oldu ki.. Herşey geçiyo....
geçiyo demi yalvarırım geçiyor deyin ben bunların kat kat fazlasını yaşıyorum ağlamadığım gün yok sütüm kesilecek diye korkuyorum ne menem bişeymiş bu lohusalık anne olduğuma bile sevinemyrum bebeğimi sevemiyorum ağla ağla doymuyor gazı var kustu offffff aynalara küs kocaya hasret beşiğn başında darmadağınık geçen 24 saat ne olur bu bunalım geçiyor deyin ne olurrrrrrrr
arkadaşlar doğum yapalı 1 ay oldu.eşim ve ben doğuda görev yapıyoruz o yüzden memleketimde ailemin yanında doğum yaptım,eşimin ailesinin yanında kalmayı istemedim. bebeğim doğduğundan beri eşimin ailesinin bebeğime bakmasını bile istemiyorum,biliyorum cok bencilce ama dayanamıyorum. eşimle kaç kez kavga ettik. eşim cok iyi bir insandır,ben annenin kucağına vermicem çocuğumu dedim,oturdu ağladı. ama yapamıyorum kayınpederimi,kayınvalidemi görünce cinlerim tepeme çıkıyor. defolun bebeğimin yanından diye bağırasım geliyo. annem de baskı yapıyo bana kayınvalidenin kucağına ver bebeği diye,dün gece cıldırdım,ağlama krizine girdim yıktım ortalığı gecenin 3ünde. anneme bağırdım cağırdım. uykusuz kalıyorum ben geceleri,k.validemler sabahın köründe bebeği görmeye geliyolar,uyuyan cocugu uyandırmaya kalkıyorlar,zaten güç bela uyutmuşum kan beynime sıcrıyor. napıcamı sasırdım,onlar gelince asıp suratımı oturuyorum.sinirlerim cok yıprandı artık kafayı sıyırmaktan korkuyorum2:
onlarla normalde sorununuz yoksa bu psikolojiden çıktıktan sonra çok pişmanlık yaşarsınız. (Tecrübe Konuşuyor)
evet sorunum yok normalde. ama elimde değil,bebek benim bebeğim niye öpüyorlar,ne hakla kucaklarına alıyorlar gibi saçma sapan düşünceler beynimi kemiriyor. psikolojik destek mi alsam,cok caresizim.
Tecrübelerini paylasman guzel olmus gercekten herseyi dert etmemek gerek anca kendimizi yipratiyoruzLohusalık dönemine dair bir yazı dizisi hazırlamıştım, faydalı olur görüşü ile burada paylaşıyorum, tüm anne dostlara sevgiler,
Merhaba lohusa arkadaşım, ben son 3 yılda iki lohusalık dönemi geçirmiş bir anneyim. Bu 3 yılın sonunda şunu anladım ki lohusalığın tecrübesi olmuyormuş.. Doğum gibi çok önemli bedensel ve ruhsal değişimin yaşandığı, minik gözlerin sürekli beslenme ve sevgi ihtiyacı ile annenin hayatına girdiği oldukça zorlu bir dönemmiş lohusalık.
Erken doğum ve küçük bebek olması nedeniyle benim ilk lohusalık tecrübem oldukça zorlu geçmişti. Bebeğimi gördüğüm an büyülenmiştim, aşık oldum ona, tam 2 gün geceli gündüzlü hiç uyumadım, hep onu izledim. Tabi o iki günün sonunda hormonlarla uykusuzluk birleşince bir delilik hali baş gösterdi bende:)
Gece doğumu olduğu için hastanede zaten 3 gece kalmıştım, 'benim sütüm gelmiyor, bir gecede daha kalayım' diye doktoruma ağladığımı hatırlıyorum... O da 'tamam ne kadar istiyorsan o kadar kal' demişti. Sonra da bana ziyaretçi yasağı koydu, 'bugün bu kızcağız uyuyacak, kimse girmeyecek odasına' dedi. O gün uyudum, sahiden de uyumak bana çok iyi gelmişti. Bebeğimde hafif sarılık vardı ve iyi emmiyordu. Aslında her şey olağandı, diğer birçok doğumda da benzer durumlar vardı, ama benim için tüm bunlar anormaldi. Hormonlar kendilerini şarşırmışlar beni de şaşırtıyorlardı işte..
Doğumdan önce doğuma hazırlık kurslarına gitmiştim. Herşeyin abc'sini öğreneceğim ya, bunu da öğrenmek istemiştim. Ama pratik ile gerçek hayat birbirine uyuşmuyordu işte. Emzirmek en çok istediğim şey, o sıra en acı veren durumdu, tabi alışıncaya kadar. Öte yandan zaten acıya dayanıksız olan bedenim, ameliyat ile çok sarsılmış dikiş yerlerim acıyordu.
4. gün hastaneden artık çıkalım demiştik. Eve geldik, evdeki yatak zen yatağı, tabi alırken doğumu düşünmemiştim, yere o kadar yakın ki yattığım zaman acıdan kalkamıyorum. Herşeyi planlayıp öngörüp hazırlanan ben bunu düşünememiştim işte. Sonuç olarak ben bebekle birlikte misafir odasına yerleştim ve bir süre orada ikamet ettim.
Kilomuz az olduğu için her 2-3 günde bir tartıya gidiyorduk, kilo alınca da bravo alıyorduk. Evet anne olmak bana iyi gelmişti ama bebeğin herşeyini ben yapmak istiyordum, banyosunu, bezini, gazını vs vs. tabi bu durum da beni epeyce zorluyordu. Mesela bebeği biri kucağına alınca rahatsız oluyordum, mikrop kapmasından endişe ediyordum, hele öpülmesine hiç dayanamıyordum..
Peki sevgili lohusa arkaşım şimdiki aklım olsaydı ben ne yapardım?
Öncelikle daha rahat olurdum.. Daha çok yardım alırdım, çevremde beni desteklemek için bekleyen bir ordu aile üyesi vardı. Bebeği arada onlara bırakıp daha çok uyurdum. Onlara görev ve sorumluluk verip daha keyifli vakitleri bebeğimle geçirmeye çalışırdım.
Uyumak için daha çok fırsat yaratırdım, uyursanız daha sakin olursunuz ve sütünüz de dinlenince daha çok olur, bol bol uyumak için fırsat yaratın. Bunun için yakınlarınızdan yardım isteyin. Unutmayın siz 1 saat uyursanız bebeğinize hiç birşey olmayacak. Eğer bebeğinizin size ihtiyacı olursa ağlar ve yanınıza gelir merak etmeyin.
Emzirdikten sonra yine aile üyelerinden destek alırdım, onlar gezdirsin, sakinleştirsin, gazını çıkarsın, sizi özleyince bebeğiniz bunu belli eder siz de kucağınıza alırsınız onu.
Dışarı çıkmak için bol bol fırsatlar yaratırdım, emziriyorsunuz diye kendinizi eve hapsetmeyin, artık emzirme önlükleri de var emzirme odaları da. Dışarıya bebeğinizle çıkın, unutmayın temiz hava ona çok iyi gelir ve daha güzel uyumasını sağlar.
Her şey umduğunuz ve planladığınız gibi gitmeyebilir, sakin kalmaya çalışın. Normal doğum istersiniz sezeryana dönmek durumunda kalabilirsiniz veya örneğin bebeğinizi 3 kg bekliyor olabilirsiniz ama o 2,5 kilo doğabilir, hastaneden çıkarken biraz daha kilo verebilir. Bunlar sizi üzmesin tam tersi güç ve cesaret versin.
Çünkü hem siz hem de o artık beraber büyüyeceksiniz ve inanın bana beraber büyümek bebekli yaşamın en güzel hikayesi.
Kuculuyo canim o merak etme bende oyle kalcak sandim da duzeldi :)Kizlar 27 gunluk lohusayim.. normal dogum yaptim. Dikislerim hala düşmedi. . Ve rahmim hala cok acik.. dikislerim duser onemli degilde. Rahmimin hala acik olmasi beni cok korkutuyor. Bu normalmi anlamadim lutfen fikir verin benim gibi olan oldumu?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?