- 10 Eylül 2011
- 5.614
- 22.510
- 598
- Konu Sahibi 3 tam 1 robot
- #1
27 yaşındayım işim var ama kariyerim yok çabalarım biraz sonuçsuz kaldı diyebilirim maalesef talihsizlikler oldu vs istediğim gibi değil iş tatminim yok ama özlük hakları, maaşı vs fena değil şükür. Aşk hayatı desen bu da aynı şekilde en son üniversite ilk başladığım zamanlarda aşık olmuştum karşıma istediğim gibi biri çıkmadı yani yada yürümedi en azından kötü seçimler yapıp kötü bir evliliğin içinde bulmadım kendimi buna da şükür diyelim.
Şu zamana kadar bu durumun değişeceğine düşünerek mutlu olacağım zamanı bekleyerek geçti diyebilirim( İstediğim gibi bir iş, ilişki vs.. ). Sadece beklemedim tabi çabaladım da yani bu umutlar ve çaba mutlu da ediyordu sanki. Böyle böyle 27 yaşıma geldim ve artık beynim bu mutluluk illüzyonuna uyandı sanırım .
Saatleri ayarlama enstitüsünde geçiyordu: ‘herkes hayatının bir devrinde şu veya bu şekilde talihinin şuuruna erer ‘' işte ben artık erdim. Hayat bana beklediklerimi getirmeyecek ben bu şekilde elimdekilerle mutlu olmalıyım yani geleceğime dair bir umudum inancım kalmadı belki de pandemi dönemi de etkiledi bilmiyorum. Aslında reaist olmak açısından bu iyi birşey olabilir ama bu durumla henüz başa çıkamıyorum biraz depresif oldum, bu duruma alışıp kabullenmek istiyorum. Mutluluk peşinde koşmazsam mutsuz da olmam belki ..
Sizlerin hayatlarında da böyle kabullenme dönemleri oldu mu sonrasında nasıl hissettiniz. Ben nasıl mutlu olunur bilimiyor muyum acaba ya da mutluluk nasıl bir şey onu mu bilmiyorum, memnuniyetsiz miyim ? Sizler mutlu musunuz mutlu olmak için neler yapıyorsunuz ?
Şu zamana kadar bu durumun değişeceğine düşünerek mutlu olacağım zamanı bekleyerek geçti diyebilirim( İstediğim gibi bir iş, ilişki vs.. ). Sadece beklemedim tabi çabaladım da yani bu umutlar ve çaba mutlu da ediyordu sanki. Böyle böyle 27 yaşıma geldim ve artık beynim bu mutluluk illüzyonuna uyandı sanırım .
Saatleri ayarlama enstitüsünde geçiyordu: ‘herkes hayatının bir devrinde şu veya bu şekilde talihinin şuuruna erer ‘' işte ben artık erdim. Hayat bana beklediklerimi getirmeyecek ben bu şekilde elimdekilerle mutlu olmalıyım yani geleceğime dair bir umudum inancım kalmadı belki de pandemi dönemi de etkiledi bilmiyorum. Aslında reaist olmak açısından bu iyi birşey olabilir ama bu durumla henüz başa çıkamıyorum biraz depresif oldum, bu duruma alışıp kabullenmek istiyorum. Mutluluk peşinde koşmazsam mutsuz da olmam belki ..
Sizlerin hayatlarında da böyle kabullenme dönemleri oldu mu sonrasında nasıl hissettiniz. Ben nasıl mutlu olunur bilimiyor muyum acaba ya da mutluluk nasıl bir şey onu mu bilmiyorum, memnuniyetsiz miyim ? Sizler mutlu musunuz mutlu olmak için neler yapıyorsunuz ?
Son düzenleme: