Amin cnm. Şanslısın ablan var. Bir kız kardeşi yoksa insanın garip kalır hayatta diye düşünüyorum.İsmeke gidebilirsin,Halkeğitim e ya da ben 6 senelik evliyim kar,şı dairemde iki kızı olan bi aile oturuyor kızlar manyak çıktı gülüyorum diye duvara vurmalı çöpü erken koymuş dışarıda ayakkabı bırakmış diye kapma geldiler başta kavga ettik sonra kız geldi Özür diledi fln ama komşuluk yok bizde üst komşu yalın bir teyze o da dedikoduya meraklı fln alt komşu iyi kızdı o da taşındı► gitti ben insanlara güvenelim annele takılıyorum birde ablama iyi ki varlar yoksa gerçekten zor olurdu Allah iyileri çıkarsın karşına seninde
Seninde benzer durummuş var ama ortada yok,Büyük sehirlerde herkes öyle. Örnek vereyim, dayimin esi mesela. Bir cocugu var birde kocasi, yani dayim. Baska kimseleri yok kaldiklari yerde. Varda yok daha dogrusu. Birde arkadasim var, komsulari felan iyi ama öyle sizin gibi degil diyor. Hem yengem hemde arkadasimin tek cocugu var, esleri calisiyor gec saate kadar. Hasta olmamak icin dua ediyormus ikiside, hasta olurlarsa yardim edecek kimseleri olmadigi icin, cocuklari bu yüzden perisan olmasin diye. Keske ayni sehirde olsaydiniz diyorum yengemle arkadasima, yaslarida yakin birbirine. Sehirlerde yakin aslinda bir feribota binilecek o kadar ama iste ayni yerde olmayinca olmuyor.
Cok zor bir durum anliyorum sizi, ama birde benim gibi olanlar var. Dogup büyüdügüm sehirdeyim, en sevdigim arkadasim cok uzakta, digeri evlendi kizi disari bile birakmiyorlar dogru düzgün, birtanesiylede hic görüsemiyorum isi yogun. Yani arkadasim var ama görüsmemize engel seylerde var. Yani tek siz degilsiniz, herkes muzdarip bundan. Annemin cevresine hep imrenirim, arkadaslariyla sIk sIk görüsürler. Bizden önceki jenerasyon cok daha sosyal.
Bu da kısmet işi demekki diye düşünmeye başladım artık.Büyük sehirlerde herkes öyle. Örnek vereyim, dayimin esi mesela. Bir cocugu var birde kocasi, yani dayim. Baska kimseleri yok kaldiklari yerde. Varda yok daha dogrusu. Birde arkadasim var, komsulari felan iyi ama öyle sizin gibi degil diyor. Hem yengem hemde arkadasimin tek cocugu var, esleri calisiyor gec saate kadar. Hasta olmamak icin dua ediyormus ikiside, hasta olurlarsa yardim edecek kimseleri olmadigi icin, cocuklari bu yüzden perisan olmasin diye. Keske ayni sehirde olsaydiniz diyorum yengemle arkadasima, yaslarida yakin birbirine. Sehirlerde yakin aslinda bir feribota binilecek o kadar ama iste ayni yerde olmayinca olmuyor.
Cok zor bir durum anliyorum sizi, ama birde benim gibi olanlar var. Dogup büyüdügüm sehirdeyim, en sevdigim arkadasim cok uzakta, digeri evlendi kizi disari bile birakmiyorlar dogru düzgün, birtanesiylede hic görüsemiyorum isi yogun. Yani arkadasim var ama görüsmemize engel seylerde var. Yani tek siz degilsiniz, herkes muzdarip bundan. Annemin cevresine hep imrenirim, arkadaslariyla sIk sIk görüsürler. Bizden önceki jenerasyon cok daha sosyal.
Kesinlikle ablam iyi ki var İnsanın tek dostu ailesi bence ya da başka türlüsü karşıma çıkmadı bilmiyorum bende ,bu aralar bende bunaldım çok hakkımızda hayırlısı çıkarsın RabbimAmin cnm. Şanslısın ablan var. Bir kız kardeşi yoksa insanın garip kalır hayatta diye düşünüyorum.
Evliyim, çocuğum var eşimi seviyorum onunla mutluyum ama yine de kendimi yanlız hissediyorum, insan konuşacak dertleşecek bi arkadaş bir akran istiyor. Neden olmuyor bilmiyorum insanlara sıcak ve yardımsever davranıyorum ama yetmiyor. Herkes kendi akrabasını kendi çevresini biliyor dışarıdan kimseyle samimi olmak istemiyor. Kız kardeşi kuzeni çevresi olana kalabalık ailelere gıpta ile bakıyorum. Benim yok bari arkadaş edineyim dedim. Bu koca şehirde o da olmuyor. Herkes o kadar soğuk ki samimi olmak belli ki kimse istemiyor. Evleneli 5 yıl oldu apartmanda tanıdığım kimse yok. Kek yapıp komşulara dağıttım tanışmak için öyle de kaldı. Anca zorlayarak bisiler olursa oluyor. Ben de bu durumdan çok yoruldum artık. Takımıyım diyorum ama aklıma gelmiyorda değil evde ölsem kalsam kimse farkında olmiyacak. Memur çocuğuyum hayatım tam bir düzene alismisken ordan kopup yenisine alışmaya çalışmakla geçti. Velhasıl sağlam arkadaşım hiç olmadı. Üniversite desen şehir dışında okuduğum için tüm arkadaşlarım turkiyenin çeşitli illerine dağıldı gitti. Okul bittiğinde yine yapayalnızdım. Ama çok dert edinmedim. Ama insan yeri geldiğinde arıyor. Çocuğumun mevlûdunu yapamadım bu koca şehirde ne acı... Asıl böyle durumlarda insanın zoruna gidiyor. Gerçekten bir ben miyim acaba bu durumda olan...
İlk evlendiğimde bende aynı durumdaydım yaşim kücük oldugu için hiç yaşitim arkadasım yoktu.evimin bahcesınde otururken bir minik kız babaannesi bahceye parka indirmiş o teyzeyle bir iyi anlaştim ki.resmen benîm annem oldu misafirimhrlicegi zaman annem gelir yardımcı olmazdi o yardımcı okurdu7 yıl oldu ordan taşindimhala görüşüyoruz ve ondan baskada komsum olmadı.birde gebelik döneminde burda tanıstıgım esram tek o var.allah razı olsun yol arkadasım dert ortagım olduEvliyim, çocuğum var eşimi seviyorum onunla mutluyum ama yine de kendimi yanlız hissediyorum, insan konuşacak dertleşecek bi arkadaş bir akran istiyor. Neden olmuyor bilmiyorum insanlara sıcak ve yardımsever davranıyorum ama yetmiyor. Herkes kendi akrabasını kendi çevresini biliyor dışarıdan kimseyle samimi olmak istemiyor. Kız kardeşi kuzeni çevresi olana kalabalık ailelere gıpta ile bakıyorum. Benim yok bari arkadaş edineyim dedim. Bu koca şehirde o da olmuyor. Herkes o kadar soğuk ki samimi olmak belli ki kimse istemiyor. Evleneli 5 yıl oldu apartmanda tanıdığım kimse yok. Kek yapıp komşulara dağıttım tanışmak için öyle de kaldı. Anca zorlayarak bisiler olursa oluyor. Ben de bu durumdan çok yoruldum artık. Takımıyım diyorum ama aklıma gelmiyorda değil evde ölsem kalsam kimse farkında olmiyacak. Memur çocuğuyum hayatım tam bir düzene alismisken ordan kopup yenisine alışmaya çalışmakla geçti. Velhasıl sağlam arkadaşım hiç olmadı. Üniversite desen şehir dışında okuduğum için tüm arkadaşlarım turkiyenin çeşitli illerine dağıldı gitti. Okul bittiğinde yine yapayalnızdım. Ama çok dert edinmedim. Ama insan yeri geldiğinde arıyor. Çocuğumun mevlûdunu yapamadım bu koca şehirde ne acı... Asıl böyle durumlarda insanın zoruna gidiyor. Gerçekten bir ben miyim acaba bu durumda olan...
ben bi kaç kişiye yazıyım dedim sapık muamelesi gördüm resmenKızlar siz özel mesaj ile konuşup tanışın en azından burada sıkılmazsınız böyle tanışan çok insan var aynı şehirde etkinlikler düzenleyen bir sürü kişi biliyorum.
Ayrıca sizlere çocuk esirgeme kurumlarında gönüllü annelik yapmanızı tavsiye ediyorum madem sıkılıyorsunuz birinin hayatına olumlu bir şekilde dokunun bir yetimin başını sevin lütfen eminim çok iyi hissedeceksiniz kendinizi yalnızlığa kapatmayın... Insan kaç yaşında olursa insan ister çocuk ister yaşlı... Onları ziyaret etmek sizi de mutlu kılıp düşündürecektir..
Nerde yaşiyorsun bana yazsan ben sapık diye düşünmezdimben bi kaç kişiye yazıyım dedim sapık muamelesi gördüm resmen
ailen neden yanında değil ailesi olmazsa başka kimsesi olmaz zatenaynı durumda bıde ben varım ama ben babamın ısı geregı falan yer degıstırmedım kucuklugumden berı ıyı davrandıgım kısılerden hep kazık yedım unıversıteyı yurtdısında bıtırdım ıstanbula geldım calısıyorum ama oturup muhabbet edebılcgım yada nısan alısverısıne cıkabılcegım tek bı arkadasım yok arkadasımı bırak aılem bıle gelemıyo en acısıda bu zaten cok acı ıcım burkuluyo resmen ama yapabılcegım bısı yok brılerıne ıyı davrandıkca sıcak oldukca ya dedıkodunu yapıyolar yada kuyunu kazıyolar bende budurumdan bıktım artık ıyı bı arkadasım olsun ıstıyorum ne zaman olucak
ailem izmirde nişanlım istanbulda onun aileside samsunda cok zorlanıyoruz zaten nısan alısverısındeailen neden yanında değil ailesi olmazsa başka kimsesi olmaz zaten
ama gelselerde zaten karısmazlardı onun aılesı kızım ne ısterse onu alalım dıyo benım annemler bu senıın nısanın dıyo ama bendede kararsızlık var o yuzden bazen daralıyorum arkadasım falan olsa gosterırım fıkır danısırım falandaha iyi boşver herşeyi ikinizin zevkine göre alırsınız büyükler karışınca iyi olmuyor bence
Bende ayni dertten yakiniyorum ya 24 dairelik apartmanda kimseyle tanisamadim iki cocukla eve kapandim kaldim hıc arkadasımda yok cok sıkılıyorumEvliyim, çocuğum var eşimi seviyorum onunla mutluyum ama yine de kendimi yanlız hissediyorum, insan konuşacak dertleşecek bi arkadaş bir akran istiyor. Neden olmuyor bilmiyorum insanlara sıcak ve yardımsever davranıyorum ama yetmiyor. Herkes kendi akrabasını kendi çevresini biliyor dışarıdan kimseyle samimi olmak istemiyor. Kız kardeşi kuzeni çevresi olana kalabalık ailelere gıpta ile bakıyorum. Benim yok bari arkadaş edineyim dedim. Bu koca şehirde o da olmuyor. Herkes o kadar soğuk ki samimi olmak belli ki kimse istemiyor. Evleneli 5 yıl oldu apartmanda tanıdığım kimse yok. Kek yapıp komşulara dağıttım tanışmak için öyle de kaldı. Anca zorlayarak bisiler olursa oluyor. Ben de bu durumdan çok yoruldum artık. Takımıyım diyorum ama aklıma gelmiyorda değil evde ölsem kalsam kimse farkında olmiyacak. Memur çocuğuyum hayatım tam bir düzene alismisken ordan kopup yenisine alışmaya çalışmakla geçti. Velhasıl sağlam arkadaşım hiç olmadı. Üniversite desen şehir dışında okuduğum için tüm arkadaşlarım turkiyenin çeşitli illerine dağıldı gitti. Okul bittiğinde yine yapayalnızdım. Ama çok dert edinmedim. Ama insan yeri geldiğinde arıyor. Çocuğumun mevlûdunu yapamadım bu koca şehirde ne acı... Asıl böyle durumlarda insanın zoruna gidiyor. Gerçekten bir ben miyim acaba bu durumda olan...
bir mesaj beni bu kadar anlatır varya mesajımı okursanız bende yarın anlatayım sizeEvliyim, çocuğum var eşimi seviyorum onunla mutluyum ama yine de kendimi yanlız hissediyorum, insan konuşacak dertleşecek bi arkadaş bir akran istiyor. Neden olmuyor bilmiyorum insanlara sıcak ve yardımsever davranıyorum ama yetmiyor. Herkes kendi akrabasını kendi çevresini biliyor dışarıdan kimseyle samimi olmak istemiyor. Kız kardeşi kuzeni çevresi olana kalabalık ailelere gıpta ile bakıyorum. Benim yok bari arkadaş edineyim dedim. Bu koca şehirde o da olmuyor. Herkes o kadar soğuk ki samimi olmak belli ki kimse istemiyor. Evleneli 5 yıl oldu apartmanda tanıdığım kimse yok. Kek yapıp komşulara dağıttım tanışmak için öyle de kaldı. Anca zorlayarak bisiler olursa oluyor. Ben de bu durumdan çok yoruldum artık. Takımıyım diyorum ama aklıma gelmiyorda değil evde ölsem kalsam kimse farkında olmiyacak. Memur çocuğuyum hayatım tam bir düzene alismisken ordan kopup yenisine alışmaya çalışmakla geçti. Velhasıl sağlam arkadaşım hiç olmadı. Üniversite desen şehir dışında okuduğum için tüm arkadaşlarım turkiyenin çeşitli illerine dağıldı gitti. Okul bittiğinde yine yapayalnızdım. Ama çok dert edinmedim. Ama insan yeri geldiğinde arıyor. Çocuğumun mevlûdunu yapamadım bu koca şehirde ne acı... Asıl böyle durumlarda insanın zoruna gidiyor. Gerçekten bir ben miyim acaba bu durumda olan...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?