- 24 Ekim 2019
- 7.887
- 47.715
- 548
- Konu Sahibi sasifelekcikmazi
-
- #61
Sanki ben yazdım bunları. Ayni duvara bakiyruz.Mutlu değilim her şeyin içi boşalmış gibi hissediyorum. Gezdiğim yerlerden zevk alamıyorum. Para desen değer kaybetmiş istediğim şeylere sahip olamıyorum. Biraz da yorgunum. Hiçbir şey için çabalamak istemiyorum. Öylece durup duvarı izlemek daha eğlenceli.
Galiba biraz elimizdekilerle eğer değiştiremiyorsak mutlu olmaya bakmak lazım. İyi taraflarını göreceğiz herkes de kusur olur bu da onun kusuru diyeceğiz falan bardağa dolu tarafından bakacağız o şekilde.Benim de öyle olmuş. Bir posta yazmışım evlilikten memnunum diye. Ertesi gün evlilik de pek gerekli değil tarzıBenim eşim iyidir, cocuga bakar, beni anlamaya çalışır ama benim enerji seviyede değil. Seyahatlere ben karar veririm. Çalışkandır ama benim gibi bu iş olacak inadı yoktur. İşe gelir gider. Vizyonumuz farklı. O kızla parka gidince mutlu oluyor. Ben gidince teyzenin biri laf sokunca, bir seye karisinca kendi eş ailesi deneyimim aklıma geliyor. Görüşmüyorum. Yoklar ama öfkem geçmedi. O beni çok dağıttı bence.
Okurken şiştim mutsuz olmak istersek sebep çok , mutlu olacak anları yakalamalıyız dün gece sabaha kadar ağladım sabah uyandım kendimi telkin ettim günüm iy geçti . Sizin düzenli olarak bi destek almanız gerekiyor.Arkadaşlar mutlu olan var mı? Ben değilim. Kizim mutluluk kaynağı onun dışında yok. İş anlamında tekrar çalışacağım ama kötü bir para olmasa da çocuğun masrafı o bu gidecek, eşim ortalama kazanıyor. Suçlamayı çok seven bir anne ile büyüdüm. Daha yeni kendi içimdeki o ses kesildi. Kv desen kötüydü. Görüşmeyi kesinceye kadar ben benlikten çıktım. (Laf olsun diye kotu demiyorum. Ben yine seviyemi bozmadim. Baskasi olsa kafa goz dalardi) Eşim iyidir, cocuga cok duskundur ama canlı, heyecanlı, vizyonu yuksek bir adam değildir. Kronik rahatsizliklarim var. Çok yorgunum. Mutsuzum. Gidemiyorum, kalamıyorum da. Elimden bir sürü fırsat geçti. Kimini değerlendirdim, kimine pasif kaldım. Terapi gördüm. Anne dominansi, narsiszmi çıktı. Tum dünyaya o aktarımı yapıyormuşum. İyice pasiflestim. Kendimi sevemiyorum. Annem de sürekli hayatımın olabileceği iyi versiyonu söyleyip eşime kızıyor. Aptal gibiyim. Annemi kısmen kontrol altına aldım. Ama dominant annesi olan bilir. Ufak bir sızıntı görse girer. Mesafeyi var. Ama tamamen görüşmeyi kesmek istemiyorum.
Çevreme bakıyorum. Herkes ayrı bir mutsuz. Mutlu olan var mı, önerisi olur mu?
Şimdiden yazan, emek veren herkesin eline sağlık.
Annem psikiyatriste gitmiş. Sonra psikiyatrist × hanım siz nasıl bu olaylardan sonra nasıl bu kadar güçlü bir kişilik geliştirdiniz demis2 yaş cocugu zaten kendine baktirmayi biliyor aklin kalmasin hic.
Iste bu idare etmeye calismalar, arada olan cozutmalar vs insani geriyor. Birakip gitmek istemek ama yapamamak. Terapistin annenle gorusmek istedi mi hic? Belki annenene de faydasi olur, bir aydinlanma yasar
Düzenli desteğe simdilik ihtiyacim yok. Analiz edemediğim şey de yok. O yolları geçtim. Sadece motive olamıyorum. Ama antidepresan kullanabilirim bir donem. Teşekkürler yorum icin.Okurken şiştim mutsuz olmak istersek sebep çok , mutlu olacak anları yakalamalıyız dün gece sabaha kadar ağladım sabah uyandım kendimi telkin ettim günüm iy geçti . Sizin düzenli olarak bi destek almanız gerekiyor.
Annem psikiyatriste gitmiş. Sonra psikiyatrist × hanım siz nasıl bu olaylardan sonra nasıl bu kadar güçlü bir kişilik geliştirdiniz demisBenim gittiğim ekol farklıydı. Başkasını çağırma yoktu. Çok düzenlidir,akıllıdır da ama işte ruhsal bozukluk böyle birsey. Kendi dizi dizi psikiyatri kitabı okuyup ben narsistim diyen bir insan. Komplike fiziksel ihtiyaçlarımızı dört dörtlük karşılandı ama en ufacık hatamızda böyle yapmasaydın lafı ile bol bol karşılaştık. Erkek kardeşlerimde de öyle. Ben iyi idare ediyordum ama artık gücüm kalmadı. Ama kalan gücümle tekrar inşa edeceğim.
Onu da yaptım ama hayatın stresi bir kedi ile bitmiyor bana on yirmi lazım sankimutluluk anlam arayışında olanlara bir kedi sahiplenmesini tavsiye ederim nasıl güzel bir duyguymuş meğer yaşayarak anladım
Sevdim bunu..Ben genel olarak mutluyum arada mutsuz oluyorum ama mutlu olmak için sebebim var. işimi seviyorum tam istediğim gibi bir evim var onu da seviyorum.sevgilim var 5 yıldır onu da seviyorum.annem ve kardeşim en sevdiğim insanlar benim için çok şükür iyiler birlikteyiz.kedilerim var evin neşesi.kronik rahatsızlıklarım var benimde kilo vermem gerekiyor acil ve aşırı yorgunum hergün beni mutsuz edende bu.param var ama öyle bir miktarki ne az ne istediğim yatırımı yapabilecek kadar çok.ehliyetim var ama araba sürmek için ders almam lazım ama asla enerjim yok hiçbirşey öğrenmeye.gelecek çok belirsiz ne olacağımız mechul keşke ekonomi bu kadar bozuk olmasaydı ve bazı şeyler farklı olsaydı.babamın hayatta olmasını da çok isterdim maalesef erken vefat etti.işte güzel yanları görmeye çalışın derim.
İşte o enerjiyi bulmak lazım. Onun için yazdım. Ama görüyorum ki tekrar tekrar baslamak lazım. Yarın yeni bir gün.Ben genel olarak mutluyum arada mutsuz oluyorum ama mutlu olmak için sebebim var. işimi seviyorum tam istediğim gibi bir evim var onu da seviyorum.sevgilim var 5 yıldır onu da seviyorum.annem ve kardeşim en sevdiğim insanlar benim için çok şükür iyiler birlikteyiz.kedilerim var evin neşesi.kronik rahatsızlıklarım var benimde kilo vermem gerekiyor acil ve aşırı yorgunum hergün beni mutsuz edende bu.param var ama öyle bir miktarki ne az ne istediğim yatırımı yapabilecek kadar çok.ehliyetim var ama araba sürmek için ders almam lazım ama asla enerjim yok hiçbirşey öğrenmeye.gelecek çok belirsiz ne olacağımız mechul.
Asla bulamıyorum o enerjiyiİşte o enerjiyi bulmak lazım. Onun için yazdım. Ama görüyorum ki tekrar tekrar baslamak lazım. Yarın yeni bir gün.
Bu normal değil siz psikolojik destek almalısınız ibadet etmeyi denedinizmi inancınız bilemiyorum ibadet iyi geliyorMutlu değilim her şeyin içi boşalmış gibi hissediyorum. Gezdiğim yerlerden zevk alamıyorum. Para desen değer kaybetmiş istediğim şeylere sahip olamıyorum. Biraz da yorgunum. Hiçbir şey için çabalamak istemiyorum. Öylece durup duvarı izlemek daha eğlenceli.
Hele Vietnamlılar. Beni sinir ettiler. Aşırı fakirler, çocukların ellerinde sapan güvercin avlıyorlarBen yurtdisini çok gezdim. Tum Asya mutlu. Siritik siritik dolaşıyor.
Orada ben gittiğimde 700-800 dolar kazanıyordu işçiler. Biz çok az değil mi vs demistik. Hey gidi hey şimdi ülkede öğretmen o da devletteki 800 dolar kazanıyor.Bir yerde okumuştum. “Mutlu hayat yoktur, mutlu anlar” vardır diye. Tercihler yapıyoruz. Mutluluklar mutsuzluklardan daha ağır basıyor ise devam ediyoruz.
Annenle iletişimini mümkün olduğu kadar azalt. Enerjini emen vampir diyorlar bu tarz insanlara. Uzak dur.
Hele Vietnamlılar. Beni sinir ettiler. Aşırı fakirler, çocukların ellerinde sapan güvercin avlıyorlar
En son mutlu olduğum günü hatırlayacak kadar mutsuz bir hayatım var. Bundan 10 sene önce, baba evimde, bir koltukta uzanırken bir habere sevinmiştim. Sonra araya pek çok şey girdi. Gün gün mutsuzlaştım. Aldatılma süreci Nirvana oldu bende. Evet şimdi başkası ile evliyim, eşim çok iyi bir insan, akademik kariyer yapıyorum, param var, işim var. Var da var ama ben bunlar içinde bile mutsuzum çünkü aslında en mutlu olmam gereken zamanları mutsuz geçirmek kronik bir mutsuzluk oluşturdu bende. Yani bir şeye en fazla 3 saat sevinip sonra o karamsarlığa tekrar bürünüyorum. Terapi görerek iyice toparlandım, dert ettiğim çığu şeyi dert etmemeye başladım ama dediğim gibi bazı şeyler olması gerektiği zaman olmadığı için ve eskiden yeterince mutsuzluğu yaşadığım için sanırım, bir daha asla 10 sene önce mutlu olduğum o gün gibi mutlu olamadım.Arkadaşlar mutlu olan var mı? Ben değilim. Kizim mutluluk kaynağı onun dışında yok. İş anlamında tekrar çalışacağım ama kötü bir para olmasa da çocuğun masrafı o bu gidecek, eşim ortalama kazanıyor. Suçlamayı çok seven bir anne ile büyüdüm. Daha yeni kendi içimdeki o ses kesildi. Kv desen kötüydü. Görüşmeyi kesinceye kadar ben benlikten çıktım. (Laf olsun diye kotu demiyorum. Ben yine seviyemi bozmadim. Baskasi olsa kafa goz dalardi) Eşim iyidir, cocuga cok duskundur ama canlı, heyecanlı, vizyonu yuksek bir adam değildir. Kronik rahatsizliklarim var. Çok yorgunum. Mutsuzum. Gidemiyorum, kalamıyorum da. Elimden bir sürü fırsat geçti. Kimini değerlendirdim, kimine pasif kaldım. Terapi gördüm. Anne dominansi, narsiszmi çıktı. Tum dünyaya o aktarımı yapıyormuşum. İyice pasiflestim. Kendimi sevemiyorum. Annem de sürekli hayatımın olabileceği iyi versiyonu söyleyip eşime kızıyor. Aptal gibiyim. Annemi kısmen kontrol altına aldım. Ama dominant annesi olan bilir. Ufak bir sızıntı görse girer. Mesafeyi var. Ama tamamen görüşmeyi kesmek istemiyorum.
Çevreme bakıyorum. Herkes ayrı bir mutsuz. Mutlu olan var mı, önerisi olur mu?
Şimdiden yazan, emek veren herkesin eline sağlık.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?