14.10.2009
artık benim doğum günüm 14 mayıs değil...14 ekim...kızımla birlikte yeniden doğdum...
oğlumu 2 yıl önce kaybettim..kucağına alıp,kokusunu duyduktan sonra kaybetmek ne can yakarmış anladım..bekledik..1 sene..çok zor oldu toparlanamak..toparlanmak denirse tabi..sonra cesaret edip hamile kalmak istediğimde de olmadı..9 ay doktora koştuk...tam aşılamaya karar verdiğimiz ay,mucizem rahmime düştü çok şükür...rahat olmaya çalıştım,ama yine de stersli bi hamilelik geçirdik..
sezeyan için hastaneye gittiğimizde kendi kedime ağlamıycam diye söz verdim..çünkü oğlumu kucağıma almak için ameliyathaneye giderken çok ağlamıştım..annem hep der ağlamak,ağlamak getirir diye...artık sadece mutluluktan ağlamak istyordum...
ağlamadım...ta ki kızımız ilk viyaklamasını duyana kadar...hayatımda duyduğum en güzel sesti..o sesi duyup da ağlamayan anne var mıdır acaba?yüzünü silip benim yüzüme sürdüklerinde tek diyebildiğim,beni bırakma meleğim,nolur sen de gitme..oldu..sezeryan sonrası ilk gece çok sıkıntılı geçti..hem dikiş yeri,hem belimdeki epidural yeri ,hem de gaz sancısı mahvetti beni..Allahım bu gece geçer mi ,dediğimi hatırlıyorum...ama kızımın ii olduğunu gördükçe ben de ii oldum..2. gün hemen toparlandım..
ilk günler hep diken üstündeydim..oğlum 3.gün fenalaştı,ya kızıma da aynı şey olursa diye...sanırım bu stresim yüzünden,sütüm çok geç geldi..hala da az..ama yine de mutluyum...canım yavrum,güzeller güzelim yanımda..sezeryanlıyım diye hiç onu kucağıma almamazlık, yapmadım..mikrop kapar diye onu öpmemezlik yapmadım..gidip gelip elimi yüzümü yıkayıp öpüyorum,kokluyorum yavrumu...ilkinde yapmamıştım...şimdi sürekli kucağımda..gözlerimi kapatıp dakikalarca onu kokluyorum,3 saatten fazla uyusa özlüyorum..kucağa alıştırma deyip duruyorlar bana..umrumda değil..Rabbime ne kadar şükretsem azdır...Allahıma binlerce şükür...
Allahım isteyen herkese nasip etsin..kimseyi evlatlarıyla,evlat acısıyla sınamasın inşallah..
benden de bu kadar:))