Nasıl hissettiğimi bilmiyorum!.

ceo1

içten içe, hiçten hiçe
Kayıtlı Üye
13 Haziran 2023
387
485
23
Merhaba,
2 yıl önce tazminat alıp işten ayrıldım, bebeğim oldu. İlk bebeğim olduğu için kendim bakmak istedim. Ailemden ayrı bir şehirde kayın aileye 2 sokak mesafede oturuyoruz, sürtüşmelerimiz olduğu için yardım istemiyorum. Yaklaşık 2 haftadır rahatsızım,midem yanıyor hareket ettikçe. Çocuğum salı günü ameliyat olacak(sünnet için,ama sünnet değil) 3 ila 10 gün arasında hastanede yatacağız bebeğimle. Günlerim uyan,çocukla oyna,ihtiyaçlarını gider,yemek yap,temizlik yap,çamaşır bulaşık yıka,çocukla ilgilen,eşin işten gelsin yemek,çay,kahve ver rutininde dönüyor, yalnızca haftasonları ailecek rahat vakit geçirebiliyoruz, günde 4,bilemedin 5 saat kesik kesik uyuyorum. Yemek yerken ne yediğimi asla anlamıyorum, hızlı hızlı yiyorum ki çocuğumu doyurayım ilgileneyim, bir günde kendim için yaptığım tek şey soğuk bir kahve yapıp onu 4-5 saatte içmek. Bunaldım, yanlızca rutinden değil, eşimin anne ve kızkardeşinin fitneliklerinden de. Kendimi uzak tutuyorum, eşimle konuşmaya çalıştığım da beni anlamıyor, sadece dinliyor, hiç birşeye yorum yapmıyor,çalışmak istiyorum, özgüvenimi yeniden kazanmak ve kendime zaman yaratıp farklı bir uğraş bulmak için. Ama bebeğim henüz 14 aylık, bırakabileceğim kimse yok, bakıcılarada güvenmiyorum. O yüzden işede giremiyorum. Annem,ablam ve iki kız arkadaşım dışında halimi hatrımı soran yok, onlarda şehir dışında. Yaşadığım şehirde hiç arkadaşım yok, altımda araba var, son ses müzik açıp biraz arabayla dolaşmak bana iyi geliyor, ama bebeğim ile birlikte yapabiliyorum bunu dahi. Ne hissettiğimi ve nasıl olduğumu hiç bilmiyorum. Anlaşılmak istiyorum, kötü bir insan değilim, biliyorum, insan bilir nasıl biri olduğunu, ben neden yalnızım, eşim ve ailesi gerçekten nasıl olduğumu, bunca şeyi nasıl başarabildiğimi neden merak etmiyor, ben nereye gidiyorum, hiç bilmiyorum, içimi dökmek istedim, bunalıma doğru sürüklendiğimin farkındayım, ama ne yapmam gerektiğini bilmiyorum,belki sen bi sirkelen kendine gel manalarıyla tecrübelerinizi yazarsınız, yada hiç ciddiye almayıp sallayıp geçersiniz bilmiyorum.
 
Ben sizi anladım ama beklentilerinizi bir tık gereksiz buluyorum.
Çalışmadığı halde kimin kvsi falan çocuğuna bakıyor ki?
Çok çok büyük bir çoğunluk zaten çocuğuna kendi bakıyor, evinin işini kendi yapıyor ne bileyim ilk iki sene kahvesini soğuk içiyor.
Benim çevremde de hiç yok mesela işte ben masaja gidicem, nefes falan diye çocuğunu bırakabilen kimse... Sosyal medyada var onlar. Onların bakıcıları var 1500 2000 dolar bandında. Biz normaller bu parayı çocuktan nefes almak için veremiyoruz.

İlk çocuğunuzsa onun bocalaması da vardır. İlerleyen senelerde ne demek istediğimi anlarsınız.

En büyük destekçiniz eşiniz olmalı bu süreçte, onunla ilgili de bir şikayet göremedim demek ki durum bu ve alışmalısınız.
 
Eşinizden başka kimseden çocuğunuz konusunda yardım beklentısıne girmeyin . Babasına guvenın bırakın çıkın, kuaföre gidin hamama gidin masaja gidin bi kafede sessizce kahvenızı yudumlayıp kitabınızdan bir kaç sayfa çevirin
 
Eşinizin ailesi neyi başarabildiğiniiz görecek tam olarak?
Çocuğunuza bakma kısmını diyorsanız yanlış düşünüyorsunuz.
Evet çocuk büyütmek zahmetli bir şey ama bir başarı değil.
Eşinin yaşadığı şehre giden kadınların çoğu çalışsa, üzerinden yıllar da geçse bir sosyal çevre edinemiyor, bunu da çok anlayamıyorum açıkçası.
Eşiniz arada hafta sonları çocuğa baksın siz birkaç saat de olsa, kendiniz vakit geçirin. Beklentiye girmekten öte hem çocuğunuzla hem tek başına kendinize iyi gelecek şeyleri bulmaya çalışacaksınız.
 
Hisleriniz anlasilir ama disardan bakabilseydiniz eger sorun olmadigini goruyorsunuz. Cocugunuz buyuyecek bagimlilik azalacak ve hatta bir tik bosa duseceginiz icin zamaninizi nasil dolduracagini dusunecek hale geleceksiniz
 
Gerçekten çalışmak isteyenin bakıcıya güvenmekten başka çaresi yok.

18 ay altı bebeği kreşe kabul eden kurum varsa onu bilmiyorum.

Sosyalleşmek için eş desteği yoksa belli bir süre ya bebekle birlikte sosyalleşme oluyor ya da hiç olmuyor.
 
Az çok ne hissettiğinizi anladım. Fakat yazılan yorumlara da katılıyorum. Aynı şeyleri yazmamak adına size yakın bir arkadaşımdan örnek vereceğim. Kendisi komşum; maddi durumları gayet iyi ve 2 yaşında çocukları var. Arkadaşım istediği zaman kız arkadaşlarıyla pahalı bir otele tatile gidebiliyor. Her ki tarafın da kayınailesi sürekli olarak onlarda kalıyor; bu arkadaşımın ve eşinin isteği. Yani rahatsızlık bir durum söz konusu değil. Çocuğa sürekli olarak bakan biri var ve arkadaşım çalışmıyor. Kendisiyle ne zaman konuşsam sizinle aynı dertlerden yakınıyor. Yani kendime zaman ayıramıyorum, panik atak oluyorum, mutsuzum, sıkılıyorum diyor sürekli. Bu yüzden araya mesafe koydum hatta çünkü benim de enerjimi sürekli aşağıya çekiyor bu söylenmeleriyle. Çalış diyorum kendine bir iş bul; ben 3 yaşına kadar çocuğuma bakmak istiyorum diyor. Muhtemelen 3 yaşından sonra da çalışmak gibi bir girişimi olmayacak.

Evde çocuğa bakan iki tane büyükanne var ama ona rağmen arkadaşım da kahvesini soğuk içiyor. Hiçbir şey onu mutlu etmeye yetmiyor. Yani demem o ki siz kendiniz, kendiniz için çabalamadıkça bu böyle devam eder. Çocuğa biri baksa da bu düşüncelerle yine takılacak, mutsuz olacak bir şey bulursunuz. Hayat gerçekten sosyal medyadaki gibi değil, çok kadın çocuğuna yardımsız bakıyor üstelik çoğu da çalışıyor. Hatta bekar anneler bile o kadar çok ki. Arabası olmayan, çocuğuyla bile olsa arabasında yüksek sesle müzik açıp 10 dakika dolanmaya imkanı olmayan o kadar çok insan var ki.

Bence sizin en büyük hatanız beklenti içinde olmanız. Beklenti içinde olmaktan kurtulamıyorsanız eşinizden bir şeyler bekleyin. Birkaç ay daha bekleyip çocuğu kreşe verebilirsiniz. Sonrasında çalışmaya başlayabilirsiniz, bu çok yaygın yapılan bir şey artık. Çocuk daha çok küçük, lohusa depresyonu hala devam ediyor olabilir. Destek alabilirsiniz bu süreçte. Fakat ben ortada elle tutulur büyük bir problem göremedim.
 
Ağlamayana meme yok sözü boşuna değil. Ben ailemden bakım konusunda destek alıyorum çok sıkıntılı bir lohusa depresyonu geçirdim intiharı düşünecek kadar geçtim karşılarına içimi döktüm hemen kol kanat gerdiler sağolsunlar çocuğu el birliğiyle büyütüyoruz ben cengaver biri değilim çocuk bakımı konusunda , kimseye güvenip çocuk yapmadık ama insan insana da muhtaç yani. Anneniz kız kardeşiniz varken kimsesiz gibi hissetmeniz tamamen sizin tercihiniz malesef..
Destek talep etmenizi öneriyorum
 
Dediğiniz gibi, beklenti içinde olmamalıyım aslında.
 
Yalnız Bebek bakmak bence dünyanın en zor işi. Üç yaştam sonra herşey düzeliyor , tuvalet yemek uyku sosyalleşme. Onda kreşe verirsiniz. Öncesinde malesef bu şekilde devam edecek.
Tavsiyem eşinize iş verin. Yemekleri o yapsın mesela . Ya da her akşam evi ot oplasın yatsın. Erkeklere iş vermek lazım.
HAftaiçi akşam haftada bir zumba vs varsa ona gidin bir saat. Haftasonu bebeği babasına bırakıp tek başınıza bir öğle yemeğine kahveye çıkın. Arkadaş edinin. Eşinizin arkadaş eşleri ile toplu organizasyon vs kahvaltı bulusmadı gibi katılıp kafa dengi olma varsa özelde buluşmayı teklif edin. Yakın olsak sizi bir kahveye çıkartmak isterdim. Eşinizin ailesi ile ilişkinizi tekrar gözden gećirin gerçekten haklı mısınız, orta yol bulma ihtimali var mı yoksa cidden kötü insanlar mı, ve siz iyi olmasanız bile çocuk emanet edilir mi edilirse arada onlara bırakabilirsiniz.
Çevre kreşlere vs sorsanız anne çocuk bulusmaları oluyor mu oyun grubu vs haftada bir katılsanız.
Eve de robot sipirge
Kıyafet kurutma makinesi alın yoksa. İşinizi kolaylaştırır. Dediğim gibi ev işinden eşinize de paslayın. Derdinizi de o yüzden dinleyip çok sallamıyor. Erkekler işten gelip yarım saat çocuk sevip keyif yapmamalı. Siz çalıssanız eve gelince bunu yapabilecek miydiniz tabiki hayır. Esinize net sorumluluk verin. Haftasonu sabah bebek uyanınca mesela o ilgilensin siz uyuyun iki gün sabah biraz daha. Kalem kalem görev verin eşinize ve net olun mırın korın etmesine müsade etmeyin. Yaz geldi araba kullanmanız çok avantaj. Köyün bebeğin tim esyalarınü, etrafta güzel piknik alanları varsa gidin takılın. Salıncak kurum onu uyutunca siz de kitap okuyun kahve için dinlenin. Evde insanın işi bitmiyor. Dışarda durmak daha iyi. Kamp sanyalyesi yer örtüsü olsun arabada hep. Mahalle müsaitse bir sabah bir ikindin koyun bebek arabas8na bebekle yürüyüş yapın.
 
Eşinizin ailesi bu kadın tek başına bu çocuğa nasıl yetişiyor helal olsun demesini falan mı bekliyorsunuz anlamadım ama kvniz de tek başına eşinizi ve varsa kardeşlerini büyütmüştür. Geçen kvm diyor ki benim çocuklar küçükken komşular bi dışarı çık da yüzünü görelim derdi nasıl dışarı çıkıcan dedi. Bize hep eski çocuklar daha kolay büyümüşler şimdiki çocuklar zormuş gibi geliyor ama öyle değil. Çocuk büyütmek her zamanda zor ve bu annenin ve babanın görevi. Başka kimse düşünmek zorunda değil. Düşünüp incelik gösterirse ayrı ama kimse yapmadı diye kurulmak saçma geliyor bana
 
Hem fitneci ailesi diyorsunuz hem de merak etsinler istiyorsunuz. Bırak ne güzel işte, merak edip peşine düşüp aile hayatınıza mı karışsınlar, zırt pırt gelip sorup fitnelerine bilgi mi depolasınlar. El kadar bebeğini bırakıp işe dönmek zorunda olanlar varken, evinizde oturup bebeğinize bakabiliyorsanız bunum değerini bilin bence. Anneniz kız kardeşleriniz bazen kuaföre gitmek, gezmeye gitmek gibi ara sıra olan ihtiyaçlarınzda size yardmcı olsum
 
Neyi başardığınızı merak ediyorum cidden. Türkiye'deki her kadın (çalışan ya da ev hanımı) bu dediklerinizi yapıyor zaten günlük rutin olarak. Neyin anlaşılmasını bekliyorsunuz? Ev sizin, bebek sizin, eş sizin.
 
Bunca eşey dediğiniz günlük sıradan rutinler yalnız. Kendi ailenize gidin bir süre değişiklik olur.
 
Sizi takdir edilmemek üzmüş sanırım. Aslında takdir beklenecek konular değil çocuğunuzu yetiştiriyosunuz evinizi çekip çeviriyosunuz. Ama bir eline sağlık koluna sağlık çocuğuna ne güzel bakıyosun besliyosun gibi tatmin edici şeyler duymak insanı motive ediyor bu bir gerçek. Bunuda anca aileniz yapar eşiniz yapar o kadar kimseden bişey beklemeyin. Hastalık gibi durumlarda da eşiniz destek olacak size. En baside indirgersek annenizden bile beklemeyin bişey. Şahsen 1.5 yaşında bebeğim varken 2.bebeğimi doğurdum 1 hafta sonra yolladım annemi evine. Gayet yardımcıydı ama herkesin düzeni evi sorumluluğu var. 14 aylık bebeğiniz henüz çok küçük 1 sene sonra iyice çocuk açısından rahat edeceksiniz zaten.
 
Hem yardım istemiyorsunuz, hem uzak duruyorsunuz, hem fitnelilerinden yoruldunuz hem de ilgilenmiyorlar diye söyleniyorsunuz.
Yardım isteyene edilir, yakınlık yakınlık kuranla kurulur, hal hatır karşılıklı sorulur, ben bunları yapıyorum onlar yapmıyor diyorsanız ki anladığım kadarıyla yapmıyorsunuz, beklemeyeceksiniz.
Diğer üyelere de katılıyorum çocuk büyütmek illa ki zordur ama bunca şey dediğiniz şeyler de sıradan basit şeyler, siz rutinden sıkılmışsınız belli ki bebeğinizle ailenizi ziyarete gidin bence havanız değişsin.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

K
Kayınvalidem sürekli laf sokuyor artık napacağımı bilmiyorum, çok sıkıldım
2
Yorumlar
38
Görüntüleme
3K
mahmut abi
M
bu işin sonu boşanma mı
4 5 6
Yorumlar
104
Görüntüleme
5K
Derinsu4747
D
A
  • Kilitli
Hamileyim çok mutsuzum
3 4 5
Yorumlar
88
Görüntüleme
4K
myday8888
B
Aldatma veya aldatılma
Yorumlar
11
Görüntüleme
598
muzdarip35
K
Kayınvalidem işlemeyi güzel biliyor..
2
Yorumlar
32
Görüntüleme
3K
mslanlt
M
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…