Eski konumu bilenler üç yakın arkadaşımla aramıza tatsızlık girdiği için görüşüp konuşmayı kestiğimi bilirler. Fakat durumu çok fazla dramatize ediyorum kendime nasıl aşacağım bu durumu bilmiyorum. Evdeyken isim gücüm varken kimse aklıma dahi gelmiyor hatta şuan hayatımda olmadıkları için hafiflemiş bile hissediyorum ama derdim şu yalnızlık dört senedir aynı okulda yakın olmadigim insanlara sığıntı gibi yanaşmak istemiyorum ki belli bariz açık böyle bir sey yaparsam benim yalnızlıktan onlarla olduğumu anlarlar. Ders arası oluyor mesela bir saat yarim saat üç saat böyle mal mal dolanmaktan beynimi yiyorum avel avel geziyorum. Yemekleri yalnız yiyorum yalnız geziyorum felan. Ve bu süreleri kendime zehir ediyorum olaki yanıma yanlışlıkla gelip yol soracak olsanız omzunuzda hüngür hüngür aglayacak vaziyette olurum eminim. Son yılım hatta son üç ayim ama bugun daha ilk günden karalar bağladım nasıl geçecek bu günler diye. Arkadaşlar yalnız kalmak ne kadar zormus meğer biz dörtlü dörtlü gezerken hiç fark etmemişim. Bu saatten sonrada yeni arkadaşlık kuramıyorum. Hem çok girişken biri değilim hemde cidden bu saatten sonra olmaz yani. Sürekli birilerini arayıp darliyorum o da beş dakika on dakika e nasıl geçecek bu zaman kitap okuyom test çözüyorum ama yok kendi kendime ezik gibi geliyorum millet cool durur yalnız kalınca ben kendi içimde derbeder görüyorum var mi bu arkadaşlığın bir duası taktiği felan ya da kendimi bu saçma psikolojiden nasıl çıkarabilirim. Ne var bunlar basit şeyler geçer gider motivasyonuna ihtiyacım var.