Acınız taze hissettiklerinizi çok iyi anlıyorum, ben de kanserden kaybettim annemi, çok çok zorlu bir süreç. İlk zamanlar yaşı annemle yakın ya da annemden büyük yaşlılara bile sinir oluyordum annem gitti bunlar niye yaşıyor diye. Kanser akıl almaz bir deneyim yaşamayan gerçekten bilmez. Annem öldüğünde 33 yaşındaydım çocuk ya da genç değildim yani ama parka annesiyle giden çocuklara ya da okul çıkışı çocuklarını alan annelere bile sinir olurdum. Lakin bu bir yas süreci öncelikle bunun farkına varın.
Annem öldükten üç yıl sonra evlendim, kv dem eşimin üvey annesi, eşim 9 yaşındayken ölmüş öz annesi. O kadar anaç ve şevkatli bir kadın ki doğurmadığı dört çocuğa analık etmiş iki tane de kendisi doğurmuş, ben yaralarımı sarmak için kv deme yaslandım. Ayrı şehirlerde yaşıyoruz sık sık gelip kalması için bir sürü plan yaptım bir ara eşime fenalık geldi o kadar diyeyim:)) klasik annedir kv dem terlik giy üşütürsün, yemeği dolaba koy ekşimesin, hadi bir süpürüp silelim ev canlansın annem gibi yani. Öz anne gibi olur mu asla olmaz ama yaranızı sarmaya yardım edebilir. Bütün gün evde oturup depresyonunuzu pekiştirmek yerine eşinizin ailesiyle çok abartmadan duygularınızı meşgul edebilirsiniz, bunu bir deneyin. Eşiniz zaten size kulak vermiş, bazı sorunları çözmüş ama abartmayın bu sizin yasınız onun da sizin gibi yas tutmasını ya da bu durumu süresiz idare etmesini beklemeyin biraz toparlanmaya gayret edin