2 ocakta doğum yaptım. Tüp bebekle sahip olduğum kızımı ben aslında çok isteyerek bekledim. Sabırsızlıkla, herşeyine çok özenerek ve çok güzel hayaller kurarak hazırlandım onun gelişine. Hamilelik sürecinde de çok mutlu ve enerjiktim mide bulantılı dönemler hariç. Hatta doğumdan bi gün önce misafir ağırladım. Çok şükür 40. Haftada karnımda kakasını yapmış olmasına rağmen zamanında acil müdahale ile yoğun bakıma bile gerek duymadan atlattık. Eşim annem eşimin ailesi hep destek oluyorlar. Kesinlikle şikayet edebileceğim bişey yok ve hep şükrediyorum da. Dua ediyorum Rabbim etrafımdaki insanlara kızıma sağlık sıhhat versin. doğumdan sonra da ilk iki üç gün ağrılarım olmasına rağmen çok mutluydum. Ama 3. Günden sonra bana bişeler oldu sanki. Tüm enerjim çekildi. Her şey yabancılaştı. Ağlama krizleri başladı. Sanki bu ev benim değil, bu insanlar tanıdığım insanlar değil, kızım bana ait değil. Evin düzeni yemeği sanki hiç benim yaptığım şeyler değil. Bi çeşit Araf gibi diyorum. Yani sanki dünyaya ait değilim, bundan önceki hayatım hiç benim değildi gibi. Mutfakta tabaklara çanaklara bakıp bunları ben mi yapmıştım diyorum. Dolaplara bakıp bunları ben mi düzeltmiştim diyorum. Annem gitse bi daha nasıl yemek yapacağımı bilemiyorum. Hani diyorlar ya lohusanın bi ayağı mezardadır diye sanki ölecektim de tam ölemedim ama tam da kalamadım gibi. Konuştuğum anneler içinde de bunu yaşamış olanlar varmış meğer. Ama bi yerde okuduğum gibi;'sanki anneler arasında bi sır'. Ve ben buna çok hazırlıksız yakalanmışım...
Karamsarlık, bebeğime bakamayacağım korkusu, ona yeterince bağlanamayacağım korkusu, evin düzenine tekrar alışamayacağım korkusu, evde tek başımıza kızımla kalamam korkusu, güçsüzlük, eşime anneme acı çektiriyorum hissi ve üzüntüsü, bi daha ya eskisi gibi olmazsa korkusu....... Bunların verdiği feci iç sıkıntısı ve ağlama hissi. Sadece ismini duyup çok da önemsemediğim lohusa sendromu işte şimdi bizzat benimle. Biliyorum ki bu sadece hormonal bi durum ve hormonlar düzene girince düzelecek. Ama dua ediyorum çok sürmesin ve kalıcı izler bırakmasın. Kızımın varlığının mutluluğunu doyasıya yaşayabileyim...
Sendrom yaşayanlar, atlatanlar.. birbirimize destek olalım. .. yalnız değiliz ve geçecek diyelim..........
Karamsarlık, bebeğime bakamayacağım korkusu, ona yeterince bağlanamayacağım korkusu, evin düzenine tekrar alışamayacağım korkusu, evde tek başımıza kızımla kalamam korkusu, güçsüzlük, eşime anneme acı çektiriyorum hissi ve üzüntüsü, bi daha ya eskisi gibi olmazsa korkusu....... Bunların verdiği feci iç sıkıntısı ve ağlama hissi. Sadece ismini duyup çok da önemsemediğim lohusa sendromu işte şimdi bizzat benimle. Biliyorum ki bu sadece hormonal bi durum ve hormonlar düzene girince düzelecek. Ama dua ediyorum çok sürmesin ve kalıcı izler bırakmasın. Kızımın varlığının mutluluğunu doyasıya yaşayabileyim...
Sendrom yaşayanlar, atlatanlar.. birbirimize destek olalım. .. yalnız değiliz ve geçecek diyelim..........
