Şaşkın ördek yavrusu gibi doğumdan çıktığımda gözümü açtım,
'bebeği getirelim' dediler ama narkozdan öyle sarhoştum ki, her şeyi çift görüyordum.
'Biraz bekleyelim, en azından etrafı tek göreyim' dedim:)
Sonra getirdiler miniğimi, minik dedim de sahiden çok küçüktü benim bebeğim.. Son dokor randevumuzda yapılan ölçümlere göre daha kilolu olmalıydı, ama bu bebek minicikti
'aman allahım ne yapacaktım ben şimdi?' Çok şaşkındım, o kafa güzel narkozlu halimle bile eşime dönüp
'neden kilosu bu kadar az' diye sorduğumu oldukça iyi hatırlıyorum.. Dakika bir mesaj; her şey planlanan gibi gitmiyordu işte belki de lohusalık böyle birşeydi.
İncecikti bacakları ve kolları, dokunmaya korkuyordum. Çok yoğun beslenmeliydim onu, hızla büyümeliydi ve
tabi bunun için de çok süt gelmeliydi.. Anne olarak benim en önemli sorumluluğum da bu değil miydi?.. Etli butlu olacaktı ki yolda gören teyzeler 'maşallah' diyecekti kızıma dimi?
Emzirmek zordu ama öğrenmek, başarmak şarttı. O benim bebeğimdi ve bana ihtiyacı vardı. İlk bir kaç gün gelen kolostrum gözüme o kadar az gelmişti ki anlatamam.. Meğersem kendisi ne önemliymiş ne faydalıymış.. Ama tabi o sıra neden bu süt bol bol gelmiyordu ki bir türlü anlamamıştım..
Bebeğimin doğum kilosu düşük ve hafif sarılık da olduğu için doktor tavsiyesi ile destek de alıyorduk. Ama bu süt daha çok olmalıydı daha çok gelmeliydi.. Tanıdığım bütün anneleri aradım veya mesaj attım, okudum ve öğrendiğim her şeyi yedim, bol bol su içtim,
'aa onu yemedin mi, yok yok bunu yemezsen artmaz tabi' dediler, onları da yedim. Arttı da.. Ama zaten artacaktı ya da yediklerim nedeniyle mi arttı orasını tam olarak bilemiyorum, zaten bu işin bir matematiği yok. Tabi o kadar çok yiyince benim kilomda da hızlı bir artış oldu.
Süt nedeniyle ağladığımı, bir damla daha gelsin diye nasıl çabalağımı, performansı artırmak için kaç süt makinesi denediğimi ve emmeyen kızıma 1 yıl boyunca sağarak süt verdiğimi söylesem aslında bu konuya ne kadar takıldığımı anlarsınız sanırım..
Ama süt öyle bir şey ki
siz üzülünce o da üzülüyor, her daim moralinizi yüksek tutmanız gerekiyor ki o da gelsin ve sizi yanlız bırakmasın. Siz rahat olmalısınız ki o da bol bol aksın, gelsin.. Unutmayın doğanın bize verdiği en önemli nimet süt, ama olduğu kadar, olabildiği kadar.. Örneğin; çok yediniz çok içtiniz çok denediniz gelmiyor, ya da bir şekilde bitti. O zaman dünyanın sonu değil bu işte. Sonuçta siz elinizden geleni yaptınız değil mi?
Efendim diyorlar ki anne sütü alan bebekler hasta olmuyor, valla oluyor bizimkiler görüyoruz işte.. Evet ideali anne sütü ile beslenmeleri ama yoksa kendinizi yerden yere vurmayın ne olur..
Üzmeyin tatlı canınızı, elbette deneyin sonuna kadar zorlayın, ama olmadı mı olmayabilir, kendi kendinizi bunun için yiyip bitirmeyin.
Bir de bakmışsınız süt dönemi de geçmiş, yemek yemeye başlamış, yürümeye ve hatta koşmaya..
Siz sadece onun her gün nasıl büyüdüğünü, o gün neleri keşfettiğini izleyin, bu hayatınızda rastlayabilieceğiniz en gerçek ve en güzel film bence.. Keyfine varın tadını çıkarmaya çalışın. Uykuyu, sütü hiç bir şeyi dert edinmeyin kendinize.. Dert etmemek için de bol bol destek alın, destek istemekten asla çekinmeyin.
Unutmayın annelik yolculuğunda karşımıza çıkan her sorun, her engel geçici, hepsi bir gün düzelecek, iyileşecek ve zaman her şeye, hepimize iyi gelecek..
Lohusa arkadaşıma mektup I. Minik öneriler..
Lohusa arkadaşıma mektup II. Doğum izni..
diğer yazılar için;
www.gunesanne.com
((
