zaten biz ilk tanıştığımızda arkadaşçaydı aramızdaki
en azından benim hislerim,yaklaşımım öyleydi
bana sürekli ilişkideki sorunları anlatırdı
bezmişliğini,ayrılmak istediğini, ayrıldığında gelen intihar tehditlerini
vicdanı yüzünden katlandığını söylüyordu.
kıza ona karşı birşey hissetmediğini bile söylediğini,
ona rağmen yanımda olman yeterli diye buna bile razı olduğunu,
çıkmazda olduğunu anlatıyordu hep
derken arada duygusallık başlayınca hemen aaaa kabul ediyorum diye atlamadım ben
olmaz dedim olamaz.
kendimle de çok savaştım ben
o ayrılcam dese de hemen yapma bunu iyi değil, kaldıramaz taşıyamaz diyen ben oldum
açıkçası ben de korktum kendine bişey yapmasından kızın
arkadaşlığımı bile biterecek derecede çıktım gittim hayatından eşimin
ama ben uzaklaştıkça daha çok üstüme geldi
ben de o zaman şunu düşündüm madem bu ilişki zorlamayla yürüyor açık ve net olsun kız da gerçeği bilsin, kendini ona göre hazırlasın
oyalandıkça saplantıdan kurtulamayacağını düşündüm
hiç kurtulamayacağını hesaba katmadım.
ve bi gün gene ısrarla üstüme geldiğinde sensiz yapamam diye şunu söyledim.
o zaman dedim şu dakika,ayrıldığınızı bittiğini, zorlamayla bir ilişkinin yürümeyeceğini söylüyorsun dedim.
Ayrıca biraz daha uzarsa sana inancım tamamen kaybolacak, ben kimsenin hayatında ikinci olabilecek kişilikte biri değilim dedim.
ve aynen dediklerimi yaptı.
kız da ilişkimizi bildi.
ondan sonra zaten bütün bu olanlar oldu.
