eşinizi tanımıyorum ama o cümleyi hissederek kurmadığını düşünüyorum. insan teoride farklı pratikte farklı davranır, farklı hisseder. ayrıca onun da ne kadar arada kaldığını anlamaya çalışmalısınız. bir yanda isteğinin dışında oluşan bir bebek var dikkatsizce girilen bir cinsel ilişkinin ardından. diğer yanda da yeni ve gayet de isteyerek yaptığı bir evliliği, alışmak istediği bir düzeni ve sevip sevildiği bir eşi var. bir anda yüzüne bir osmanlı tokadı : "hamileyim"!
bir çocuk! evlenmeye yetecek kadar sevgisinin olmadığı bir kadından. evet belki yanlış davrandığı, belki haksızlık ettiği ama maalesef sevmediği bir kadından. böyle bakıldığında hiç dokunmadığı, duygusal bir bağının henüz oluşmadığı, baba olacağı için sevinemeyeceği bir ilişkinin ve bir "hatanın" bir "düşüncesizliğin" ve sevdiği kadını kaybetme korkusunu derinden hissettiren "hazır olunmayan" bir bebek haberinin verdiği duygu karmaşasının sonucu olarak "nefret" sanılan ama aslında büyük bir "çaresizlik" var.
acele karar vermemelisiniz bence. üstelik onu terkederseniz, destek verdiğinizde gayet güzel ilgilenecekken,"sizsiz" kaldığında o bebeği bir kat daha suçlayabilecek kadar kötü bir psikoloji içine girmez mi sizce?
seviyorsanız ve destek olabilecekseniz en azından bu durumda terketmemelisiniz. eminim o da böyle olsun istemezdi...