NE BİR ARKADASİM VAR, NE BİR KOMSUM

atasmummy

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
3 Ocak 2015
183
54
33
42
Evliyim, çocuğum var eşimi seviyorum onunla mutluyum ama yine de kendimi yanlız hissediyorum, insan konuşacak dertleşecek bi arkadaş bir akran istiyor. Neden olmuyor bilmiyorum insanlara sıcak ve yardımsever davranıyorum ama yetmiyor. Herkes kendi akrabasını kendi çevresini biliyor dışarıdan kimseyle samimi olmak istemiyor. Kız kardeşi kuzeni çevresi olana kalabalık ailelere gıpta ile bakıyorum. Benim yok bari arkadaş edineyim dedim. Bu koca şehirde o da olmuyor. Herkes o kadar soğuk ki samimi olmak belli ki kimse istemiyor. Evleneli 5 yıl oldu apartmanda tanıdığım kimse yok. Kek yapıp komşulara dağıttım tanışmak için öyle de kaldı. Anca zorlayarak bisiler olursa oluyor. Ben de bu durumdan çok yoruldum artık. Takımıyım diyorum ama aklıma gelmiyorda değil evde ölsem kalsam kimse farkında olmiyacak. Memur çocuğuyum hayatım tam bir düzene alismisken ordan kopup yenisine alışmaya çalışmakla geçti. Velhasıl sağlam arkadaşım hiç olmadı. Üniversite desen şehir dışında okuduğum için tüm arkadaşlarım turkiyenin çeşitli illerine dağıldı gitti. Okul bittiğinde yine yapayalnızdım. Ama çok dert edinmedim. Ama insan yeri geldiğinde arıyor. Çocuğumun mevlûdunu yapamadım bu koca şehirde ne acı... Asıl böyle durumlarda insanın zoruna gidiyor. Gerçekten bir ben miyim acaba bu durumda olan...
 
Umarım kafa dengii birini bulursunuz yalnızlık gerçekten zor.istanbuldamısınız
 



Hayır, bir sen değilsin. Aynı durumdayız, babamın işi gereği sürekli şehir-okul değişmek zorunda kaldım. Sonrasında da üniverstede edindiğim arkadaşlarım birbir başka şehirlere dağıldı. İstanbul'da yaşıyorduk eşimle daha önce, dediğin gibi o koca şehirde arkadaşlığı geçtim, komşuluk dahi yok.. Kimse kimseyi saymıyo, kimse kimseye güvenmiyor. Eşimin de işi gereği şimdi şehir değişmek zorunda kaldık ve burada tanıdığım tek bir insan bile yok.. Dediğin gibi evde ölsem kimsenin ruhu duymaz. Ve bu artık beni boğacak duruma geldi, konuşmaya, muhabbete öyle açım ki.. Öyle çok özlüyorum ki arkadaşlığı.. Ne yapacağımı bilemiyorum. Lisede, ünicersitede okul durumundan kolay bi şekilde arkadaş ediniyorsun. Ama büyüyünce, evlenince vs. arkadaş edinmek zorlaşıyor ne yapacağım bilemiyorum...
 
Hadi yaa senki beni yazmışsın.. Şimdi hangi şehirdesin, çalışıyor musun?
 
bence o kadar karamsar olmayın bende çok şehir değiştirdim evet ilk başta belki zor oluyo ama üzerine gittikçe rayına oturuyor ve çevren genişliyor farkında olmadan
 
gereksiz yere kendinizi sıkıntıya sokuyorsunuz hele ki İstanbul gibi bir yerde...
apartmanda olmuyorsa belediyelerin hanımlara bir sürü kursları var onlara katılın
İstanbulda komşuluk yok demek yanlış bir genelleme bence her yerde olduğu gibi çeşit çeşit insan var
 
maalesef benimde yok.komşum arkamdan dedikodumu yapan biri.sıcak yaklaşmaya çalıştıkça daha çok dedikodumu yaptı.yaşı benden büyük.perdelerimi açmamamdan tutunda,kapıları sert kapatmama kadar dedikodumu yapıyor.eşimle tartışma yaşadığımda ertesi gün kapımı çalıyor.rahatsız oluyorum ağlamandan,psikolojim bozuluyor diyor.misafirlerim geldiğinde sesten rahatsız olduğunu söylüyor bide karşıma geçip ders vermeye çalışıyor..böyle insan sevilir mi?
 
Ev hanımı olsam, evde otursam belki daha kolay komşu ve arkadaş edinirdim. Ama çalışıyorum bir de işyeri de ıssız çoğu zaman tekim. Evet çeşit çeşit insan var ama arkadaşlık ilişkisine gelince yok. Yada belki de ben beceremiyorum.
 
Böyle komşu değil sevilmez sövülür cnm. Küfredilir. Defolsun gitsin kapına gelmesin
 
deli mi ne?
 
bence o kadar karamsar olmayın bende çok şehir değiştirdim evet ilk başta belki zor oluyo ama üzerine gittikçe rayına oturuyor ve çevren genişliyor farkında olmadan
O kadar üzerine gittim ki... Ama olmuyor. Yada şöyle bir teori kurup kendimi rahatlatıyorum. Çalışınca, evli olunca, e birde çocuk varsa arkadaşın olamaz.
 
bence o kadar karamsar olmayın bende çok şehir değiştirdim evet ilk başta belki zor oluyo ama üzerine gittikçe rayına oturuyor ve çevren genişliyor farkında olmadan
Komsuyu eve cagiriyorum. Gelmek istiyor fakat esim evde diye vazgeciyor. Esini de getir diyoru. Nedense kimse esini gorusturmek istemiyor. Kiminle iletişim kurmaya kalksam ayni tepkiyi aldim. Esim de bireysel bir seyler yapacak biri degil. O yuzden kimseyle arkadaslik iliskimi gelistiremiyorum
 
artık heryerde böyle malesef. 4 senedir aynı yerde oturuyorum. apartmanda hiç tanımadığım insanlar var. ben onlara yeni taşınmışlar gibi onlarda bize yeni taşınmışız diye bakıyorlar.
ne yazıkki artık herkes bireysel yaşıyor.
 
bende aynı durumdayım sizlerle. büyük şehirlerde komşuluk yok maalesef. Eşimin tayin durumlarından dolayı daha önce Van'daydım. Zor cok zor. Okurken kendimi buldum yazında bende bı ordayım bı burda annemler başka bi sehirde. İnsanlar yabancılaşmış resmen kalabalıklar içinde yanlızlık.... Küçük cocugum var dışarı da çakamıyorum malum havalar da cok soğuk gidiyor. Evde kendimi avutmaya çalışıyorum sende oyle ypabilirsin bence ev için bişiler yapıyorum. kurslara da gidebilirsin. ayrıca spor bölümleri de oluyor arkadaş edinmen acısından iyi olabilir belki ama önemli olan gerçek arkadaşı bulmak kımsenın kimseye guvenı kalmamış bu sehırde.
 
Benim aslinda hic bos vaktim yok. Cslisiyorim ofistede tekim. Bebegim var aksam da onunla ilgileniyorum. Ama yinede bi arkadas ariyor insan
 
İsmeke gidebilirsin,Halkeğitim e ya da ben 6 senelik evliyim kar,şı dairemde iki kızı olan bi aile oturuyor kızlar manyak çıktı gülüyorum diye duvara vurmalı çöpü erken koymuş dışarıda ayakkabı bırakmış diye kapma geldiler başta kavga ettik sonra kız geldi Özür diledi fln ama komşuluk yok bizde üst komşu yalın bir teyze o da dedikoduya meraklı fln alt komşu iyi kızdı o da taşındı► gitti ben insanlara güvenelim annele takılıyorum birde ablama iyi ki varlar yoksa gerçekten zor olurdu Allah iyileri çıkarsın karşına seninde
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…