• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Napmam Lazım?

Kızlar bir karar aşamasında fikirlerinize ihtiyacım var:
Ben yeni boşandım ve 2,5 yaşında bir kızım var.
Yaklaşık 5 aydır değişik işlere girip çıkıyorum ve tutunamıyorum.Boşandığım kızımın babası şehirdışına atandı ve gitti..Kızımın bana çok fazla ihtiyacı olduğunu düşünüyorum ve işe gittiğim zaman aklımdan çıkmıyor..Hatta benim ona daha çok ihtiyacım var diyebilirim..Yani psikolojik olarak şu aralar hiçbirşeye ait olamıyorum..
Babaevinde kalıyorum ve işsiz olup evde bulunduğum dönemlerde kızımın çok da iyi bakılmadığını fark ettim.Yani yemek yemiyor, atıştırmasına izin veriliyor, ağlayarak her istediğini yaptırıyor,sürekli bağırıyor (çünki babam evde devamlı anneme bağırıp küfrediyor) vs..
Bir arkadaşımla pedagog görüşmelerini konuşurken bana çocuğun kişilik gelişiminde ilk 6 yılın çok önemli olduğunu ve tüm kişiliğin bu dönemde şekillendiğini söyledi.Bunu zaten biliyorum, fakat bana öyle bir fikir verdi ki kafam çok karıştı ama aslında mantıklı da geldi.Benim nafakam var ve babaevinde de çok fazla harcamam olmuyor..Kreşe eylülde yazdırmayı düşünüyorum.Arkadaşım, pedagogun ona ''çalışan annelerin ergen çocuklarının sorunlarını yaşadıklarında keske o döneme dönebılseydım de evde ona bakabılseydım''dedıklerını anlattı ve benim kreşe kadar olan dönemi çocuğumun gelişimi için onun yanında geçirmemi önerdi.'' Kızın için 1 yılını feda et, ne olacak''dedi..
Sizin de fikirlerinize ihtiyacım var : Sizce bu yılı kızıma ayırıp onunla vakit geçirip çocuk gelişimine dair birşeyler yapsam ona faydam dokunur mu, yoksa işe mi girmeliyim?Ne yapmamı önerirsiniz bu konuda deneyimli annelerden yardım bekliyorum..


Kesinlikle yaninda ol bebeginin,sana en ihtiyac duydugu donem ,bu donemler.benimde 4 bucuk yasinda kizim var,sana tavsiyem kizinin yaninda olmandir..
 
Cevaplarınız ıcın teşekkurler; kısaca acıklayayım sorularınızı : yazın kres dusunuyordum, fakat psıkolog arkadasım kızımın 2,5 yılda 3 kez ev ve ortam degıstırmesınden dolayı bunun ona yuk olacagını devamlı bırseylere adapte olmaya calısmasının onu bocalatacagını söyledıgı ıcın veremedım bu sene...Çünki çocuk bu kadar kısa hayatında devamlı bırseylere alısmaya calıstı onu zorlamak ıstemedım..
İş konusunda da kendı işini yapamayan üniversite mezunlarındanım yanı kolay ıs bulmuyorum çok memnun olduugum 2 yıldır calıstıgım ısımı de esımle tekrar deneme surecındekı problemler esnasında kaybettim maalesef..Ben de iş bulup sosyalleşmeyı ıstıyorum,ama bu boşanma dönemı benı gerı ıtıyor ; yenı tanıdıgım ınsanlara bosandım dıyebılmeye hazır hıssetmıyorum kendımı psıkolojık acıdan da..KPSS de 2016da gırecegım kısmetse tekrar..
Dürüst olmak gerekirse ben kreşden pek yana degilim. Kendim 2,3 yıl kadar orda çalıştım. Cocuklar piskoljik olarak orda bırakılıp terkediliyor gibi hissediliyor gibi bir duyguya kapilirdim..
Onlara ailesi kadar sevgi ve ihtiyac olduğu ilgi hic bir zaman verilmiyor bir kere. Neden derseniz okadar cocuk varki
Hangisine yetişe bilirsinki. Yani eksiklik oluyor.. Orda çalışırken 4 ayrı gurup vardı cocuğum olsa hangi gurupda olmasını isterdim diye düşünürdum ve kafam cok karıştırdı... Hic içimden gelmiyordu
Bazı iş arkadaslarımız eşit davranmiyordu
Hangi cocuk daha şirinse onu daha cok severlerdi. Bende aksine şirin olmayan
Biraz dişlananlara sarılmaya çalışırdim
Yani böyle bir durum oluyordu
Ben sonra eşime ozamanlar dedim
Ven cocuğumu asla kireşe vermeyeceğim
Staj dönemlerimde daha kötü şeylerde gördüm. Bilmiyorum yani annen var yani pedagog olan arkadaşın sırf pedagog diye her dediğinde dogru olmak sorunda degil
Ayrıca başka çocuklarla birlikte olması
Oynaması bana görede cok dogru
Ama eyer 5,6 gün çalışıyorsan bu cocuğun icin cok fazla olur. Ben olsam 2 günden fazla kalmasını istemezdim ama o senin cocuğun ve benim, onun yada o pedagog arkaşinin degil senin kararın olmalı..
Sadece tanışmak istedin bende fikrimi söylüyorum canım o yüzden yanliş anlama. Bir cocuk her yaşda anneye hititaci vardır... Ne zaman yoki:)
O yuzden daha önce dediğim gibi şimdi çalışman taraftarıyım..
Asıl kuzun bence bir şeyleri anlamaya başladığında fark edecek senin yanında olup olmadıgını. Şöyle bir şeyde vardı bizim listemizde; yine dürüst olmak gerekirse, bir bebeyin en anneye hititaci oluğu dönem 0-1 yşdi. Çünkü bebek piskolejisi, sitresi diye bir şey olduguna inanıyormuş araştırmacılar. Yani en azından Avrupa buna inaniyorlar.
Bizim burda 3 ayliken bebeklerini getiriyorlar o yüzden :)
 
Benim de okuduğum kadarıyla 4 yaşa kadar anne yanında olabiliyorsa olması gerekiyor..Ben de haftasonu tatili olan iş arıyorum henuz bulamadım olursa gıderım belkı ama bulamazsam 6 gun cok zorlandım ve psıkolojımı de hazır hıssetmedım daha nufus cuzdanımı degıstırmeme bı ay var..O prosedurler bıtse oyle gıtsem dıyorum..Cok kararsızım...
 
Kızlar bir karar aşamasında fikirlerinize ihtiyacım var:
Ben yeni boşandım ve 2,5 yaşında bir kızım var.
Yaklaşık 5 aydır değişik işlere girip çıkıyorum ve tutunamıyorum.Boşandığım kızımın babası şehirdışına atandı ve gitti..Kızımın bana çok fazla ihtiyacı olduğunu düşünüyorum ve işe gittiğim zaman aklımdan çıkmıyor..Hatta benim ona daha çok ihtiyacım var diyebilirim..Yani psikolojik olarak şu aralar hiçbirşeye ait olamıyorum..
Babaevinde kalıyorum ve işsiz olup evde bulunduğum dönemlerde kızımın çok da iyi bakılmadığını fark ettim.Yani yemek yemiyor, atıştırmasına izin veriliyor, ağlayarak her istediğini yaptırıyor,sürekli bağırıyor (çünki babam evde devamlı anneme bağırıp küfrediyor) vs..
Bir arkadaşımla pedagog görüşmelerini konuşurken bana çocuğun kişilik gelişiminde ilk 6 yılın çok önemli olduğunu ve tüm kişiliğin bu dönemde şekillendiğini söyledi.Bunu zaten biliyorum, fakat bana öyle bir fikir verdi ki kafam çok karıştı ama aslında mantıklı da geldi.Benim nafakam var ve babaevinde de çok fazla harcamam olmuyor..Kreşe eylülde yazdırmayı düşünüyorum.Arkadaşım, pedagogun ona ''çalışan annelerin ergen çocuklarının sorunlarını yaşadıklarında keske o döneme dönebılseydım de evde ona bakabılseydım''dedıklerını anlattı ve benim kreşe kadar olan dönemi çocuğumun gelişimi için onun yanında geçirmemi önerdi.'' Kızın için 1 yılını feda et, ne olacak''dedi..
Sizin de fikirlerinize ihtiyacım var : Sizce bu yılı kızıma ayırıp onunla vakit geçirip çocuk gelişimine dair birşeyler yapsam ona faydam dokunur mu, yoksa işe mi girmeliyim?Ne yapmamı önerirsiniz bu konuda deneyimli annelerden yardım bekliyorum..
Bilmiyorum, anne yok, baba yok birden çocuk kendini terkedilmiş, artık sevilmiyor gibi hissediyor olabilir mi? Belki hırçınlığı bundan.

Evden bir iş yapmak mümkün olmaz mı acaba? Nafakaya ek olarak.
 
Kızlar bir karar aşamasında fikirlerinize ihtiyacım var:
Ben yeni boşandım ve 2,5 yaşında bir kızım var.
Yaklaşık 5 aydır değişik işlere girip çıkıyorum ve tutunamıyorum.Boşandığım kızımın babası şehirdışına atandı ve gitti..Kızımın bana çok fazla ihtiyacı olduğunu düşünüyorum ve işe gittiğim zaman aklımdan çıkmıyor..Hatta benim ona daha çok ihtiyacım var diyebilirim..Yani psikolojik olarak şu aralar hiçbirşeye ait olamıyorum..
Babaevinde kalıyorum ve işsiz olup evde bulunduğum dönemlerde kızımın çok da iyi bakılmadığını fark ettim.Yani yemek yemiyor, atıştırmasına izin veriliyor, ağlayarak her istediğini yaptırıyor,sürekli bağırıyor (çünki babam evde devamlı anneme bağırıp küfrediyor) vs..
Bir arkadaşımla pedagog görüşmelerini konuşurken bana çocuğun kişilik gelişiminde ilk 6 yılın çok önemli olduğunu ve tüm kişiliğin bu dönemde şekillendiğini söyledi.Bunu zaten biliyorum, fakat bana öyle bir fikir verdi ki kafam çok karıştı ama aslında mantıklı da geldi.Benim nafakam var ve babaevinde de çok fazla harcamam olmuyor..Kreşe eylülde yazdırmayı düşünüyorum.Arkadaşım, pedagogun ona ''çalışan annelerin ergen çocuklarının sorunlarını yaşadıklarında keske o döneme dönebılseydım de evde ona bakabılseydım''dedıklerını anlattı ve benim kreşe kadar olan dönemi çocuğumun gelişimi için onun yanında geçirmemi önerdi.'' Kızın için 1 yılını feda et, ne olacak''dedi..
Sizin de fikirlerinize ihtiyacım var : Sizce bu yılı kızıma ayırıp onunla vakit geçirip çocuk gelişimine dair birşeyler yapsam ona faydam dokunur mu, yoksa işe mi girmeliyim?Ne yapmamı önerirsiniz bu konuda deneyimli annelerden yardım bekliyorum..
pedegog arkadaşınız çok haklı kızınızın size ihtiyacı var kreşe kadar onun yanında olun derim...sonrasında yine çalışırsınız

bunu bende çok sölüyorum ara sıra,çok şey kaybediyorum zaman geçiyo ve kızım büyüyo.büyüdüğünü izleyemeden 4 yaşına geldi bile yani demem o ki elindeki fırsatı değrlendir.kızınla ye iç gez
 
kızın büyüdüğünde evde olmak sana zor gelecek öyle bir babayla
bu sene kızınla ilgilen kpss çalış
atan git arkeolog maaşları da yeterli
üstelik kızının geleceği için daha iyi olur
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Aslında ucretlı ogretmenlıge basvurmus olsam tam yerınde olacaktı ama torpılle oluyor dıye basvuru bıle yapmadım bu sene .. 4 yıl kadar önce onu yapmıstım..
Şimdi bi karar verdım sayenızde..Yanı daha dogrusu net degılım ama rahat olabılecek cumartesı pazar olmayan bı ıs bulana kadar kızımla ılgıleneyım dıyorum bulursam baslarım aksamları 2 saat ona ayırırım zaten dızı vs ızlemem hıc ..ona etkınlıkler yaparım,haftasonları da kalıtelı zaman ayırmaya calısırım..Bulamazsam da beklerım o tarz bı ıse kadar..
Mantıklı degıl mı?
 
Cok mantikli.eski konularinizi tamamen takip etmis biri olarak cocugunuzun ve sizin cok yiprandigini duunuyrm.bence yeni bir ortam siE de ii gelmeyecek.cunku surekli hayatinizda biseyler degisti.biraz sakinlik ve kizinizla ilgilenmek sizi mutlu edecektir
 
Cok mantikli.eski konularinizi tamamen takip etmis biri olarak cocugunuzun ve sizin cok yiprandigini duunuyrm.bence yeni bir ortam siE de ii gelmeyecek.cunku surekli hayatinizda biseyler degisti.biraz sakinlik ve kizinizla ilgilenmek sizi mutlu edecektir
Evet gerçekten kendımı yenı ınsan ve ortama hazır hıssetmıyorum garıp bı dönem cok susan bırı oldum oysa hep konusan bırıydım cnm.:(:(Eskı ısyerıme bıle bı yılda zor anlatmıstım ayrılacagımı falan,sımdı yenı bı yere gırerken boşandım kelımesı bana zor gelıyor...Cunkı bazı ınsanların fecı gerı bakıs acılarına sahıt oldum ürküyorum resmen...
 
Canim insanlarn icine gir ne degisik ne cok sorunu var inanamazsin.herkes baskasinin sorunu ile ilgilenerek kendi sorununu unutmaya calisiyor.
sen gercekten bosandim kelimesini once kemdine kabullendir sonra baskalarina soylemen daha lolay olur.
ayrica kimseye bisey solemek zorunda degilsin.kendini swv cocugunu sev aileni sev.
ailenle yasamak zor geliyr ama onlarin kiymetini bil.
Allah onlarin yoklugunu gostermesn.bu dunya bir sinav
Allaah senin ve evladinin yardimcisi olsun.
 
CV lerde 1 yıl boşluk kesinlikle açıklanabilir birşeydir.
Fakat bir türlü tutunamadığın değişik değişik işler senin hakkında şüphe yaratır ve başvuruların olumsuz etkilenir. Bu yüzden kendine biraz zaman ver.

Bence kesinlikle bu bir yılı kızınla geçir çünkü senin de yazdığın gibi hem kızının hem de senin buna ihtiyacın var.

Ama bu arada kendinde bulduğun bir eksik yönü de giderebilirsin. İSMEK ücretsiz çok güzel kursları var. Yabancı dil, bilgisayar, web programı vs vs vs
Haftada 3 yarım gün gidecek bir tane bulursan hem biraz daha kendine vakit ayırmış olur, hem kızınla ilgilenmiş olur, hem de ileride yapacağın iş başvuruları için kendini geliştirmiş olursun :):KK39:
 
Kızlar bir karar aşamasında fikirlerinize ihtiyacım var:
Ben yeni boşandım ve 2,5 yaşında bir kızım var.
Yaklaşık 5 aydır değişik işlere girip çıkıyorum ve tutunamıyorum.Boşandığım kızımın babası şehirdışına atandı ve gitti..Kızımın bana çok fazla ihtiyacı olduğunu düşünüyorum ve işe gittiğim zaman aklımdan çıkmıyor..Hatta benim ona daha çok ihtiyacım var diyebilirim..Yani psikolojik olarak şu aralar hiçbirşeye ait olamıyorum..
Babaevinde kalıyorum ve işsiz olup evde bulunduğum dönemlerde kızımın çok da iyi bakılmadığını fark ettim.Yani yemek yemiyor, atıştırmasına izin veriliyor, ağlayarak her istediğini yaptırıyor,sürekli bağırıyor (çünki babam evde devamlı anneme bağırıp küfrediyor) vs..
Bir arkadaşımla pedagog görüşmelerini konuşurken bana çocuğun kişilik gelişiminde ilk 6 yılın çok önemli olduğunu ve tüm kişiliğin bu dönemde şekillendiğini söyledi.Bunu zaten biliyorum, fakat bana öyle bir fikir verdi ki kafam çok karıştı ama aslında mantıklı da geldi.Benim nafakam var ve babaevinde de çok fazla harcamam olmuyor..Kreşe eylülde yazdırmayı düşünüyorum.Arkadaşım, pedagogun ona ''çalışan annelerin ergen çocuklarının sorunlarını yaşadıklarında keske o döneme dönebılseydım de evde ona bakabılseydım''dedıklerını anlattı ve benim kreşe kadar olan dönemi çocuğumun gelişimi için onun yanında geçirmemi önerdi.'' Kızın için 1 yılını feda et, ne olacak''dedi..
Sizin de fikirlerinize ihtiyacım var : Sizce bu yılı kızıma ayırıp onunla vakit geçirip çocuk gelişimine dair birşeyler yapsam ona faydam dokunur mu, yoksa işe mi girmeliyim?Ne yapmamı önerirsiniz bu konuda deneyimli annelerden yardım bekliyorum..
çocuğunuz ilerde eminim bu dönemini hatırlayacak ve iyiki anne çalıştında ananem baktı bana demeyecek. hatta o ortamı hatırladıkça çalışmış olmanızdan dolayı nefret edecek. ha kreş okul dönemi ayrı ozaman bilinçlenmeye başlar. eminim şu an onun herşeyi sizsiniz. sizin ona ne kadar ihtiyacınız olduğunu yazdıklarınızdan hissettim ki düşünün onun size ne kadar ihtiyacı var tahmin bile edemezsiniz.
bana gelince çalışırken iyi bir konumdaydım. eşimden fazla maaş alıyordum. 14 yıl çalıştım düşük riskim vardı ikizlerime hamileydim hiç tereddütsüz işten ayrıldım. doğumdan sonra tekrar dönebilirdim. şirket istedi ama dönmedim. çocuklarımın yanında geçireceğim zamanı ilerde geri alamazdım. 4 yıldır evdeyim Hiç pişman değilim. İlerde bütçede açık olursa Allah büyük bişeyler yaparız.
pişman olduğum şey şu; evlat sevgisini daha eğitim görüyorken bilseydim kesinlikle çocuklarımla birlikte çalışabileceğim bişey okurdum. ne bileyim, psikolog,terzi, kuaför..vs... yani bi bölümde çocuklarım gözümün önünde bi bölümdede ben çalışabiliyorum. yani çocuklarımında imkanı daha iyi olurdu o açıdan. böyle bi meslek edinmediğim için pişmanım.
zaman geri gelmiyor işte, hiçbir şey evladınızdan değerli değil.
 
Ben de ögretmenlık veya cocuk gelısımı okumadıgıma pısmanım ...Haklısınız kızlar bı sılkelenıp kendıme gelmelıyım..Çok ruhsal çökuntudeyım anlamsızım bu sıralar...İyi hissetmıyorum ..
 
benim çocuklarıma bakma gibi bi şansım olmadı aslında.. boşanma kararı alınca kendi kafamda 2. bebeğim 2 aylıktı büyük oğlum 2 yaşında ben hemen bi işe girdim 3 ay sonrasında ailemin yanına döndüm ama eşten kalan kredi borçlarıyla.. nafakada vermiyor versede 300 tl 2 çocuğun hangi masrafını karşılayacak bez mama giyim oyuncak yiyecek.. kredi borçları da ,işin içine girince ben çalışmalıyım.. ayrıca çalışmak kendimi geliştirmek bana iyi geliyor.. başardığımı hissediyorum.. kitaplara verdim kendimi serviste gidip gelirken bolca kitap okuyorum.. dua ediyorum.. akşamları işten dönünce çocuklarla oynuyorum yemeklerini yediriyorum uyutuyorum..

babaevine 2 çocukla dönüp kendi ayaklarım üzerinde duramamak beni daha çok üzerdi ... ben kendime kocaman bi aferin diyorum.. ama çocuklarım küçüklükten beri alışkınlar benim çalışmama sıkıntı olmadı
 
Back
X