birebir aynı şeyleri yaşadım.
2,5 yıllık evliyim
evlenmeden önce eşim hep maaşının bir kısmını vermiş. ev almışlar krediyi eşim ödemiş.
alışılmış bir çocuktan beslenme durumu var.
evlenmeden önce eşim benim yanımda uyardı babasını ''artık gelirine göre harca ben yokum'' diye. ozaman çok ayıp ettiğini düşünmüştüm ama evlenince anlaşıldı olay.
kp heeeeer ay para istedi. evlenmeden önce bu cümleyi kuran eşim evlenince bi duygusallaştı bişey oldu asla hayır diyemedi.
önce benden habersiz para gönderdi her ay. fark ettiğimde birkaç ay yolladım artık yollamıcam dedi. ama gizli yollamaya devam etti.
en parasız zamanlarımızda bile yolladı. sonunda bana cinnet geldi. büyük kavgalar ettik.
ne maddi ne manevi asla yanımızda olmayan insanlar için ben neden zora giriyorum?
borcada soktum. araba yeniledik aylık 10.000 krediyi bağladım eşime. ama buda bir çözüm olmadı. bu sefer ailesinin isteklerine karşılık veremeyip kimseye yetemiyorum tribine girdi. çünkü o taraf istediği olmayınca duygusal şiddete başlıyor. istediği olana kadar arıyor. darlıyor. ağlıyor. senin gibi evlat olmaz olsun bile dediler. bir sonraki ay yine istediler tabi orası ayrı.
yeni bir ihtiyaç oluşana kadar küsüyorlar
ben bir çözüm bulamadım açıkçası. ailesiyle sağlam bir kavga etmek sanırım tek çözüm olacak. ama sinsi sinsi asla seslerini yükseltmeyen en emrivaki cümlelerini bile lütfen diyerek bitiren insanlarla kavgada edemiyorsun.
--bana bi 3000tl yolla oğlum lütfen...
sinirlendim durduk yere tşk.
yerinizde olsam eve 5 kuruş vermem madem babasına para gönderebilecek kadar zengin tek başına evi çevirebilsin kendi askerlik kredisini de kendi ödesin
