- 14 Eylül 2009
- 2.046
- 3.873
- 658
O kadar iyi anlıyorum ki kimsenin yüzüne bakamayacak halimiz kalmadığı ve görüşmek istemiyor olmanı. Ben şu an aynı durumdayım. Kime ne diyeceğim anneme bile söyleyemedim durumu. Öyle mücadele ettim ki bu yaşa gelmek için ve bu hayatın mücadelesinde "yeter artık işi gücü bırak ve sevdiğin insandan bir çocuğunuz olsun ve bu rutinin huzurunu yaşa diye" hatta karnıma yastıklar koyup ne kadar kilo alabileceğimi ve bana nasıl duracağını çok değil 1 ay önce bile prova etmiştim... Ama dediğim gibi tevekkül edeceğim ve nişanlımın da bu psikolojide sorumluluğunu alamayacağım. Ben gel demem ona diyemem önceden olsa derdim ama diyemem artık. Onunda kendi hayatı ve kendi vicdanı..