Kalabalık bir ailede doğdum. Evin en küçüğü, en gözdesi gibi büyütüldüm. Tabi bu şekilde olmasında hastanelerde çok uzun süre sıkıntılı dönemler geçirmem. 16 yaşında kalp ameliyatı oldum kan sulandırıcı ilaç kullanıyorum o günden beri. 22yaşında kadın hastalıklsrından muzdarip bir sorun yaşadım. Rahmini alacağız dediler izin vermedim. Ölümü göze almıştım. Bir sevdiğim vardı evlenip çoluk çocuğa karışacaktık. Buraya kadar ailem hep arkamda oldu. Ben de onların yüzünü kara çıkarmadım okudum devlet memuru oldum atandım. 1,5 yıldır sévdiceğimle evliyim. Bebeğimizi kuucağımıza almamıza günler kala doktor kontrolünde kalp kapaklarımda sıkıntı olduğunu ve acilen bebeği almaları gerektiğini söylediler. 1 gün sonra sezeryanla bebeğimi dünyaya getirdim. Çok şükür Rabbime ki çok sağlıklı bir evladım oldu. Ancak kalp sıkıntılarını gidermek için yapılan tedavilerde sezeryan dikişlerimin içeridrn kanadığını ve hayati twhlikemin olduğunu dsöylediler. Acilen rahim alınması için müdahalede bulundular. Rahim alındı şimdi kapaklardaki sorunlar da gideriliyor. Allahın izniyle sağlıkla çıkacağım hastaneden. Kardeşlerim şimdiye kadar maddi manevi destekleriyle yanımda olduklarını söylediler telefonda.
Durumum sıkıntılı olduğu için özel bir üniversite hastanesinde tedavi altındayım. Haliyle biraz masraflı olacak. Eşim dün kardeşlerimi arayıp durumu bildirmiş destek isteyebiliriz demiş. Kardeşim de duruma bakarız demiş. Başka bir kardeşim de düğünde gelen altınları sormuş. Herhalde ona istinaden destek olacaktı biZe. Şok oldum eşim bunları bana söylerken. İsteyeceğimizden değil, Allahıma şükürler olsun ki maddi anlamda pek sıkıntımız yok. Belki az bir miktar isteyecekti eşim bilemiyorum ama kardeşlerimin böyle geri adım atması çok zoruma gitti. Oysa ben onlar ne isterse hep yanlarında oldum. Bir alo ile maddi ve manevi hep destek oldum. Helali hoş olsun gözüm yok sözüm de yok ama ben burda canımın derdine düşmüşken onların ödemeleri altınları düşünerek yapmamızı hatırlatmaları beni çok kırdı. Demekki bir ayağımız çukura düşse arkamızdan tutacak kimsemiz yokmuş dedim kendi kendime. Eşim hiç üzülmememi, her şeyi hallettiğini söyledi. Burdan sağlıkla çıkmamın ona en büyük mutluluk olacağını söyledi. Eşim ve bebeğim olmasa kimsem yokmuş diyebilirdim.
Şimdi 5 günlük minik bir evladım var. Onun için bir an önce iyileşip yavruma kavuşmak için çabalıyorum.
Biliyorum çok uzun oldu ama anlatmadan rahatlayamazdım. Okuyan herkese teşekkürler.
