Eşinizin olmadığını düşündüğünüzde sorunlarınıza zaten kendiniz çözüm bulabileceksiniz.
O varken direkt aklınıza o geliyor, çok normal.
Benim kavanoz kapağı açamama gibi bir lüksüm hiç olmadı mesela. Açamasam bunu açar mısın diyebileceğim kocam yok çünkü. Allah gücü veriyor, hepsini açıyorum bir şekilde.
Bu arada ben Ankara'dayım. Annem geldi bugün. Anneme bir şey olsa sizin durumunuzdayım. Ne yaparım? En kötüsü çocukları uyandırır, hastaneye sürüklerim peşimde.
Ya da üst kattaki komşuya veya apartman görevlisine rica ederim.
Kocam bizi bırakıp gittiğinde, Şırnak'ta, gece göreve çağırdılar, annem de henüz gelememiş, apartman görevlisinin kızını çağırdım. Çocukların başında durur musun diye. Geldi sağolsun.
Haftasonu gündüz çağırdıklarında çocuklarımı da götürdüm. Diğer çalışanlardan rica ettim göz kulak olun diye, kantine götürüp şeker almışlar, kızlar bayıldı, her defasında anne bizi de götür demeye başladılar.
Olumsuz düşünmeyin. Evliyken otomatik olarak beklenti içine giriyorsunuz, beklentiniz karşılanmayınca daha mutsuz oluyorsunuz. Oysa benim şu an kimseden beklentim yok, herşeye çözüm üretebilmişim. Kuaföre de çocuklarımla gidiyorum, veli toplantısına da. Alışverişe de.
Ama bunu yapabileceğimi önceden bilmiyordum. Çünkü hep kocama diyorum ki, sen çocuklara bak, ben alışverişe gideyim. Sen çocuklara bak, kuaföre gideyim. Başka yolu yok sanıyordum. Oysa çözümü var, kuaföre gidiyoruz, benim saçım boyanırken onlara oje sürdürüyorum. Ya da onların da saçını ördürüyorum mesela. Onlar mutlu, ben mutlu.
Çözüm otomatik geliyor zaten. Şimdiden düşünmeyin.