Şu kadarını söyliyeyim bende o bahsettiğin kadınlardanım canım. Eşimle evliliğimizin ilk 9 yılı tam bir kabustu defalarca boşanmanın eşiğinden döndüm. Üstelik maddi olarakta eşime asla ihtiyacım yoktu. Hem eşimin işi nedeni ile hemde evliliğimizi yeniden gözden geçirmek amacıyla eşimi şehir dışına gönderdim. Ben ve çocuklarım yalnız kaldık. Eşim öyle mükemmel bir baba olmamasına rağmen ben çocuklarımı asla mutlu edemedim. Maddi olarakta bir dediklerini iki etmesemde herkesin babası akşam eve gelirken çocuklarımın mahzunlaşmasını asla unutamam. Sonuçta eşimin yanına taşındık. Sağolsun oda beni pişman etmedi ama en güzeli çocuklarım mutlu. Aslında kadınlar koca zulmü adı altında çocuklarının mutluluğu için kendi hayatlarından vazgeçiyorlar.