Merhaba kızlar. Size bişey danışmak istiyorum. Kaynanamla evlerimiz çok yakın iki dakika var. Evlendiğimizden beri her akşam yemeği ordayız. Gitmesek arıyorlar geç kalsak arıyorlar. Ben çok sıkıldım alışamadım bu duruma. Eşime söylesem kavga oluyor bizde böyle diyorlar akşam bütün aile bir arada olacak diyorlar. Hep beraber olmak istiyorlar. Kendi ailem çok uzakta oturuyorlar göremiyorum bile onların yokluğuna hiç alışamadım zaten. Eşimin ailesine annem de söyledi arada kendi evlerinde kalsın yok bizde herkes beraber olacak diyor hala. Öğlen gel hatta sana bütün yemekleri öğreteyim diyor. Ben rahat yetiştim bunlar sürekli iş iş. Daraldım. Eşimi seviyorum ama bu hayata ayak uyduracak mıyım bilmiyorum alışırsın biraz zaman geçsin diyorlar. Ama ben kendimi onların yanında öyle kasıyorum ki başım ağrıyor. Daha çocuğum yok. Aklıma ayrılma bile geliyor yapamıyorum. Siz olsanız ne yapardınız, düşünüyorum düşünüyorum onları bu düşünceden vazgeçtiremicem ya alışacağım gideceğim hep ya bitireceğim
öğretcek sonra da oh gelin yapsın tüm yemekleri o da aile saadeti içinde her gün aynı sofrada ne ala ... Evlendirmeseymis o zaman oğlunu yanından ayiramiyorsa. Bence net olun . İlla kavga etmenize gerek yok . Ben de ailene gitmeyi seviyorum sen şakrak sofralar kuruyoruz yemekler yiyoruz ama ben evimde de yemek istiyorum sürekli evimizden ayrı yemek olmaz soguruz burda bir ocak var tütmesi lazım ben ne hayaller kurdum diyin . Israr ederse kvalidenize ben yemek yaptım anne bu akşam evde yiycez diyin . Önce eşinize tavrinizi koyun net şekilde. Bizi de ilk zamanlar eşimin her izinli günü çağırıyorlardi . Hatta beni önceden çağırıyordu kvalidem arayıp. Çok yorgunum dedim yemeğim var dedim öyle geçiştirdim . Eşimi ariyorlardi ben gitmek istemeyince kavga çıkıyordu sürekli . Öyle böyle alistirdim yine 3 günde bir gitmeye